Στην προσπάθειά τους οι δημοσιοκάφροι να προστατεύσουν τα αφεντικά τους πολιτικούς, έχουν εδώ και χρόνια δημιουργήσει ένα προπαγανδιστικό μύθο: αυτόν του Μαυρογιαλούρου.Στον παλιό καλό Ελληνικό κινηματογράφο εμφανίζονται πολύ συχνά πολιτευτές, βουλευτές ή... υπουργοί.
Τυχαία μου έρχονται στο μυαλό οι ταινίες "Ζητείται ψεύτης" (βουλευτής Φερέκης/Ζερβός),
“Στουρνάρα 288" (βουλευτής Καλοχαιρέτας/Αυδής) και "Ο κύριος πτέραρχος" (βουλευτής Καράτζοβας/Παπαγαννόπουλος).
Σε όλες τις ταινίες οι πολιτευτές/βουλευτές είναι ψεύτες, κλέφτες, απατεώνες και γενικώς σιχαμένα υποκείμενα.
Σε όλες; Όχι! Σε μία μόνο από αυτές ο πολιτικός/υπουργός είναι αφελής και φιλότιμος, μη γνωρίζοντας τις καταχρήσεις και
απάτες που γίνονται κάτω από τη μύτη του. Όταν μάλιστα τις μαθαίνει, στέλνει τους υπεύθυνους στον εισαγγελέα και ο ίδιος
από φιλότιμο παραιτείται. Η ταινία αυτή είναι το "Υπάρχει και φιλότιμο" (υπουργός Μαυρογιαλούρος/Κωνσταντάρας).
Όταν λοιπόν οι δημοσιοκάφροι θέλουν να αναφερθούν σε κάποιον κακό πολιτικό/βουλευτή, ποιόν από τους παραπάνω διαλέγουν;
Σωστά μαντέψατε: τον μόνο φιλότιμο, τον Μαυρογιαλούρο!!
Η προπαγάνδα δουλεύει τέλεια. Στον αναγνώστη/ακροατή δημιουργείται η αίσθηση ότι οι πολιτικοί δεν γνωρίζουν
τι γίνεται γύρω τους, και αν το μάθουν, θα κάνουν κάτι. Όταν λοιπόν σε κάποιο πολιτικό αποδίδεται ο τίτλος του
Μαυρογιαλούρου, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τον συμπαθούμε υποσυνείδητα, γιατί ξέρουμε ότι έχει φιλότιμο!
Αυτός ο μύθος δυστυχώς συντηρείται και από πολλούς αφελείς που δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί
η προπαγάνδα. Αν λοιπόν δεν ανήκετε στους δημοσιοκάφρους που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, μη χρησιμοποιείται τον χαρακτηρισμό
Μαυρογιαλούρος για κάποιον πολιτικό. Μπορείτε άνετα να χρησιμοποιήσετε τα Φερέκης, Καλοχαιρέτας, ή Καράτζοβας.
