Στο στόχαστρο η «μεσαία τάξη»!..
Γράφει: ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Η «αδυναμία» των Συνδικάτων για δυναμική αντίδραση στις πρόσφατες «ρυθμίσεις» της Κυβέρνησης για το ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ και ΦΟΡΟΜΠΗΧΤΙΚΟ Νομοσχέδιο που ψηφίστηκαν στην Βουλή από τη Νέα Δημοκρατία, προκαλούν πλέον ανεξέλεγκτα επίπεδα αηδίας σε αυτούς που πίστεψαν και στήριξαν την Ιδέα του Συνδικαλισμού. Προκαλεί θυμηδία σε άλλους που δεν μπορούν να περιμένουν ούτε ένα λεπτό περισσότερο για να αλώσουν και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης. Προκαλεί πολυποίκιλα ερωτηματικά στην Κοινή Γνώμη η οποία αδυνατεί να συλλάβει και να συνθέσει σε μια εικόνα από τη οποία να…βγαίνει νόημα τα επιμέρους στοιχεία του ακατανόητου σύγχρονου εργασιακού αυτού παζλ!
Η αποκαλούμενη διεθνώς «μεσαία τάξη» που αποτελεί έδαφος στήριξης για τις ανώτερες κοινωνικοοικονομικές τάξεις των κατεχόντων και σημείο αναφοράς για τα μέλη των εργατικών τάξεων που, ως γνωστόν, έχουν μεν τίμια αλλά «μουτζουρωμένα» από το μόχθο της καθημερινότητας χέρια χαρακτηρίζεται στην κοινωνιολογική, οικονομική και πολιτική θεωρία και με την γνωστή έννοια του «λευκού κολάρου».
Ο μεγάλος Αμερικανός κοινωνιολόγος Σ.Ράϊτ Μίλλς έγραφε πριν μερικές δεκαετίες ότι από τη στιγμή που τα μέλη των μεσαίων κοινωνικών τάξεων «του λευκού κολάρου» εντάσσονται παραγωγικά στο οικονομικό σύστημα καταλήγουν να χάνουν όχι μόνο τον χρόνο και την ενέργεια για τα οποία και θα πάρουν στο δεκαπενθήμερο ή το μήνα την αμοιβή τους αλλά και πολλά από τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά όπως το χαμόγελο και την ευγένειά τους τα οποία οφείλουν να προσφέρουν στον «πελάτη» ως κομμάτι του συμβολαίου εργασίας που συνυπογράφουν με τον εργοδότη τους (και με τις ευλογίες της Εθνικής τους Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών!…)
Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε πως όταν πριν δύο δεκαετίες μας ερχόταν από την Αμερική και την Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα που εξέφραζε ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά ωράρια εργασίας» κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί τις εξελίξεις που μας προκύπτουν ραγδαία και ξεπερνώντας τα προσχήματα απογυμνώνουν τον μύθο της «Μεσαίας Τάξης» η οποία στηριζόμενη στα ελαστικά ωράρια υποτίθεται ότι θα μπορούσε να απολαύσει «τον ελεύθερο χρόνο» δημιουργικά, να αναπτύξει καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις με μέλη της οικογένειας, να αποβεί περισσότερο ανταγωνιστική στην παραγωγική διαδικασία.
Λες και ήταν μεθοδευμένο, ξαφνικά η ευρεσιτεχνία των «ελαστικών ωραρίων» απασχόλησης απεκάλυψε έναν απίστευτα διψασμένο για κέρδη και αδηφάγα άπληστο ΔΡΑΚΟΥΛΑ που απομυζεί την ζωτική ενέργεια των εργαζομένων δικαιώνοντας την πράξη με το πρόσχημα της ανάγκης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας μπροστά στην επέλαση του «κίτρινου κινδύνου» που – «ΑΚΟΥΣΕ και…ΦΡΙΞΕ» φίλε Διεθνιστή Μαρξιστή - εκπορεύεται από την πατρίδα του Μάο, ανδρώνεται στα σπλάχνα της Κομμουνιστικής ΚΙΝΑΣ και απειλεί όχι μόνο το μόρφωμα του Καπιταλισμού (είδωλο του οποίου είναι και το ίδιο) αλλά τις ίδιες του τις ρίζες!
Πάντως άσχετα με τα ευφυολογήματα των αρμοδίων Υπουργών της Κυβέρνησης Καραμανλή με τις νέες ρυθμίσεις στα εργασιακά και φορολογικά θέματα η εικονική πραγματικότητα μιας ευημερούσας «μεσαίας τάξης» - θύμα της απληστίας του διεθνούς κεφαλαίου - σβήνει με απίστευτα γοργούς ρυθμούς από τον χάρτη του κοινωνικού συστήματος χωρίς κανείς να συνειδητοποιεί ότι εάν εκλείψει η υπόσχεση ( ότι η εργατική τάξη πάει στον…παράδεισο) τότε η ανεξέλεγκτη ΕΚΡΗΞΗ θυμού θα είναι αναπόφευκτη!
Τελικά μήπως κάποια «νεόπλουτα στελέχη» της Ν.Δ. συναγωνιζόμενα στη “χλιδάτη” αντιμετώπιση της καθημερινότητας των γονέων και γόνων «παλιών τζακιών» έθαψαν ανέμελα στο ευτραφές και καλοζωισμένο τους υποσυνείδητο το φόβο της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ των λαϊκών μαζών;
Για τη Μονή Βατοπεδίου, τον ηγούμενο Εφραίμ, τα πολλά ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ Ευρώ και τα ευνοημένα του πρόσωπα ΔΕΝ λέω τίποτε γιατί οι περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες ΔΕΝ αντέχουμε να βλέπουμε να «χαλνιέται» η εικόνα που είχαμε για «το περιβόλι της Παναγιάς…» Τι να πούμε; Παναγιά μου, και μη χειρότερα;…
Εάν κάποιος καλέσει σήμερα τους εργάτες και τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα και αλλού να ξεσηκωθούν, η Παναγιά να βάλει το χέρι Της…
Γράφει: ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Καθηγητής Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Η «αδυναμία» των Συνδικάτων για δυναμική αντίδραση στις πρόσφατες «ρυθμίσεις» της Κυβέρνησης για το ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ και ΦΟΡΟΜΠΗΧΤΙΚΟ Νομοσχέδιο που ψηφίστηκαν στην Βουλή από τη Νέα Δημοκρατία, προκαλούν πλέον ανεξέλεγκτα επίπεδα αηδίας σε αυτούς που πίστεψαν και στήριξαν την Ιδέα του Συνδικαλισμού. Προκαλεί θυμηδία σε άλλους που δεν μπορούν να περιμένουν ούτε ένα λεπτό περισσότερο για να αλώσουν και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης. Προκαλεί πολυποίκιλα ερωτηματικά στην Κοινή Γνώμη η οποία αδυνατεί να συλλάβει και να συνθέσει σε μια εικόνα από τη οποία να…βγαίνει νόημα τα επιμέρους στοιχεία του ακατανόητου σύγχρονου εργασιακού αυτού παζλ!
Η αποκαλούμενη διεθνώς «μεσαία τάξη» που αποτελεί έδαφος στήριξης για τις ανώτερες κοινωνικοοικονομικές τάξεις των κατεχόντων και σημείο αναφοράς για τα μέλη των εργατικών τάξεων που, ως γνωστόν, έχουν μεν τίμια αλλά «μουτζουρωμένα» από το μόχθο της καθημερινότητας χέρια χαρακτηρίζεται στην κοινωνιολογική, οικονομική και πολιτική θεωρία και με την γνωστή έννοια του «λευκού κολάρου».
Ο μεγάλος Αμερικανός κοινωνιολόγος Σ.Ράϊτ Μίλλς έγραφε πριν μερικές δεκαετίες ότι από τη στιγμή που τα μέλη των μεσαίων κοινωνικών τάξεων «του λευκού κολάρου» εντάσσονται παραγωγικά στο οικονομικό σύστημα καταλήγουν να χάνουν όχι μόνο τον χρόνο και την ενέργεια για τα οποία και θα πάρουν στο δεκαπενθήμερο ή το μήνα την αμοιβή τους αλλά και πολλά από τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά όπως το χαμόγελο και την ευγένειά τους τα οποία οφείλουν να προσφέρουν στον «πελάτη» ως κομμάτι του συμβολαίου εργασίας που συνυπογράφουν με τον εργοδότη τους (και με τις ευλογίες της Εθνικής τους Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών!…)
Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε πως όταν πριν δύο δεκαετίες μας ερχόταν από την Αμερική και την Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα που εξέφραζε ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά ωράρια εργασίας» κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί τις εξελίξεις που μας προκύπτουν ραγδαία και ξεπερνώντας τα προσχήματα απογυμνώνουν τον μύθο της «Μεσαίας Τάξης» η οποία στηριζόμενη στα ελαστικά ωράρια υποτίθεται ότι θα μπορούσε να απολαύσει «τον ελεύθερο χρόνο» δημιουργικά, να αναπτύξει καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις με μέλη της οικογένειας, να αποβεί περισσότερο ανταγωνιστική στην παραγωγική διαδικασία.
Λες και ήταν μεθοδευμένο, ξαφνικά η ευρεσιτεχνία των «ελαστικών ωραρίων» απασχόλησης απεκάλυψε έναν απίστευτα διψασμένο για κέρδη και αδηφάγα άπληστο ΔΡΑΚΟΥΛΑ που απομυζεί την ζωτική ενέργεια των εργαζομένων δικαιώνοντας την πράξη με το πρόσχημα της ανάγκης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας μπροστά στην επέλαση του «κίτρινου κινδύνου» που – «ΑΚΟΥΣΕ και…ΦΡΙΞΕ» φίλε Διεθνιστή Μαρξιστή - εκπορεύεται από την πατρίδα του Μάο, ανδρώνεται στα σπλάχνα της Κομμουνιστικής ΚΙΝΑΣ και απειλεί όχι μόνο το μόρφωμα του Καπιταλισμού (είδωλο του οποίου είναι και το ίδιο) αλλά τις ίδιες του τις ρίζες!
Πάντως άσχετα με τα ευφυολογήματα των αρμοδίων Υπουργών της Κυβέρνησης Καραμανλή με τις νέες ρυθμίσεις στα εργασιακά και φορολογικά θέματα η εικονική πραγματικότητα μιας ευημερούσας «μεσαίας τάξης» - θύμα της απληστίας του διεθνούς κεφαλαίου - σβήνει με απίστευτα γοργούς ρυθμούς από τον χάρτη του κοινωνικού συστήματος χωρίς κανείς να συνειδητοποιεί ότι εάν εκλείψει η υπόσχεση ( ότι η εργατική τάξη πάει στον…παράδεισο) τότε η ανεξέλεγκτη ΕΚΡΗΞΗ θυμού θα είναι αναπόφευκτη!
Τελικά μήπως κάποια «νεόπλουτα στελέχη» της Ν.Δ. συναγωνιζόμενα στη “χλιδάτη” αντιμετώπιση της καθημερινότητας των γονέων και γόνων «παλιών τζακιών» έθαψαν ανέμελα στο ευτραφές και καλοζωισμένο τους υποσυνείδητο το φόβο της ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ των λαϊκών μαζών;
Για τη Μονή Βατοπεδίου, τον ηγούμενο Εφραίμ, τα πολλά ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ Ευρώ και τα ευνοημένα του πρόσωπα ΔΕΝ λέω τίποτε γιατί οι περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες ΔΕΝ αντέχουμε να βλέπουμε να «χαλνιέται» η εικόνα που είχαμε για «το περιβόλι της Παναγιάς…» Τι να πούμε; Παναγιά μου, και μη χειρότερα;…
Εάν κάποιος καλέσει σήμερα τους εργάτες και τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα και αλλού να ξεσηκωθούν, η Παναγιά να βάλει το χέρι Της…
