Γράφει ο Γιώργος Παπαδάκης
στο http://www.trakyaninsesi.com/index.php?option=com_content&view=article&id=79:o-&catid=1:son-haberler&Itemid=50
ΤΕΛΙΚΩΣ, πρέπει να έχουμε τον πλέον επιτυχημένο Πρόεδρο Δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη, ίσως και παραπέρα. Δεν εξηγείται αλλιώς η σπουδή να τον επανεκλέξουμε στη θέση του για άλλα πέντε χρόνια, ούτε το πρωτοφανές γεγονός της σχεδόν ομόφωνης εκλογής από τους «300» του ελληνικού Κοινοβουλίου. Αναμφίβολα, ο Κάρολος Παπούλιας συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που θα έπρεπε να διαθέτει κάποιος για να είναι επιτυχημένος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Καταρχάς, ήταν «ευδοκίμως τερματίσας» την πολιτική του καριέρα, όταν τον ανέσυρε το 2004 ο Κώστας από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας για να μαζέψει τα τελευταία ένσημα. Αισίως, όταν θα ολοκληρώσει και τη 2η θητεία του, ο Κ. Παπούλιας θα είναι μακράν ο γηραιότερος Πρόεδρος στην Ευρώπη, μια που θα έχει συμπληρώσει τα 85 του χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι και τα επόμενα 5 χρόνια μπορούμε να αναμένουμε ακόμα πιο ώριμες, μεστές και γεμάτες σοφία παρεμβάσεις για τα τεκταινόμενα στη χώρα αλλά-κυρίως- και στο εξωτερικό.
Διότι, όπως και να το κάνουμε, η εξωτερική πολιτική ήταν και είναι το ισχυρό «χαρτί» του απερχόμενου και νέου Προέδρου. Και να θέλαμε να το ξεχάσουμε, μας το υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία, κατηγορώντας κάθε λίγο και λιγάκι την γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας ότι παραβιάζει την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 που ο ίδιος- ως υπουργός Εξωτερικών-υπέγραψε τότε. Ξεχνά όμως να μας πει πού...
ακριβώς παραβιάζουν αυτή τη συμφωνία οι γείτονες και γιατί ενώ το κάνουν, είναι η Ελλάδα που βρίσκεται κατηγορούμενη στη Χάγη για την κατάφωρη περιφρόνησή της. Ασφαλώς, όμως, κανείς δε γνωρίζει το κείμενο της συμφωνίας όσο ο κ. Πρόεδρος, οπότε εμείς οι αδαείς και ασεβείς καλύτερα να σωπάσουμε
.
Eνα άλλο μεγάλο προσόν συνιστά για τον Κάρολο Παπούλια το γεγονός ότι αποδεδειγμένα είναι «τουρκοφάγος», «αλβανοφάγος» και «μακεδονοφάγος». Επί υπουργίας του καλλιέργησε και υπέθαλψε τις σχέσεις της χώρας μας Ελλάδας με το PKK, μια που μας ένωνε ο κοινός εχθρός. Λίγο αργότερα, το 2001, κάνει εσωτερική αντιπολίτευση στο φιλοτουρκικό άνοιγμα της κυβέρνησης Σημίτη, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για επερχόμενη «ένοπλη τουρκική παρέμβαση στη χώρα μας» ενώ όπου σταθεί και όπου βρεθεί κατακεραυνώνει την Άγκυρα σε αυστηρό ύφος για τη Χάλκη, την Κύπρο, την υφαλοκρηπίδα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι άλλο ανασύρει από το σκουριασμένο ψυχροπολεμικό του οπλοστάσιο.
Στο «αλβανικό» μέτωπο, ήταν αυτός που έδωσε ένα σκληρό μάθημα στους προκλητικούς Τσάμηδες που τον περίμεναν με άγριες διαθέσεις έξω από το ξενοδοχείο του στους Άγιους Σαράντα, ανακρούοντας πρύμνη και ματαιώνοντας την συνάντησή του με τον Αλβανό ομόλογό του. Ο παληκαρισμός αυτός δεν μειώθηκε σε τίποτα όταν λίγο αργότερα αποκαλύφθηκε ότι οι αιμοσταγείς συνεργάτες των Ναζί που τον απειλούσαν, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από 100 ηλικιωμένους που τον παρακαλούσαν (!) με πανώ να τους επιτραπεί να επισκεφθούν τα χωριά τους στην Θεσπρωτία. Για να μην αναφερθούμε στις επικλήσεις του για την μεγάλη Αλβανία και πόσο αυτή απειλεί την εθνική μας κυριαρχία ή για τους «αδούλωτους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου» που στενάζουν υπό την αλβανική καταπίεση.
Παροιμιώδης έμεινε η απάντηση του εξοχότατου Προέδρου την άνοιξη του 2006 στο Στρασβούργο, όταν ερωτήθη από αλλοδαπό δημοσιογράφο για ποιο λόγο η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει την μακεδονική της εθνική μειονότητα. Προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή του από την ασεβέστατη αυτή ερώτηση, ο Κάρολος Παπούλιας ανακοίνωσε στομφωδώς ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία... σλαβόβυθη μειονότητα» παρά μόνο μια μουσουλμανική που ευημερεί. Για να διώξει κάθε αμφιβολία, επικαλέστηκε και πάλι την πολυετή του εμπειρία ως υπουργός Εξωτερικών, κλείνοντας οριστικά το θέμα με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.
Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά στις αδελφικές φιλίες του Προέδρου με τους εγκληματίες πολέμου Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας βοήθησε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο τα σερβικά και σερβοβοσνιακά καθεστώτα, ώστε να επιτελέσουν ανενόχλητα το θεάρεστο έργο της Μεγάλης Σερβίας και της καθαρής από Μουσουλμάνους Βοσνίας. Όταν, δυστυχώς για τον ίδιο, το σχέδιο απέτυχε συνέχισε μέχρι και την τελευταία στιγμή να υποστηρίζει τον Μιλόσεβιτς, επισκεπτόμενος διαρκώς το Βελιγράδι και δηλώνοντας ότι οι ΗΠΑ και άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες επιδιώκουν την πτώση του αντίθετα από τη βούληση του σερβικού λαού. Λίγο αργότερα, όταν ο Σέρβος δικτάτορας παραπέμφθηκε ως κατηγορούμενος στη Χάγη, ο Κάρολος Παπούλιας είναι έτοιμος ακόμα και να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης. Πραγματικά, θα έπρεπε να βρεθεί στην ολλανδική πρωτεύουσα, αλλά ώς κατηγορούμενος για ηθική (και υλική) αυτουργία σε εγκλήματα πολέμου.
Θα μου πείτε, ολόκληρος Κούρτ Βαλντχάιμ κατηγορήθηκε για άμεση συνέργεια στις ναζιστικές θηριωδίες και εν τούτοις εξελέγη πρόεδρος της Αυστρίας, γιατί να μην επανεκλεγεί και ο δικός μας που δεν έφτασε καν σε αυτό το επίπεδο; Η διαφορά είναι ότι ο μεν Βαλντχάιμ παραδέχτηκε ότι γνώριζε για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν από τα γερμανικά στρατεύματα στα Βαλκάνια κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακούσατε ή είδατε εσείς ποτέ τον Κάρολο Παπούλια έστω εκ των υστέρων να παραδέχεται τις τραγικές του επιλογές που κόστισαν τη ζωή σε εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους. Όχι βέβαια. Ο άνθρωπος είναι ακόμα βαθύτατα πεπεισμένος ότι έπραξε το σωστό και πιθανότατα πιστεύει ακράδαντα ότι οι Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς δεν θα έπρεπε ποτέ να βρεθούν στο Διεθνές Δικαστήριο.
Κι όμως, αυτός είναι ο παλαιός και ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, με σχεδόν καθολική κοινοβουλευτική υποστήριξη και με υψηλότατη δημοφιλία. Ο πρώτος πολίτης μιας χώρας που ακόμα και μετά από μια δεκαετία στον 21ο αιώνα, έχει δυστυχώς μείνει καθηλωμένη κάπου μεταξύ του 19ου και του 20ου. Και αφού τον ανεχόμαστε και τον θαυμάζουμε κι από πάνω, τότε μάλλον αυτός ο Πρόεδρος μας αξίζει.
.
Eνα άλλο μεγάλο προσόν συνιστά για τον Κάρολο Παπούλια το γεγονός ότι αποδεδειγμένα είναι «τουρκοφάγος», «αλβανοφάγος» και «μακεδονοφάγος». Επί υπουργίας του καλλιέργησε και υπέθαλψε τις σχέσεις της χώρας μας Ελλάδας με το PKK, μια που μας ένωνε ο κοινός εχθρός. Λίγο αργότερα, το 2001, κάνει εσωτερική αντιπολίτευση στο φιλοτουρκικό άνοιγμα της κυβέρνησης Σημίτη, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για επερχόμενη «ένοπλη τουρκική παρέμβαση στη χώρα μας» ενώ όπου σταθεί και όπου βρεθεί κατακεραυνώνει την Άγκυρα σε αυστηρό ύφος για τη Χάλκη, την Κύπρο, την υφαλοκρηπίδα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ότι άλλο ανασύρει από το σκουριασμένο ψυχροπολεμικό του οπλοστάσιο.
Στο «αλβανικό» μέτωπο, ήταν αυτός που έδωσε ένα σκληρό μάθημα στους προκλητικούς Τσάμηδες που τον περίμεναν με άγριες διαθέσεις έξω από το ξενοδοχείο του στους Άγιους Σαράντα, ανακρούοντας πρύμνη και ματαιώνοντας την συνάντησή του με τον Αλβανό ομόλογό του. Ο παληκαρισμός αυτός δεν μειώθηκε σε τίποτα όταν λίγο αργότερα αποκαλύφθηκε ότι οι αιμοσταγείς συνεργάτες των Ναζί που τον απειλούσαν, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από 100 ηλικιωμένους που τον παρακαλούσαν (!) με πανώ να τους επιτραπεί να επισκεφθούν τα χωριά τους στην Θεσπρωτία. Για να μην αναφερθούμε στις επικλήσεις του για την μεγάλη Αλβανία και πόσο αυτή απειλεί την εθνική μας κυριαρχία ή για τους «αδούλωτους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου» που στενάζουν υπό την αλβανική καταπίεση.
Παροιμιώδης έμεινε η απάντηση του εξοχότατου Προέδρου την άνοιξη του 2006 στο Στρασβούργο, όταν ερωτήθη από αλλοδαπό δημοσιογράφο για ποιο λόγο η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει την μακεδονική της εθνική μειονότητα. Προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή του από την ασεβέστατη αυτή ερώτηση, ο Κάρολος Παπούλιας ανακοίνωσε στομφωδώς ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία... σλαβόβυθη μειονότητα» παρά μόνο μια μουσουλμανική που ευημερεί. Για να διώξει κάθε αμφιβολία, επικαλέστηκε και πάλι την πολυετή του εμπειρία ως υπουργός Εξωτερικών, κλείνοντας οριστικά το θέμα με τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση.
Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά στις αδελφικές φιλίες του Προέδρου με τους εγκληματίες πολέμου Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας βοήθησε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο τα σερβικά και σερβοβοσνιακά καθεστώτα, ώστε να επιτελέσουν ανενόχλητα το θεάρεστο έργο της Μεγάλης Σερβίας και της καθαρής από Μουσουλμάνους Βοσνίας. Όταν, δυστυχώς για τον ίδιο, το σχέδιο απέτυχε συνέχισε μέχρι και την τελευταία στιγμή να υποστηρίζει τον Μιλόσεβιτς, επισκεπτόμενος διαρκώς το Βελιγράδι και δηλώνοντας ότι οι ΗΠΑ και άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες επιδιώκουν την πτώση του αντίθετα από τη βούληση του σερβικού λαού. Λίγο αργότερα, όταν ο Σέρβος δικτάτορας παραπέμφθηκε ως κατηγορούμενος στη Χάγη, ο Κάρολος Παπούλιας είναι έτοιμος ακόμα και να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης. Πραγματικά, θα έπρεπε να βρεθεί στην ολλανδική πρωτεύουσα, αλλά ώς κατηγορούμενος για ηθική (και υλική) αυτουργία σε εγκλήματα πολέμου.
Θα μου πείτε, ολόκληρος Κούρτ Βαλντχάιμ κατηγορήθηκε για άμεση συνέργεια στις ναζιστικές θηριωδίες και εν τούτοις εξελέγη πρόεδρος της Αυστρίας, γιατί να μην επανεκλεγεί και ο δικός μας που δεν έφτασε καν σε αυτό το επίπεδο; Η διαφορά είναι ότι ο μεν Βαλντχάιμ παραδέχτηκε ότι γνώριζε για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν από τα γερμανικά στρατεύματα στα Βαλκάνια κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακούσατε ή είδατε εσείς ποτέ τον Κάρολο Παπούλια έστω εκ των υστέρων να παραδέχεται τις τραγικές του επιλογές που κόστισαν τη ζωή σε εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους. Όχι βέβαια. Ο άνθρωπος είναι ακόμα βαθύτατα πεπεισμένος ότι έπραξε το σωστό και πιθανότατα πιστεύει ακράδαντα ότι οι Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς δεν θα έπρεπε ποτέ να βρεθούν στο Διεθνές Δικαστήριο.
Κι όμως, αυτός είναι ο παλαιός και ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, με σχεδόν καθολική κοινοβουλευτική υποστήριξη και με υψηλότατη δημοφιλία. Ο πρώτος πολίτης μιας χώρας που ακόμα και μετά από μια δεκαετία στον 21ο αιώνα, έχει δυστυχώς μείνει καθηλωμένη κάπου μεταξύ του 19ου και του 20ου. Και αφού τον ανεχόμαστε και τον θαυμάζουμε κι από πάνω, τότε μάλλον αυτός ο Πρόεδρος μας αξίζει.
