Λίγες μόνο εβδομάδες έχουν περάσει από την ψήφιση των μέτρων για την εφαρμογή στήριξης της ελληνικής οικονομίας, και η στάση που τήρησε η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς ήδη δικαιώνεται από τις εξελίξεις:
α. Πλέον χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του προσχεδίου νόμου για το Ασφαλιστικό που δημοσιοποίησε η κυβέρνηση, το οποίο δεν συνάδει με το υπογραφέν μνημόνιο. Η τρόικα ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ, φρόντισε να το υπενθυμίσει με κυνικό τρόπο στον υπουργό Εργασίας, ο οποίος προσπαθεί με μελοδραματισμούς να πείσει την κοινή γνώμη ότι κάνει απεγνωσμένο αγώνα να περιοριστεί το όριο των ετών για πλήρη συνταξιοδότηση στα 37 χρόνια. Ένα στημένο σκηνικό
κατόπιν εορτής, καθώς στο ήδη ψηφισθέν μνημόνιο αναφέρεται ότι απαιτούνται 40 έτη εργασίας για παροχή πλήρους συνταξιοδότησης.
Η Νέα Δημοκρατία επιβεβαιώνεται πλήρως όταν εφιστούσε την προσοχή στην κυβέρνηση ότι η συμφωνία με τη τρόικα απαιτούσε τουλάχιστον ενδελεχή μελέτη και εξαντλητική διαπραγμάτευση. Τίποτε από αυτά δεν έγιναν.
Η κυβέρνηση προσήλθε στις συνομιλίες με τους διεθνείς πιστωτές μας με κραυγαλέα και απαράδεκτα ηττοπαθή λογική, γιατί όπως δήλωνε ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης κ. Πάγκαλος: «κόκκινες γραμμές βάζει όποιος διαπραγματεύεται από θέση ισχύος» (MEGA 24.04.10).
β. Επιπλέον, ενώ στην Ελλάδα ασκήθηκε σκληρή κριτική στη Νέα Δημοκρατία και στον Αντώνη Σαμαρά για το «όχι» στο μνημόνιο, στην Ισπανία, για μέτρα πολύ ηπιότερα από εκείνα που υιοθέτησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα όχι μόνον δεν συναίνεσε στην πολιτική της σοσιαλιστικής κυβέρνησης, αλλά ζήτησε ακόμη και την παραίτηση του πρωθυπουργού κ. Θαπατέρο.
Τα μέτρα στην Ισπανία προβλέπουν, για παράδειγμα, μείωση των μισθών στο δημόσιο 5% για το 2010, ενώ η επιδιωκόμενη προσαρμογή σε βάθος τριετίας φτάνει στο 5% του ΑΕΠ της χώρας (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 28.05.10). Παράλληλα, το ίδιο «το ΔΝΤ προτείνει αναπτυξιακά μέτρα στην παραγωγική διαδικασία και στην αγορά των ακινήτων καθώς επίσης και να μπει στοπ στην ανεργία» (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 24.05.20). Η Ισπανία βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με ανεργία που έχει ανέλθει στο 20%, όσο δηλαδή προβλέπει ο υπουργός Εργασίας του ΠΑΣΟΚ ότι θα ανέλθει και στην Ελλάδα στο τέλος του 2010.
γ. Η κυβέρνηση, λοιπόν, ανέλαβε εξολοκλήρου την ευθύνη, μαζί βεβαίως και με όλους αυτούς που υπερψήφισαν τα μέτρα, για τις επιπτώσεις που θα έχει το μνημόνιο στην ελληνική κοινωνία: για την ύφεση, την ανεργία, τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, που πλέον όλοι προβλέπουν αλλά και διαπιστώνουν.
Προβλέψεις που, εκτός από τη Νέα Δημοκρατία, τις είχαν διατυπώσει και ακαδημαϊκοί διεθνούς κύρους, όπως ο Joseph Stiglitz, συνομιλητής του πρωθυπουργού (BBC 04.05.10).
Το ΠΑΣΟΚ βέβαια συνέχιζε όλο αυτό το διάστημα να μιλάει για «μονόδρομους» και να κωφεύει στις εκκλήσεις του Αντώνη Σαμαρά για λήψη αναπτυξιακών μέτρων. Όταν η Ν.Δ. πρότεινε ήδη από τις 18.02 τα 23 μέτρα-ανάσες, τα οποία με μηδενικό ή ελάχιστο δημοσιονομικό κόστος, θα στήριζαν την ανάπτυξη, ο Γιώργος Παπανδρέου αρχικά τα αγνόησε, για να υιοθετήσει κάποια από αυτά με τεράστια καθυστέρηση (π.χ. άρση καμποτάζ στις 21.04).
Και ιδού τα θλιβερά, για τον ελληνικό λαό, αποτελέσματα!
Όταν η Νέα Δημοκρατία καταψήφιζε το μίγμα μέτρων που συμφώνησε η κυβέρνηση στο μνημόνιο συμφωνίας με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. το ΠΑΣΟΚ την κατηγορούσε για έλλειμμα εθνικής υπευθυνότητας.
Σήμερα που αποκαλύπτεται η σκληρή πραγματικότητα για την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων πολιτών πως πρέπει να χαρακτηριστεί η στάση της κυβέρνησης εκτός από κοντόφθαλμη και επιπόλαια;
