Γράφει ο Αναστάσιος Καζαντζίδης
Πάντα συνήθιζαν να αποκαλούν οι Κομμουνιστές συμφοιτητές μου υποτιμητικά τους αστυνομικούς ως <<μπάτσους>>. Εμείς τότε αντιδρούσαμε – ως εθνικόφρονες νεολαίοι - και αρκετές φορές έπεφταν και κάποιες ψιλές <<μπάτσες>> για την τιμή των αστυνομικών.
Μετά στις εκλογές, στις πέντε μεγάλες εκλογικές μάχες που πήρα ενεργά μέρος ως γνήσιος ΟΝΝΕΔΙΤΗΣ κόντρα στο καθεστωτικό –έτσι μαθαίναμε τότε να το αποκαλούμε εμείς οι αμετανόητοι δεξιοί - ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου, γνώρισα από κοντά αστυνομικούς, οι οποίοι μας φρουρούσαν κάποιες φορές τα διάφορα εκλογικά κέντρα που είχαμε διάσπαρτα στο νομό.
Τότε λοιπόν, εκείνες τις δυνατές εποχές της δεκαετίας του 80, είχα κομματική εθελοντική υπηρεσία στο τροχόσπιτο της ΟΝΝΕΔ στους Ευζώνους μαζί με άλλα παιδιά της νεολαίας.
Εκεί γνώρισα έναν αστυνομικό- ο οποίος σήμερα είναι συνταξιούχος- με τον οποίο κάναμε πολλές συζητήσεις για τις εκλογές και για τα εθνικά μας θέματα όπως το Κυπριακό και τις σχέσεις μας με την Τουρκία.
Το θέμα των Σκοπίων δεν είχε <<σκάσει>> ακόμη…
Κάποια στιγμή του ανέφερα το περιστατικό με τους Κομμουνιστές στη σχολή και τις ψιλές που έπεφταν για την τιμή των <<μπάτσων>>…
Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε: <<εμένα δεν θέλω να με φωνάζεις με το όνομά μου, αλλά να με λες ΜΠΑΤΣΟ>>!
Έκπληκτος εγώ τότε τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε ότι θα με φωνάξει μια μέρα που είχε υπηρεσία το βράδυ στα σύνορα για...
να καταλάβω τι εννοούσε.
Πέρασαν οι εκλογές – ως γνωστό είχε χάσει η Ν.Δ. τον Ιούνιο του 1985- και εγώ ήμουν εξαφανισμένος από την πιάτσα προσπαθώντας να συνέλθω από το δούλεμα και τα πειράγματα των φίλων μου, γιατί τότε όλοι ήμασταν μια παρέα στη μικρή μας πόλη.
Ένα από εκείνα τα βασανιστικά μουχλιασμένα πρωινά του Καλοκαιριού του 1985, χτυπάει το τηλέφωνο του σπιτιού και στην άλλη άκρη ακούω τον <<Μπάτσο>> να μου λέει: <<αν δεν έχεις να κάνεις κάτι σήμερα το βράδυ, έλα στα σύνορα για καφέ>>
Τι να είχα να κάνω δηλαδή;
Να πήγαινα στην καφετέρια και να με πείραζαν οι φίλοι για την ήττα;
<<Εντάξει θα έρθω>> του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη…
Τότε έφτιαχναν ωραίους τους φραπέδες στο κυλικείο των Ευζώνων και τα αφορολόγητα είχαν πάντα winston μαλακό. Η Ελληνική Αστυνομία είχε μόλις κατασκευάσει κάτι ειδικά κουβούκλια από αλουμίνιο και τζάμια για να κάθονται μέσα οι αστυνομικοί και να προστατεύονται όση ώρα θα περίμεναν να έρθει κανένα αυτοκίνητο από τα Γιουγκοσλαβικά σύνορα για να το ελέγξουν.
Εμείς καθόμασταν έξω πίνοντας καφέ και κάνοντας τσιγάρο…
Το πρώτο αυτοκίνητο, ένα Ζάσταβα, σταμάτησε για έλεγχο.
Μέσα μπορούσες να διακρίνεις μια κλασική οικογένεια Γιουγκοσλάβων με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη ή τις παραλίες της Χαλκιδικής και της Κατερίνης.
<<Ποιος είναι ο προορισμός σας κύριε>>;
Ρώτησε ο <<Μπάτσος>> τον ξανθομάλλη Γιουγκοσλάβο δίνοντάς του ταυτόχρονα και ένα χαρτί για να συμπληρώσει…
<<Σολούν>> απάντησε ο Γιούγκος με άνεση, συμπληρώνοντας στο χαρτί στο κουτάκι με την <<Εθνικότητα>> τη λέξη <<Μακεντόσκι>>
Ο αστυνομικός ξαναρώτησε: <<Που πάτε κύριε>>;
Επανέλαβε ξανά ο Γιούγκος το <<Σολούν>> με μεγαλύτερη άνεση…
Πριν καταλάβω καλά καλά τι έγινε, είδα το χέρι του <<Μπάτσου>> να σχίζει κομματάκια το χαρτί και μετά να υψώνεται και να κατεβαίνει με μεγάλη δύναμη στο πρόσωπο του ξανθού Γιουγκοσλάβου!
Τα έχασα προς στιγμή, αλλά η ματιά που μου έκλεισε ο <<Μπάτσος>> ήταν αρκετή για να καταλάβω ότι η κατάσταση ελέγχεται…
Αφού συνήλθε από την σφαλιάρα ο μάγκας ξανθούλης Γιούγκος, ο <<Μπάτσος>> ξαναρώτησε: <<Που πάτε κύριε>>;
<<Θεσσαλονίκη>> απάντησε σταθερά ο μέχρι πριν λίγη ώρα προκλητικότατος γείτονας και συμπλήρωσε στο καινούριο χαρτί που ήταν μπροστά του τη λέξη <<Γιουγκοσλάβος>> στο κουτάκι της <<Εθνικότητας>>…
<<Καλό ταξίδι και καλά να περάσετε κύριε>> του είπε ο Έλληνας αστυνομικός δίνοντάς του τα διαβατήρια…
Οι επόμενοι τέσσερις Γιουγκοσλάβοι οδηγοί που είχαν δει την όλη σκηνή, προφανώς συμμορφώθηκαν στις υποδείξεις του Έλληνα Αστυνομικού και δεν δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα: <<Θεσσαλονίκη>> και <<Γιουγκοσλάβοι>> δήλωσαν με ένα στόμα!
Αργότερα, στα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, μου ερχόταν πάντα στο μυαλό η σκηνή εκείνη κάθε φορά που στεκόμουν μπροστά σε κάποια πρόκληση των Σκοπιανών.
Τελικά τη δεκαετία του 80, μόνο κάτι Έλληνες Αστυνομικοί σαν τον <<Μπάτσο>> τον φίλο μου έκαναν αντίσταση στην Γιουγκοσλαβική προπαγάνδα.
Έστω και με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο…
(Φαντάζεστε να τον έβλεπε κανένας…Τσίπρας; Μέχρι και προσφυγή εναντίον της Ελλάδας στο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα έφτιαχνε! Ενώ ο Γιωργάκης και η Ντόρα, καταζητούμενο θα τον είχαν δηλώσει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία!)
Μακάρι σήμερα να υπήρχαν στα σύνορά μας Έλληνες Αστυνομικοί που να αντιδρούν παρόμοια σε τέτοιες προσβολές τύπου <<Σολούν>>…
(Που είμαι σίγουρος ότι εξακολουθούν να γίνονται και να παραμένουν χωρίς απάντηση…)
Μακάρι…
Να είσαι καλά Βαγγέλη και σε ευχαριστώ που με νιώθεις ακόμα φίλο σου!
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθογράφος
Μετά στις εκλογές, στις πέντε μεγάλες εκλογικές μάχες που πήρα ενεργά μέρος ως γνήσιος ΟΝΝΕΔΙΤΗΣ κόντρα στο καθεστωτικό –έτσι μαθαίναμε τότε να το αποκαλούμε εμείς οι αμετανόητοι δεξιοί - ΠΑΣΟΚ του Αντρέα Παπανδρέου, γνώρισα από κοντά αστυνομικούς, οι οποίοι μας φρουρούσαν κάποιες φορές τα διάφορα εκλογικά κέντρα που είχαμε διάσπαρτα στο νομό.
Τότε λοιπόν, εκείνες τις δυνατές εποχές της δεκαετίας του 80, είχα κομματική εθελοντική υπηρεσία στο τροχόσπιτο της ΟΝΝΕΔ στους Ευζώνους μαζί με άλλα παιδιά της νεολαίας.
Εκεί γνώρισα έναν αστυνομικό- ο οποίος σήμερα είναι συνταξιούχος- με τον οποίο κάναμε πολλές συζητήσεις για τις εκλογές και για τα εθνικά μας θέματα όπως το Κυπριακό και τις σχέσεις μας με την Τουρκία.
Το θέμα των Σκοπίων δεν είχε <<σκάσει>> ακόμη…
Κάποια στιγμή του ανέφερα το περιστατικό με τους Κομμουνιστές στη σχολή και τις ψιλές που έπεφταν για την τιμή των <<μπάτσων>>…
Εκείνος χαμογέλασε και μου είπε: <<εμένα δεν θέλω να με φωνάζεις με το όνομά μου, αλλά να με λες ΜΠΑΤΣΟ>>!
Έκπληκτος εγώ τότε τον ρώτησα γιατί και μου απάντησε ότι θα με φωνάξει μια μέρα που είχε υπηρεσία το βράδυ στα σύνορα για...
να καταλάβω τι εννοούσε.
Πέρασαν οι εκλογές – ως γνωστό είχε χάσει η Ν.Δ. τον Ιούνιο του 1985- και εγώ ήμουν εξαφανισμένος από την πιάτσα προσπαθώντας να συνέλθω από το δούλεμα και τα πειράγματα των φίλων μου, γιατί τότε όλοι ήμασταν μια παρέα στη μικρή μας πόλη.
Ένα από εκείνα τα βασανιστικά μουχλιασμένα πρωινά του Καλοκαιριού του 1985, χτυπάει το τηλέφωνο του σπιτιού και στην άλλη άκρη ακούω τον <<Μπάτσο>> να μου λέει: <<αν δεν έχεις να κάνεις κάτι σήμερα το βράδυ, έλα στα σύνορα για καφέ>>
Τι να είχα να κάνω δηλαδή;
Να πήγαινα στην καφετέρια και να με πείραζαν οι φίλοι για την ήττα;
<<Εντάξει θα έρθω>> του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη…
Τότε έφτιαχναν ωραίους τους φραπέδες στο κυλικείο των Ευζώνων και τα αφορολόγητα είχαν πάντα winston μαλακό. Η Ελληνική Αστυνομία είχε μόλις κατασκευάσει κάτι ειδικά κουβούκλια από αλουμίνιο και τζάμια για να κάθονται μέσα οι αστυνομικοί και να προστατεύονται όση ώρα θα περίμεναν να έρθει κανένα αυτοκίνητο από τα Γιουγκοσλαβικά σύνορα για να το ελέγξουν.
Εμείς καθόμασταν έξω πίνοντας καφέ και κάνοντας τσιγάρο…
Το πρώτο αυτοκίνητο, ένα Ζάσταβα, σταμάτησε για έλεγχο.
Μέσα μπορούσες να διακρίνεις μια κλασική οικογένεια Γιουγκοσλάβων με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη ή τις παραλίες της Χαλκιδικής και της Κατερίνης.
<<Ποιος είναι ο προορισμός σας κύριε>>;
Ρώτησε ο <<Μπάτσος>> τον ξανθομάλλη Γιουγκοσλάβο δίνοντάς του ταυτόχρονα και ένα χαρτί για να συμπληρώσει…
<<Σολούν>> απάντησε ο Γιούγκος με άνεση, συμπληρώνοντας στο χαρτί στο κουτάκι με την <<Εθνικότητα>> τη λέξη <<Μακεντόσκι>>
Ο αστυνομικός ξαναρώτησε: <<Που πάτε κύριε>>;
Επανέλαβε ξανά ο Γιούγκος το <<Σολούν>> με μεγαλύτερη άνεση…
Πριν καταλάβω καλά καλά τι έγινε, είδα το χέρι του <<Μπάτσου>> να σχίζει κομματάκια το χαρτί και μετά να υψώνεται και να κατεβαίνει με μεγάλη δύναμη στο πρόσωπο του ξανθού Γιουγκοσλάβου!
Τα έχασα προς στιγμή, αλλά η ματιά που μου έκλεισε ο <<Μπάτσος>> ήταν αρκετή για να καταλάβω ότι η κατάσταση ελέγχεται…
Αφού συνήλθε από την σφαλιάρα ο μάγκας ξανθούλης Γιούγκος, ο <<Μπάτσος>> ξαναρώτησε: <<Που πάτε κύριε>>;
<<Θεσσαλονίκη>> απάντησε σταθερά ο μέχρι πριν λίγη ώρα προκλητικότατος γείτονας και συμπλήρωσε στο καινούριο χαρτί που ήταν μπροστά του τη λέξη <<Γιουγκοσλάβος>> στο κουτάκι της <<Εθνικότητας>>…
<<Καλό ταξίδι και καλά να περάσετε κύριε>> του είπε ο Έλληνας αστυνομικός δίνοντάς του τα διαβατήρια…
Οι επόμενοι τέσσερις Γιουγκοσλάβοι οδηγοί που είχαν δει την όλη σκηνή, προφανώς συμμορφώθηκαν στις υποδείξεις του Έλληνα Αστυνομικού και δεν δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα: <<Θεσσαλονίκη>> και <<Γιουγκοσλάβοι>> δήλωσαν με ένα στόμα!
Αργότερα, στα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, μου ερχόταν πάντα στο μυαλό η σκηνή εκείνη κάθε φορά που στεκόμουν μπροστά σε κάποια πρόκληση των Σκοπιανών.
Τελικά τη δεκαετία του 80, μόνο κάτι Έλληνες Αστυνομικοί σαν τον <<Μπάτσο>> τον φίλο μου έκαναν αντίσταση στην Γιουγκοσλαβική προπαγάνδα.
Έστω και με αυτόν τον ανορθόδοξο τρόπο…
(Φαντάζεστε να τον έβλεπε κανένας…Τσίπρας; Μέχρι και προσφυγή εναντίον της Ελλάδας στο δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα έφτιαχνε! Ενώ ο Γιωργάκης και η Ντόρα, καταζητούμενο θα τον είχαν δηλώσει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία!)
Μακάρι σήμερα να υπήρχαν στα σύνορά μας Έλληνες Αστυνομικοί που να αντιδρούν παρόμοια σε τέτοιες προσβολές τύπου <<Σολούν>>…
(Που είμαι σίγουρος ότι εξακολουθούν να γίνονται και να παραμένουν χωρίς απάντηση…)
Μακάρι…
Να είσαι καλά Βαγγέλη και σε ευχαριστώ που με νιώθεις ακόμα φίλο σου!
Αναστάσιος Καζαντζίδης
Εκπαιδευτικός-αρθογράφος
