Ιστορίες για τα Ίμια και ιστορίες για αγρίους.

Σε μερικά ζητήματα, από αυτά που μπορούν να καταγράψουν τηλεθέαση, αναγνωσιμότητα, ακρόαση - ανάλογα το μέσο μαζικής ενημέρωσης - παρατηρείται μία διαρκώς αυξανόμενη τάση για διόγκωση της ουσίας και, εννοείται, απώλεια της αλήθειας. Το τελευταίο περιστατικό αφορά στην ολοένα και αυξανόμενη προκλητικότητα των Τούρκων στο Αιγαίο. Οι τίτλοι άρχισαν να κυκλοφορούν. “Στήνουν νέα Ίμια οι Τούρκοι”, αναφέρουν και αφήνουν τη φαντασία του καθενός μας να οργιάσει. Καταρχήν, ας κοιτάξουμε ένα δεδομένο που είναι σημαντικό. Μέχρι την ορκωμοσία του Ομπάμα στην Αμερική και την ανάληψη των καθηκόντων από τους νέους αξιωματούχους των Η.Π.Α, ο καθένας προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα υπέρ του. Δείτε τί γίνεται στη Γάζα, δείτε τί κάνουν οι Τούρκοι με το ΡΚΚ και τους βομβαρδισμούς μέσα στο Ιράκ, δείτε τί κάνουν οι Ρώσοι και πάει λέγοντας. Αυτή η κατάσταση, μία Πολιτεία που θέλει να σέβεται τον εαυτό της δεν πρέπει να την αφήνει αδιάφορη. Ένα δεύτερο δεδομένο που πρέπει να δούμε, είναι ότι η Ελλάδα έχει απωλέσει το πλεονέκτημα να διαθέτει ισχυρούς παραδοσιακούς συμμάχους και προς Θεού η αναφορά δεν γίνεται για την Αμερική, η οποία μόνο ως “σύμμαχος” δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η πολιτική της δεκαετίας του ‘80 έδωσε τη δυνατότητα στην Χώρα μας να παίξει κάποιο διπλωματικό ρόλο. Για το τίποτα, θα πουν κάποιοι, ανούσιο, κάποιοι άλλοι. Όμως, υπήρχε η δυνατότητα ελιγμών και πιέσεων όταν παρίστατο η ανάγκη. Το περιστατικό με το Σισμίκ και το πώς αντέδρασε η Βουλγαρία, είναι λίγο - πολύ γνωστό. Αυτή η πίεση τότε στην Τουρκία έφερε αποτέλεσμα, μακριά από συμμαχικούς εναγκαλισμούς άλλου τύπου και ταπεινωτικά “ευχαριστώ”. Διαπιστωμένο από ελάχιστους, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας εκείνα τα χρόνια είχε αναπτύξει προνομιακές σχέσεις με χώρες οι οποίες βρίσκονταν περιμετρικά της Τουρκίας και μπορούσαν να λειτουργήσουν ως μοχλός πίεσης σε μία ενδεχόμενη κατάσταση κρίσης. Αλλά και παλαιότερα, για να μην ξεχνιόμαστε, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, υπήρχε μυστική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας, σύμφωνα με την οποία γαλλικά μαχητικά θα προστάτευαν την εθνική επικράτεια σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής. Το σήμερα φαντάζει μάλλον πολή διαφορετικό, αν όχι καθολικά αλλιώτικο. Στερούμαστε τέτοιου είδους ισχυρών συμμαχιών, δεν χτίζουμε νέες, δεν φροντίζουμε για τις παλιές. Μας έμειναν μόνο οι σκηνές με το Γιασέρ Αραφάτ να παρευρίσκεται στα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ, την ίδια στιγμή που ο Άκης Τσοχατζόπουλος ως Υπουργός Εθνικής Άμυνας συμφωνούσε με τους Ισραηλινούς για κοινή στρατιωτική συνεργασία ειδικά στον τομέα έρευνας και διάσωσης. Εμείς, εγκλωβισμένοι στη μικρόνοη πολιτική του “δεν ξέρω που πατώ, δεν ξέρω ποιός είμαι”, πηγαινο-ερχόμαστε από την Ευρωπαϊκή - ανύπαρκτη - συμμαχία, στην Αμερικανική αγκαλιά και από εκεί στη Ρωσική. Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι οτιδήποτε άλλο, εκτός από πολιτική. Και είμαστε τόσο αφελείς, ώρες - ώρες, που είμαστε ικανοί να πανηγυρίσουμε όταν ανακοινώνονται ρωσικές ασκήσεις στο Αιγαίο. Η επιτομή όλων αυτών που προαναφέρονται, είναι ότι ενώ μπορούμε να κάνουμε πολιτική, κάνουμε δημόσιες σχέσεις. Αντί να εγγράφουμε στο ημερολόγιο πρωτοβουλίες, σερνόμαστε πίσω από άρματα άλλων. Αντί να παίξουμε ρόλο στα Βαλκάνια, γινόμαστε ουραγοί των εξελίξεων. Θυμηθείτε το και ας φαίνεται ως ανέκδοτο. Σε λίγα χρόνια, η Βουλγαρία θα μπορεί να παίξει πολύ πιο καθοριστικό ρόλο από αυτόν που επιφυλάσσουμε εμείς για τον εαυτό μας, αλλά προφανώς δεν συμμερίζονται αυτοί που χαράσσουν την εξωτερική μας πολιτική.

Υ.Γ: Σήμερα στα Δικαστήρια της Θεσσαλονίκης εξετάζεται το αίτημα αποφυλάκισης του Κούρδου Σ.Μ.Σ, την έκδοση του οποίου με αστείες δικαιολογίες έχει ζητήσει η Τουρκία. Για να δούμε…
(http://www.newsblog.gr/ )