Τι κι αν εδώ έχουμε έναν πρωθυπουργό που «πολέμησε για να δημιουργηθεί» ο μηχανισμός «στήριξης», ενώ στην Ιρλανδία έχουν ηγεσία που (θέλουμε να πιστεύουμε ότι) σέβεται...
περισσότερο την ιρλανδική εθνική ανεξαρτησία; Μια εθνική ανεξαρτησία που ποτίστηκε με πάρα πολύ αίμα αγωνιστών μέσα στον αιώνα που μας πέρασε.
Αν οι εθνικές κυβερνήσεις είναι ίσως διαφορετικές, η ομοιότητα των δύο περιπτώσεων Ελλάδας και Ιρλανδίας έγκειται όμως στην απίστευτη πρεμούρα των οργάνων της Ε.Ε. και του ελεγχόμενου από το διεθνές τραπεζικό καρτέλ αγγλοσαξωνικού οικονομικού τύπου να ενταχθεί η Ιρλανδία στο μηχανισμό, παρότι οι πάντες διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα χρηματοδότησης της Ιρλανδίας μέχρι το καλοκαίρι του 2011, οπότε και τα πράγματα θα έχουν, πιθανότατα, ομαλοποιηθεί.
Γιατί αυτό το άγχος; Τι ζόρι τραβάνε να επιβαρύνουν τον Ευρωπαίο φορολογούμενο με καινούργια δάνεια, αφού η Ιρλανδία αυτή τη στιγμή έχει αρκετά χρήματα για να ανταπεξέλθει;
Μήπως επειδή υπάρχει και μια άλλη σοβαρή ομοιότητα μεταξύ της Ελλάδας και της Ιρλανδίας; Μήπως επειδή και οι δύο λαοί έχουν αποδείξει ότι αγαπούν την ελευθερία τους περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ευρωπαϊκό λαό;
Είναι εξαιρετικά παρήγορο ότι, ήδη, αντέδρασε η Φινλανδία και είπε ότι διαφωνεί με αυτή την πρεμούρα να μπει η Ιρλανδία σχεδόν με το ζόρι στο μηχανισμό «στήριξης».
Αν φτάνουν σε σημείο εθνικές κυβερνήσεις να καταγγέλλουν αυτό που, σταδιακά, γίνεται προφανές σε όλους μας, τότε αυτό σημαίνει, πρώτον, ότι κάτι δεν πάει καλά με τη διαχείριση της χρηματοδοτικής κρίσης των κρατών μελών και, δεύτερον, ότι το πράγμα με τους σχεδιασμούς της Νέας Τάξης αρχίζει πια να «μπάζει» σοβαρά.
Η επανάληψη, στην περίπτωση της Ιρλανδίας, της μεθόδου της «αυτοεκπληρούμενης προφητείας» με την ταχέως διαδιδόμενη, δήθεν «αδυναμία» των χωρών μελών του ευρώ να χρηματοδοτήσουν τις δανειακές τους ανάγκες από τις αγορές, θέτει με μεγάλη ένταση το πρόβλημα της σχέσης των λαών της Ευρώπης με την Ε.Ε.
Υποτίθεται ότι εμείς, ως Έλληνες, μπήκαμε στην Ε.Ε. για να προασπίσουμε και να κατοχυρώσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Για να επιλύσουμε με προσφορότερο τρόπο τα εθνικά μας θέματα υπέρ των εθνικών μας δικαίων και συμφερόντων. Για να επιτύχουμε σύγκλιση με το πολιτικό και οικονομικό επίπεδο των πιο προηγμένων χωρών της δυτικής Ευρώπης. Για να επιτύχουμε οικονομική, κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη.
Τώρα βλέπουμε την Ε.Ε. να γίνεται μηχανισμός υποταγής της χώρας μας στο διεθνές τραπεζικό καρτέλ. Τα εθνικά μας θέματα να οδεύουν με την καθοδήγηση της Ε.Ε. σε «επίλυση» υπέρ των συμφερόντων των εχθρών του Ελληνισμού. Το βιοτικό μας επίπεδο να εξαθλιώνεται κατ' απαίτηση των εταίρων μας στην Ε.Ε. Τη μεσαία τάξη να καταστρέφεται κατ' επιταγή της Ε.Ε. υπό τον προσχηματικό τίτλο της «απελευθέρωσης» των κλειστών (αλλά στην πραγματικότητα ορθάνοιχτων.) επαγγελμάτων. Τους εταίρους μας να απαιτούν (και να παίρνουν.) τη δυνατότητα να μας υποβάλουν σε καθεστώς «ελεγχόμενης χρεωκοπίας». Και την εθνική μας ταυτότητα να απειλείται από μια ογκούμενη εισβολή λαθρομεταναστών, που η επίσημη Ε.Ε. προωθεί ιδεολογικά με κάθε τρόπο. Ειδικά για το τελευταίο, ας θυμηθούμε μόνον τη στάση των ευρωπαϊκών οργάνων απέναντι στις πρόσφατες απελάσεις του Σαρκοζί.
Πού οδηγούμαστε;
Μήπως θα πρέπει, ως χώρα, να αναθεωρήσουμε ριζικά τη στάση μας απέναντι στην Ε.Ε.;
Μήπως θα πρέπει να δώσουμε, σε πρώτη φάση, δυνατά το μήνυμα ότι, ναι, υπήρξαμε (και είμαστε διατεθειμένοι να ξαναγίνουμε.) ο πιο φιλοευρωπαϊκός λαός, μόνον όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιπροσώπευε την πρόοδο και την ευημερία;
Ποιος μπορεί σήμερα να ισχυριστεί ότι η Ε.Ε., που έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας υπό την απεχθή μορφή της τρόικας, αντιπροσωπεύει την πρόοδο και την ευημερία;
Όταν μάλιστα δεν αρκείται στην Ελλάδα, αλλά πολύ θέλει να «υποτάξει» και κράτη σαν την Ιρλανδία, που απέρριψε με δημοψήφισμα τη συνθήκη της Λισσαβόνας και μέχρι την τελευταία στιγμή δεν υπέγραφε το τροποποιημένο κείμενο, εάν δεν κατοχυρωνόταν ο σεβασμός στην εθνική της ιδιαιτερότητα.
Μήπως η Νέα Τάξη υλοποιεί με naivety και narcissism το First we take Athens, then we take Dublin;
Η κάποτε πολύ ελκυστική «ευρωπαϊκή ιδέα» γίνεται σήμερα άλλοθι υποδούλωσης και εξαθλίωσης για περήφανους λαούς με ιστορία και τιμή πολύ βαρύτερη από αυτή της παρασιτικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Ως πότε;
Αν δεν αλλάξουν αυτές οι καταστάσεις άμεσα, τι στο καλό θέλουμε στην Ευρώπη;
Δ.Θ.
....
διευκρίνηση: το παραπάνω άρθρο ήρθε από το e-mail istwr@hotmail.com (dimitris theodossiadis), χωρίς καμιά αναφορά σε πηγή, οπότε υποθέσαμε ότι ο Δημ.Θεοδ. το έγραψε και μας το έστειλε για δημοσίευση.
Ειδική αναφορά κάνουμε μετά το σχόλιο του "επώνυμου" ο οποίος μας ενημέρωσε με ΑΠΑΡAΔΕΚΤΟ τρόπο ότι το άρθρο είναι δικό του και δημοσιεύθηκε στο http://www.antinews.gr/
Αντιπαρερχόμαστε τις ανοησίες του τύπου "σας είχα για σοβαρό blog", λες και ξαναδώσαμε τέτοια δείγματα. Το taxalia σέβεται απόλυτα τις πηγές, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε την παραμικρή ευθύνη και σαφώς δεν θα "κλέβαμε" άρθρο από το φίλιο antinews !!!
Αντιθέτως, εκατοντάδες blogs, αναδημοσιέυουν όλα σχεδόν τα άρθρα μας, χωρίς ΚΑΜΙΑ αναφορά. Ποτέ! Και χωρίς να έχουμε κανενός είδους συνεργασία.
ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟ antinews
'Επώνυμε, τόσον καιρό συνεργαζόμαστε άψογα με το taxalia. Προφανώς τα παιδιά δεν γνώριζαν ότι ήταν δικό σου το άρθρο. Το θέμα έληξε"
