Γράφει για ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαίδης προκειμένου να τον εισαγάγουμε στην Σχολή Ικάρων και να τον κάνουμε πιλότο…
Ίσως το παράδειγμα να είναι λίγο χοντροκομμένο αν και είναι παρμένο από την τηλεοπτική συγκυρία με το νέο εξαιρετικά προσεγμένο δημιούργημα της κας Μανωλίδου, ωστόσο δείχνει την κατεύθυνση της σκέψης μου: Μπορεί ένας υποψήφιος πολιτικός να έχει το χάρισμα της προσωπικής επαφής, των καλών δημοσίων σχέσεων, να είναι όμορφος, να απαγγέλλει άψογα τα τσιτάτα του, να είναι ατακαδόρος, να στήνεται όμορφα στην τηλεόραση, να μην κουράζεται να σφίγγει χέρια και γενικότερα να επενδύει το χρόνο του στην καθημερινή επικοινωνία του με τους πολίτες, να ακούει πολύ τους πολίτες, να παρεβρίσκεται στις κηδείες και τους γάμους τους, να μην ξεχνά ποτέ τις ονομαστικές γιορτές τους, να μη διαφωνεί με κανέναν ποτέ, να στρογγυλεύει το λόγο του ώστε να μην προκαλεί διαφωνίες και γενικότερα να πολιτεύεται όπως οι περισσότεροι γύρω μας. Ωστόσο, όλα αυτά δεν τον κάνουν καλό πολιτικό. Καλός πολιτικός είναι ο αποτελεσματικός πολιτικός. Ο εργατικός άνθρωπος που έχει γνώση, εμπειρίες, αξιόπιστους συνομιλητές και συνεργάτες και τρόπο ανάλυσης και μεθοδολογία ώστε να μεθοδεύει λύσεις με τιμιότητα, διαφάνεια και το κυριότερο, όλα αυτά να οδηγούν σε κοινωνικό όφελος. Σχεδόν ποτέ ο πρώτος τύπος δεν ταυτίζεται με το δεύτερο. Και όπως ξέρουμε όλοι, συνήθως ο πρώτος παρά το γεγονός ότι δεν είναι καλός πολιτικός, αυτός εκλέγεται. Ενώ ο δεύτερος, παρά το γεγονός ότι διαθέτει ωφέλημα στοιχεία να μην εκλέγεται…
Κάποιοι έχουν αποδώσει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή τη φράση: «Στην Ελλάδα, για να νιώσεις το μεγαλείο της προσφοράς στην Πατρίδα θα πρέπει πρώτα να υποστείς την ταπείνωση της εκλογής». Δε γνωρίζω εάν όντως το είπε αυτό ο «Εθνάρχης». Αλλά όποτε πλησιάζει κάποια εκλογική μάχη το θυμάμαι εντονότατα…
Μακάρι, από την όλη διαδικασία οι πολιτικοί και όχι οι πολιτικάντες να βρίσκουν τη δύναμη ώστε να υπόκεινται αυτήν την ταπείνωση…
