Κανείς Έλληνας, νομίζω, ο οποίος παρακολουθεί από κοντά, ή ακόμα και από απόσταση, τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος, δεν αμφιβάλλει ότι η συζήτηση που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες μέρες για τη σχέση πολιτικής και επιχειρηματικότητος, γίνεται με σαφώς
υποκειμενικούς όρους.
Έτσι, οι εκπρόσωποι των επιχειρηματιών αποσιωπούν ή στην καλύτερη περίπτωση αναφέρουν φευγαλέα ότι, ένα σημαντικό τμήμα της μεγάλης επιχειρηματικότητος είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κρατικοδίαιτο. Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στις επιδοτήσεις του αναπτυξιακού νόμου ή τις επιχορηγήσεις μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αλλά σε υπερκοστολογημένες δημόσιες προμήθειες και δημόσια έργα, μέσω των οποίων ουσιαστικά μεταφέρονται πόροι, από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η έκφραση «Για να γίνεις μεγάλος επιχειρηματίας πρέπει να έχεις δουλειές με το δημόσιο».
Από την άλλη, οι πολιτικοί φαίνεται να ξεχνούν ότι το «παιχνίδι» αυτό έχει δύο παίκτες. Έτσι, στην «απέναντι πλευρά του τραπεζιού», κάθονται ορισμένοι συνάδελφοί τους οι οποίοι ουσιαστικά χρησιμοποιούν την ιδιότητα του πολιτικού με αποκλειστικό σκοπό τον προσπορισμό οικονομικού οφέλους και έχουν γραμμένη στα παλιά τους τα παπούτσια την κατά Max Weber ουσία της πολιτικής που σε ελεύθερη μετάφραση θέλει «φιλοδοξία της πολιτικής να είναι η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών».
Φυσικά, καλό είναι να αποφεύγεται η γενίκευση και η ισοπεδωτική αντίληψη διότι όλοι, είτε είναι επιχειρηματίες είτε είναι πολιτικοί, δεν είναι ίδιοι. Αντίθετα, υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι κάτω από αντίξοες συνθήκες προσπαθούν να επιτελέσουν με τον καλύτερο τρόπο τον θεσμικό τους ρόλο, αλλά και επιχειρηματίες που αναπτύσσουν τις εταιρίες τους μακριά από την ασφαλή στέγη του δημοσίου.
Βεβαίως, ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η σχέση πολιτικής και επιχειρηματικότητας βλάπτει, κατά κανόνα, τη δεύτερη και ως παράδειγμα αναφέρω την παύση λειτουργίας δεκάδων επιχειρήσεων με στήριγμα αποκλειστικά τη διαπλοκή και τις οποίες οι διοικήσεις τους δεν φρόντισαν να καταστήσουν ανταγωνιστικές.
Αντίθετα, δεν έχουμε δει κανέναν πολιτικό να τιμωρείται έως σήμερα για παράνομες δραστηριότητες, διότι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ο τρόπος που λειτουργεί το πόθεν έσχες, αλλά και η βουλευτική ασυλία αποτελούν στην πραγματικότητα αναχώματα σε κάθε προσπάθεια απόδοσης δικαιοσύνης σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Παρήγορη εξέλιξη αποτελούν, φυσικά, οι σχετικές πρωτοβουλίες που φαίνεται να παίρνονται σήμερα από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία και οι οποίες κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, αν και πρέπει να γίνουν περισσότερο τολμηρές. Στο ίδιο άλλωστε πνεύμα κινείται και η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά για ύπαρξη επιτροπής αξιολόγησης στελεχών, μία απόφαση που θα βοηθήσει τη ΝΔ να ξεκινήσει μία νέα πορεία απαλλαγμένη από ορισμένα βάρη του παρελθόντος.
Το τμήμα τέλος της επιχειρηματικής τάξης το οποίο είναι κρατικοδίαιτο με την έννοια που ανέφερα προηγουμένως, οφείλει να κατανοήσει ότι η εποχή που το κράτος δανειζόταν και μετά μέσω των δημοσίων προμηθειών πλούτιζαν ορισμένοι πολιτικοί και επιχειρηματίες, αργά αλλά σταθερά μπαίνει στο περιθώριο.
http://www.efsimopoulos.gr/?p=541
