Και στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ γίνεται κατανοητό ότι, εν μέσω κρίσης, τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπονται έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα και συνοδεύονται από αυξημένη πολιτική ευθύνη. Η αυτονόητη συναίνεση με τίτλο τη διαφθορά ήταν το προοίμιο του συνεργατικού ανταγωνισμού που πρόσφατα εγκαινιάστηκε στην ελληνική πολιτική από δύο ηγέτες, που κάποτε μοιράστηκαν την ίδια φοιτητική στέγη και των οποίων οι κοσμοθεωρίες ανθίστανται στις συνήθεις ...
μικροκομματικές σκοπιμότητες. So far so good, που θα έλεγαν και οι υπόλοιποι συμμαθητές, τότε, την εποχή της αμφισβήτησης, όπου οι ιδέες ήταν, ακόμη, το κύριο πεδίο της αντιπαράθεσης.
Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, οι δύο ηγέτες μοιράζονται το ίδιο τρακ. Ο George το βιώνει ως τρακ διακυβέρνησης (παρατεταμένο είναι η αλήθεια), αυτοοργάνωσης και υποστήριξης αγνών πολιτικών ιδεών, που τις βλέπει ήδη να ροκανίζονται από την σκληρή πραγματικότητα. Ο Antonis, από το άλλο μέρος βρέθηκε σαν σε ασανσέρ στο Τόκιο που τον εκτόξευσε από το υπόγειο στο penthouse σε χρόνο ελάχιστο. Μαζί του συμπαρασύρθηκαν, χαμένοι στη μετάφραση και ορισμένοι εκκολαπτόμενοι μικροηγέτες-βουλευτές, οι οποίοι, έκτοτε, αναζητούν, μαζί με τον αρχηγό τον δρόμο της νέας πολιτικής που θα σβήσει από το μυαλό των Ελλήνων την ανάμνηση των δέκα μονάδων που τους χωρίζουν από το νήμα της διακυβέρνησης.
Ο Σαμαράς βιώνει την κατακόρυφη άνοδο σε τοίχους που τού ήταν ξένοι, που ξεκλείδωσαν δύσκολα εκείνη τη νύχτα της 29ης Νοεμβρίου, όταν η αντίπαλος, ακούγοντας τα αδυσώπητα μηνύματα από τις κομματικές κάλπες, κούνησε το τάβλι. Μπορεί να ήταν έτοιμος για την ηγετική θέση, ίσως όμως δεν ήταν έτοιμος για το χάος που παρέλαβε.
Ομοίως και ο παλιός συμμαθητής του. Γνώριζε τα προβλήματα, δεν εξεπλάγη, αλλά πίστευε ότι μπορούσε κάπου να πατήσει για να ξεκινήσει να εφαρμόζει τις νέες στρατηγικές που ο Κώστας είχε αμελήσει. Όμως όχι, η πραγματικότητα ήταν σκληρή. Ίσως, τελικώς, να νοιώθει κι αυτός όπως ο Κώστας, όταν έπιανε το νήμα και τα προβλήματα από εκεί που τα είχε αφήσει ο άλλος Κώστας, τον Μάρτιο 2004.
Τα τελευταία έξι χρόνια, οι Έλληνες δοκίμασαν την κεντροδεξιά πολιτική σε κρίσιμα προβλήματα του τόπου. Το αποτέλεσμα ήταν πενιχρό, η βελτίωση της ζωής των πολιτών οριακή (αν όχι μηδενική), οι «αλλαγές και μεταρρυθμίσεις» ατελέσφορες, τα επιτεύγματα στην εθνική οικονομία λογιστικά, τα οποία σκόρπισαν στους ανέμους της διεθνούς κρίσης. Σήμερα ξεκινά μία νέα προσπάθεια, με το ίδιο στόχο. Από την ίδια, αν όχι χειρότερη αφετηρία. Και οι Ευρωπαίοι κοιτούν παραξενεμένοι, ανακαλύπτοντας κάτι που τούς εξόργισε. Κάτι που είχε εξοργίσει και πολλούς από εμάς: Τα έξι χρόνια που πήγαν χαμένα.
Έτσι, οι Ευρωπαίοι φίλοι μας προσβλέπουν στον George και τον Antonis να συμμαζέψουν, για πρώτη φορά, όλον αυτόν τον τραχανά, που η νεοελληνική πραγματικότητα έχει απλώσει κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης… Έργο δύσκολο, κυρίως νοοτροπίας. Ηγετών και πολιτών…
Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, οι δύο ηγέτες μοιράζονται το ίδιο τρακ. Ο George το βιώνει ως τρακ διακυβέρνησης (παρατεταμένο είναι η αλήθεια), αυτοοργάνωσης και υποστήριξης αγνών πολιτικών ιδεών, που τις βλέπει ήδη να ροκανίζονται από την σκληρή πραγματικότητα. Ο Antonis, από το άλλο μέρος βρέθηκε σαν σε ασανσέρ στο Τόκιο που τον εκτόξευσε από το υπόγειο στο penthouse σε χρόνο ελάχιστο. Μαζί του συμπαρασύρθηκαν, χαμένοι στη μετάφραση και ορισμένοι εκκολαπτόμενοι μικροηγέτες-βουλευτές, οι οποίοι, έκτοτε, αναζητούν, μαζί με τον αρχηγό τον δρόμο της νέας πολιτικής που θα σβήσει από το μυαλό των Ελλήνων την ανάμνηση των δέκα μονάδων που τους χωρίζουν από το νήμα της διακυβέρνησης.
Ο Σαμαράς βιώνει την κατακόρυφη άνοδο σε τοίχους που τού ήταν ξένοι, που ξεκλείδωσαν δύσκολα εκείνη τη νύχτα της 29ης Νοεμβρίου, όταν η αντίπαλος, ακούγοντας τα αδυσώπητα μηνύματα από τις κομματικές κάλπες, κούνησε το τάβλι. Μπορεί να ήταν έτοιμος για την ηγετική θέση, ίσως όμως δεν ήταν έτοιμος για το χάος που παρέλαβε.
Ομοίως και ο παλιός συμμαθητής του. Γνώριζε τα προβλήματα, δεν εξεπλάγη, αλλά πίστευε ότι μπορούσε κάπου να πατήσει για να ξεκινήσει να εφαρμόζει τις νέες στρατηγικές που ο Κώστας είχε αμελήσει. Όμως όχι, η πραγματικότητα ήταν σκληρή. Ίσως, τελικώς, να νοιώθει κι αυτός όπως ο Κώστας, όταν έπιανε το νήμα και τα προβλήματα από εκεί που τα είχε αφήσει ο άλλος Κώστας, τον Μάρτιο 2004.
Τα τελευταία έξι χρόνια, οι Έλληνες δοκίμασαν την κεντροδεξιά πολιτική σε κρίσιμα προβλήματα του τόπου. Το αποτέλεσμα ήταν πενιχρό, η βελτίωση της ζωής των πολιτών οριακή (αν όχι μηδενική), οι «αλλαγές και μεταρρυθμίσεις» ατελέσφορες, τα επιτεύγματα στην εθνική οικονομία λογιστικά, τα οποία σκόρπισαν στους ανέμους της διεθνούς κρίσης. Σήμερα ξεκινά μία νέα προσπάθεια, με το ίδιο στόχο. Από την ίδια, αν όχι χειρότερη αφετηρία. Και οι Ευρωπαίοι κοιτούν παραξενεμένοι, ανακαλύπτοντας κάτι που τούς εξόργισε. Κάτι που είχε εξοργίσει και πολλούς από εμάς: Τα έξι χρόνια που πήγαν χαμένα.
Έτσι, οι Ευρωπαίοι φίλοι μας προσβλέπουν στον George και τον Antonis να συμμαζέψουν, για πρώτη φορά, όλον αυτόν τον τραχανά, που η νεοελληνική πραγματικότητα έχει απλώσει κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης… Έργο δύσκολο, κυρίως νοοτροπίας. Ηγετών και πολιτών…
.jpg)
.jpeg)
.jpg)
