Μα, ούτε τα βασικά;

Γράφει για ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαΐδης

Εμείς οι Έλληνες δεν παράγουμε ούτε τα βασικά. Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης (ποιας ανάπτυξης;) εισάγουμε το 80% του μοσχαρίσιου κρέατος, το 65% του χοιρινού, το 35% των γαλακτομομικών και το 30% των οπωρολαχανικών που καταναλώνουμε κάθε χρόνο! Εάν αυτό δεν είναι κατάντια… τότε τι είναι;
Αλήθεια τι πιθανότητες έχει να επιβιώσει μία κοινωνία που εισάγει μέχρι και το φρέσκο γάλα; Ιδίως σε περίοδο σκληρής οικονομικής κρίσης…

Κάθε σοβαρή χώρα, κάθε κυβέρνηση (ακόμη και οι λιγότερο σοβαρές), μπροστά σε αυτήν την κατάσταση θα προχωρούσαν στα αυτονόητα: σ έναν γενναιόδωρο αναπτυξιακό νόμο που θα παρακινούσε επιχειρηματίες να φτιάξουν κτηνοτροφικές μονάδες. Καμία γραφειοκρατία, υποβοήθηση στη δανειοδότηση, χαμηλή φορολογία, τεχνοκρατική στήριξη και τονωτικές ενέσεις ώστε αυτοί οι επιχειρηματίες να προοδεύσουν, να θεριέψουν, να πετύχουν. Και μόλις πετύχουν τότε θα αναστρέψουν το ισοζύγιο εισαγωγών- εξαγωγών κτηνοτροφικών προϊόντων δίνοντας νέες θέσεις εργασίας, καλούς τζίρους σε σειρά εμπλεκομένων επαγγελμάτων και –το κυριότερο- προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας για τους καταναλωτές.
Μία τέτοια δουλειά είναι αδύνατο να αποτύχει. Από τη στιγμή που οι καταναλωτές (σύμφωνα με τις επίσημες έρευνες), προτιμούν σε ποσοστά άνω του 85% τα ελληνικά προϊόντα, η ζήτηση είναι εξασφαλισμένη. Θέλει όμως σκληρή δουλειά, στήριξη από την Πολιτεία και καλή οργάνωση ώστε οι τιμές να είναι ανταγωνιστικές.
Θυμάμαι, όταν ο κ. Κώστας Σκανδαλίδης ανέλαβε το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης είχε κάνει μία σοβαρότατη δήλωση: Είχε πει –πολύ εύστοχα- ότι σε περιόδους κρίσης η ανθρωπότητα επιστρέφει στη φύση γιατί από αυτήν εξασφαλίζει τα βασικά. Εμείς, ακόμη και σε περίοδο κρίσης γιατί πάμε ανάποδα;
Μήπως στο σημείο αυτό θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τις επιδράσεις του περίφημου Μνημονίου στην ελληνική οικονομία; Ιδίως όταν θα πρέπει να αναλογιστούμε πως οι δανειστές μας διακρίνονται για τη δεινότητα τους να παράγουν επώνυμα καταναλωτικά προϊόντα υψηλής ποιότητας και να τα εξάγουν σε όλον τον πλανήτη. Μήπως εκεί πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες αυτής της κατάστασης; Μήπως η περίφημη αναδιάρθρωση της οικονομίας την οποία επιβάλουν οι σκληροί του ΔΝΤ θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δανειστών μας; Τυχαίο; Δε νομίζω…