Κάθε φορά που φεύγω από τη Θεσσαλονίκη σκέφτομαι τα ίδια. Εκείνα που ρίζωσαν βαθιά στα μέσα μου: την πόλη, τους ανθρώπους, το χρόνο.
Κάθε τι έχει τη δικιά του μυρωδιά. Σαν ένας κήπος γεμάτος αλλιώτικα λουλούδια. Και κάθε «λουλούδι» έχει τη δικιά του ομορφιά. Τίποτε δεν είναι ίδιο.
Η νυκτερινή εξόρμηση στα Κάστρα, τα γέλια στο Επταπύργιο, οι συναυλίες στα ανοιχτά θέατρα… όλα σου θυμίζουν καλοκαίρι… Ξέχνοιαστο καλοκαίρι.
Οι Κυριακές στο πάρκο και οι ανηλεείς μάχες με τα κουνούπια στο γηπεδάκι του χόκεϊ…
Οι βόλτες στην Παραλία, οι μπύρες στη Συγγρού και η ζεστασιά στο Πτι Παζάρ. Τα πάρτι στα Πανεπιστήμια και τα ξημερώματα μετά τα... ξενύχτια στο Αεροδρόμιο και τα Σφαγεία σαν σειρήνες σου κλέβουν κάθε σκέψη και σε καλούν να μην τα λησμονήσεις.
Τα φεστιβάλ, οι γιορτές, τα events…
Τα ωραία μέρη τριγύρω από την πόλη, ο Μπαχτσές, τα πόδια της Χαλκιδικής και τα λευκά βουνά στην εσπερία…
Οι άνθρωποι, ζεστοί, φιλόξενοι. Αγαθοί και «κουτοπόνηροι» (με την καλή έννοια πάντα). Οι περισσότεροι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Μα πάνω απ’ όλα παιδικές φωνές που ζεσταίνουν τον αέρα.
Οι φίλοι, οι γνωστοί και οι περαστικές φιγούρες…
Όλα θυμίζουν Θεσσαλονίκη…
Μεγάλη πόλη, πράγματι, πολύ μεγάλη. Ανθρώπινη ωστόσο. Ακόμη… Όχι σαν την Αθήνα… Θεσσαλονίκη ακόμη στέκεσαι… Δεν ξέρω για πόσο όμως ακόμη…
Πολλοί ίσως να έχετε τελείως διαφορετική γνώμη. Αλλά αυτή είναι η πόλη που βρήκα και χάρηκα. Η πόλη που αφήνω και λαχταρώ να ξαναβρώ σαν κάποια μέρα επιστρέψω…
Θεσσαλονίκη μου να ‘σαι καλά και ν’ ανθρωπεύσεις κι’ άλλο!
Υ.Γ: Καλό καλοκαίρι παίδες, καλές διακοπές!
Στις επάλξεις της μπλογκόσφαιρας πάλι από Σεπτέμβρη…
Με εκτίμηση,
«Ιωάννης»
http://pliatsikonews.blogspot.com/2009/07/blog-post.html
Κάθε τι έχει τη δικιά του μυρωδιά. Σαν ένας κήπος γεμάτος αλλιώτικα λουλούδια. Και κάθε «λουλούδι» έχει τη δικιά του ομορφιά. Τίποτε δεν είναι ίδιο.
Η νυκτερινή εξόρμηση στα Κάστρα, τα γέλια στο Επταπύργιο, οι συναυλίες στα ανοιχτά θέατρα… όλα σου θυμίζουν καλοκαίρι… Ξέχνοιαστο καλοκαίρι.
Οι Κυριακές στο πάρκο και οι ανηλεείς μάχες με τα κουνούπια στο γηπεδάκι του χόκεϊ…
Οι βόλτες στην Παραλία, οι μπύρες στη Συγγρού και η ζεστασιά στο Πτι Παζάρ. Τα πάρτι στα Πανεπιστήμια και τα ξημερώματα μετά τα... ξενύχτια στο Αεροδρόμιο και τα Σφαγεία σαν σειρήνες σου κλέβουν κάθε σκέψη και σε καλούν να μην τα λησμονήσεις.
Τα φεστιβάλ, οι γιορτές, τα events…
Τα ωραία μέρη τριγύρω από την πόλη, ο Μπαχτσές, τα πόδια της Χαλκιδικής και τα λευκά βουνά στην εσπερία…
Οι άνθρωποι, ζεστοί, φιλόξενοι. Αγαθοί και «κουτοπόνηροι» (με την καλή έννοια πάντα). Οι περισσότεροι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Μα πάνω απ’ όλα παιδικές φωνές που ζεσταίνουν τον αέρα.
Οι φίλοι, οι γνωστοί και οι περαστικές φιγούρες…
Όλα θυμίζουν Θεσσαλονίκη…
Μεγάλη πόλη, πράγματι, πολύ μεγάλη. Ανθρώπινη ωστόσο. Ακόμη… Όχι σαν την Αθήνα… Θεσσαλονίκη ακόμη στέκεσαι… Δεν ξέρω για πόσο όμως ακόμη…
Πολλοί ίσως να έχετε τελείως διαφορετική γνώμη. Αλλά αυτή είναι η πόλη που βρήκα και χάρηκα. Η πόλη που αφήνω και λαχταρώ να ξαναβρώ σαν κάποια μέρα επιστρέψω…
Θεσσαλονίκη μου να ‘σαι καλά και ν’ ανθρωπεύσεις κι’ άλλο!
Υ.Γ: Καλό καλοκαίρι παίδες, καλές διακοπές!
Στις επάλξεις της μπλογκόσφαιρας πάλι από Σεπτέμβρη…
Με εκτίμηση,
«Ιωάννης»
http://pliatsikonews.blogspot.com/2009/07/blog-post.html
