ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Τον τίτλο "στον αέρα η μεταφορά μαθητών της Θεσσαλονίκης" θα τον έχετε δει πολλές φορές.
Να τα πάρουμε από την αρχή για να καταλάβετε πώς λειτουργεί μια χώρα-μπουρδέλο, με βάση πολιτικές εμπάθειες:
Η χώρα μας ευτυχώς για μας, δυστυχώς για κάποιους έχει εκτός από πόλεις και χωριά και κωμοπόλεις!
Στα χωριά και τις κωμοπόλεις, έχουν την κακή συνήθεια να ...γεννάνε! Παιδιά!
Τα παιδιά έχουν την κακή συνήθεια να μεγαλώνουν! Τα άτιμα!
Κι όταν μεγαλώνουν πρέπει να πάνε σχολείο. Άκου κάτι απαιτήσεις!!!
Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν περίπου 4.000 χωριά-οικισμοί κάτω των 5.000 κατοίκων, στους οποίους ζουν μαθητές. Ο αριθμός τους είναι από 1 έως 200 παιδιά.
Άρα η πολιτεία, έχει δύο δυνατότητες για να τους παρέχει το ιερό, συνταγματικό δικαίωμα της μόρφωσης:
-ή θα έχτιζε σχολείο σε κάθε χωριουδάκι, ακόμη και για έναν μαθητή και θα διόριζε και τον ανάλογο αριθμό εκπαιδευτικών, δηλαδή κόστος αρκετών τρισεκατομμυρίων ευρώ, ή
-θα έκανε αυτό που υπαγορεύει η λογική, δηλαδή θα συγκέντρωνε σε κάποιον μεγάλο οικισμό (πόλη ή κωμόπολη) ικανοποιητικό αριθμό μαθητών, οι οποίοι δεν θα είχαν το σχολείο στην πόρτα τους, αλλά θα έπρεπε να μετακινηθούν με κάποιο τρόπο μέχρι το σχολείο, δηλαδή κόστος μερικών εκατομμυρίων ευρώ. Όφελος της δέυτερης λύσης: Πάνω από το σύνολο του δημόσιου χρέους!, αφού η πολιτεία γλίτωσε από το χτίσιμο 4.000 σχολείων του ενός μαθητή!
Απλά πράγματα.
Όπως όλοι γνωρίζουμε δεν υπάρχουν ταξί σε κάθε χωριό της Ελλάδας. Προφανώς δεν υπάρχει ταξί στο Λιβαδερό Δράμας, ούτε στο Χρυσοβίτσι Αρκαδίας.
Επίσης, δεν είναι όλοι οι γονείς αραχτοί κάτοχοι Ι.Χ. όλο το χρόνο, με το αμάξι στην πόρτα τους, έτοιμοι και ικανοί να μεταφέρουν το παιδί από το Χρυσοβίτσι στην Τρίπολη.
Έτσι, η μεταφορά τους ανατέθηκε σε όσους μπορούσαν να την εκτελέσουν, όπως είναι λογικό, δηλαδή σε ΚΤΕΛ, σε τουριστικά γραφεία και σε ταξί, όπου βόλευε ο μικρός αριθμός μαθητών.
Ο γράφων πήγα Γυμνάσιο στη Φλώρινα, από το μικρό χωριό μου, με ΚΤΕΛ στην Α' Γυμνασίου και τη Β' και με ταξί στη Γ' αφού μείναμε μόνο 2 παιδιά στο χωριό, από τα 16 που είμασταν στην Α' και χρειαζόταν λεωφορείο.
Το 1998 και ενώ είχε προχωρήσει η αστυφιλία, κάποιος απίθανος μανδαρίνος γραφειοκράτης, έβγαλε μια υπουργική απόφαση, η οποία προέβλεπε ότι όπου υπάρχει αστική συγκοινωνία, οι μαθητές πρέπει να τη χρησιμοποιούν και να μην ανατίθεται το έργο σε ΚΤΕΛ, τουριστικά, ταξί κ.λ.π.
Τι σημαίνει αυτό σήμερα, πρακτικά, για τη Θεσσαλονίκη:
Πάνω από 100 χωριά-οικισμοί της Θεσσαλονίκης, δεν έχουν σχολεία όλων των βαθμίδων. Για παράδειγμα τα Γυμνασιόπαιδα του Λαγυνά, πηγαίνουν Γυμνάσιο στο Λαγκαδά, ο οποίος απέχει 6 χιλιόμετρα από τον τόπο κατοικίας τους.
Κάποιος λοιπόν πρέπει να τους πάει στο Λαγκαδά. Μιλάμε για 200 παιδιά.
Οι γονείς τους δουλεύουν και φεύγουν νωρίτερα και από τα παιδιά για τις δουλειές τους.
Μέχρι τώρα, η Νομαρχία έβγαζε το έργο σε δημοπρασία. Έλεγε δηλαδή "έχω 200 παιδιά που πρέπει να μετακινηθούν από τα Λαγυνά στο Λαγκαδά, άρα θέλω 4 λεωφορεία".
Ο διαγωνισμός δεν γινόταν όπως φαντάζεστε. με μειοδοτική προσφορά, όποιος δηλαδή ιδιοκτήτης λεωφορείου ζητούσε τα λιγότερα, έπαιρνε και τη δουλειά.
Αυτό γινόταν στην αρχή, αλλά επειδή οι κομπιναδόροι Έλληνες, "έστηναν" τους διαγωνισμούς, ανέβηκε το ποσό σε δυσθεώρατα ύψη, αλλά πάντως, ούτε στο ένα χιλιοστό αυτού που θα ξόδευε η Ελλάδα, αν έχτιζε σχολεία παντού και καταργούσε τις μεταφορές.
Έτσι, έφτιαξε έναν "κανόνα" για να προσδιορίσει το κόστος. Τον λεγόμενο "μαθηματικό τύπο". Ο τύπος αυτός ήταν η καταστροφή της παιδείας. Είχε φυσικά καλή πρόθεση, μόνο που ήταν απολύτως άσχετος με την πραγματικότητα και άχρηστος πρακτικά, που μεγάλωνε τα προβλήματα, αντί να τα λύσει.
Έχει σημασία να τον εξηγήσουμε, για να γίνει κατανοητό το μέγεθος της βλακείας
Αντιγράφω από τη σχετική Υπουργική απόφαση (ΦΕΚ Β/932-31/8/1998):
Ο υπολογισμός της μεγίοτης αποζημίωσης (κόστος χιλιομετρικής απόστασης) του κλειστού εμφορτου δρομολογίου για τη μετάβαση και επιστροφή των μαθητών με μισθωμένο λεωφορεία ΔΧ και ΕΔΧ (ταξί) θα γίνεται σύμφωνα με τους παρακάτω τύπους
Α) Για λεωφορεία Δ.Χ.
Κ=α · (Χε+ 10) · θ · Χμ
άπου Κ = μέγιστο κόστος σε δραχμές μισθωμένων λεωφορείων Δ.Χ,
α=συντελεστής βατότητας 1,5 έως 2 ανάλογα με την ιδιομορφία του οδικού δικτύου.
Χε=έμφορτα χιλιόμετρα μαθητών.
Θ=30%των θέσεων καθήμενων επιβατών χρησιμοποιούμενου λεωφορείου, το οποίο (Θ) δεν μπορεί να είναι μικρότερο του 8 και μεγαλύτερο του 15)
Πρακτικά, για να σας δώσω ένα παράδειγμα και να μην κουράζεστε με τύπους, η παραπάνω απόφαση λέει:
Έχουμε ένα χωριό στη Θεσσαλονίκη, π.χ. τα Λαγυνά. Πόσο απέχει από το σχολείο; 6 χιλιόμετρα. Το μέγιστο κόστος (Κ) είναι = 1,5χ(6+10)χ15χ0,0769= 27,684 ευρώ.
Αυτή είναι η μέγιστη τιμή (το πλαφόν δηλαδή του διαγωνισμού).
Άρα, ο ιδιοκτήτης λεωφορείου που συμμετείχε στη δημοπρασία θα έπρεπε να δώσει χαμηλότερη τιμή από αυτή για να πάρει τη δουλειά.
Τι γίνεται λοιπόν στην πράξη
Ο Νομάρχης κάθε νομού (ο Ψωμιάδης π.χ.) καλούσε τους ιδιοκτήτες λεωφορείων και τους έλεγε: "μάγκες, ελάτε, κάντε μου το δρομολόγιο Λαγυνά-Λαγκαδάς, μεταφέρτε μου 50 μαθητές, το ΄πλαφόν είναι 27 ευρώ. Ακούω τις προσφορές σας.
Οι ιδιοκτήτες πριν πάνε στον διαγωνισμό έκαναν το κοστολόγιό τους:
Σκέφτεται ο ιδιοκτήτης: θέλω έναν οδηγό: κόστος 80 ευρώ την ημέρα μικτά, συν 25 χλμ από τη Θεσσαλονίκη να πάω στα Λαγυνά, 6 να τους πάω σχολείο, σύνολο 31 επί 2 =62 χιλιόμετρα επί 1,5 ευρώ κόστος χιλιομέτρου (καύσιμα, ελαστικά, λάδια, συντήρηση κλπ)= άλλα 90 ευρώ. Συν απόσβεση λεωφορείου: ένα λεωφορείο κάνει 200.000 ευρώ και πρέπει να τα βγάλει με τη δουλειά του σε 5-10 χρόνια, λογικό δεν είναι; Σε ημερήσια βάση, το ότι διαθέτεις μια περιουσία, σημαίνει ότι πρέπει να εισπράτεις για απόσβεση ας πούμε 100 ευρώ (πολύ παραπάνω είναι αλλά ας δεχθούμε μόνο τόσα).
Σύνολο κόστους: 270 ευρώ.
Να μη βγάλω και 1 ευρώ την ημέρα; Δεν δικαιούμε να ζήσω με 20 ευρώ το μήνα; Πολλά θέλω;
271 ευρώ λοιπόν το κοστολόγιο.
Πήγαιναν λοιπόν στη δημοπρασία με το κοστολόγιο ανά χείρας, άκουγαν τον Ψωμιάδη να τους λέει "από 28 ευρώ και κάτω", γελούσαν όλοι μαζί, έκαναν ένα τσιγάρο και αποχαιρετούσαν το Νομάρχη. Του έλεγαν "να πας εσύ με 28!".
Η επόμενη δυνατότητα που έδινε ο Νόμος, ήταν να δημοπρατηθούν ξανά τα δρομολόγια, με την ίδια τιμή. Φυσικά και ο δεύτερος διαγωνισμός, απέβαινε άγονος. Ούτε καν πατούσε κανένας. Του έλεγαν του Ψωμιάδη "ευχαριστούμε δεν ενδιαφερόμαστε".
Τι να κάνει λοιπόν ο Ψωμιάδης; (και ο κάθε Νομάρχης)
Εφάρμοζε την τρίτη νόμιμη δυνατότητα δηλαδή τις απευθείας αναθέσεις, αφού οι μέρες των σχολείων πλησίαζαν και οι γονείς ήταν ανάστατοι. Γινόταν χαμός!
Πρακτικά φώναζε τα τουριστικά γραφεία και το ΚΤΕΛ και τους έλεγε "πάρτε ρε τη γραμμή, θα με κρεμάσουν! Πόσα θέλετε;". Κάποιος ζητούσε 300, άλλος 295 κλπ και τελικά έκλεινε η δουλειά σε κάποιο λογικό ποσό.
Κάποιοι όμως -ανεμενόμενο είναι, τον εκλεγμένο τον μισούν όσοι δεν εκλέχθηκαν- έβαλαν σκοπό της ζωής τους, να γκρεμίσουν τον Ψωμιάδη. Πήραν λοιπόν τον μαθηματικό τύπο (τα 27,684 ευρώ), πήραν και την τιμή με την οποία δέχθηκε το τουριστικό γραφείο να κάνει την αγγαρεία (295 ευρώ) και την κάνανε σημαία διαφθοράς ("πώ, πώ, απατεώνας ο Ψωμιάδης! έδωσε το έργο με υπέρβαση 1.200% ! (τόσο είναι το 27 που γίνεται 295) ! Σκάνδαλο στη μεταφορά μαθητών."
Ε, τι να έκανε ο Ψωμιάδης δηλαδή; Ας απαντήσει ο καθένας, χωρίς αυτόν τον ελεεινό μικροκομματισμό, που δημιουργεί συμπλέγματα. Το ίδιο έκαναν όλοι οι Νομάρχες, όλων των κομμάτων, σε όλη την Ελλάδα, απλά γιατί δεν γινόταν αλλιώς.
π.χ. : αντιγράφουμε από εδώ
"Η Νομαρχία Σερρών για το σχολικό έτος 2005-2006 δαπάνησε εκ νέου 35.098 ευρώ για την μεταφορά 2 μαθητών (σελ. 33 του πορίσματος). Η ίδια πάντα Νομαρχία κατά το σχολικό έτος 2006-2007 δαπάνησε 37.177 ευρώ για την μεταφορά 2 μαθητών (σελίδα 33 του πορίσματος)."
Νομάρχης Σερρών είναι ο έχων το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ "καταπράσινος" Στέφανος Φωτιάδης. Του ασκήθηκε δίωξη; ΟΧΙ ! Γιατί άραγε;
Έτσι, φτάσαμε στο εγκληματικό σήμερα.
Ο Ψωμιάδης -και ο κάθε Ψωμιάδης- τα πήρε στο κρανίο και εφαρμόζει την Υπουργική απόφαση, αφού αυτό του ζήτησε το Ελεγκτικό Συνέδριο, που κοιμάται τον ύπνο του αδαούς αθώου.
Δηλαδή, από δω και πέρα, όπου υπάρχει αστική συγκοινωνία (σε ολόκληρο το νομό Θεσσαλονίκης σχεδόν πηγαίνει πλέον ο ΟΑΣΘ), τα παιδιά θα πηγαίνουν στο σχολείο με το αστικό του ΟΑΣΘ.
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, θα πρέπει τα παιδιά των Λαγυνών, να περιμένουν στη στάση, να έρθει το αστικό και να μπουκάρουν μέσα. Το οποίο αστικό έχει 22 θέσεις καθημένων και 63 ορθίων. Και τα καθίσματά του δεν έχουν ζώνες ασφαλειας !
Θα ανεβαίνουν μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο που κινείται στα αστικά.
Μαζί με τον μεθυσμένο που παράτησε το αμάξι του για να μην τον πιάσει το αλκοτέστ, μαζί με αυτούς που πηγαίνουν στη λαϊκή του Λαγκαδά, μαζί με τον πορτοφολά, μαζί με τον βιαστή, χωρίς συνοδό, χωρίς κανέναν έλεγχο.
Για να μην τα πολυλογούμε, θα θρηνήσουμε θύματα! Θα έχουμε νεκρά παιδιά φέτος, από την εγκληματική αυτή απόφαση !
Ποιός θα πάρει το κρίμα στο λαιμό του;
Οι γραφειοκράτες που δεν έχουν ανέβει ποτέ σε αστικό; Οι απεινείς διώκτες του Ψωμιάδη;
Την οργή των γονιών, ποιός θα τη συγκρατήσει;
...
SG/για taxalia/31-8-2010
Kατεβάστε τη σχετική Υπουργική απόφαση του 1998, εδώ
