Σοφόν το σαφές;

Οικονομολόγος δεν είμαι, ούτε και κάνας σοφός σαν κι αυτούς που μας κυβερνούν ή που παριστάνουν πως μας κυβερνούν, τέλος πάντων. Γιατί έχω μια εντύπωση, πως το γκουβέρνο μας είναι ολίγον κατοχικόν, η δε Βουλή έχει μάλλον τυπικό, για να μην πω διακοσμητικό χαρακτήρα. Αυτό δε το "αμετάκλητο" της Πράξης Υποτέλειας, μπαρδόν, του Μνημονίου ήθελα να πω, στην εκχώρηση προς τους δανειστές μας κάθε πολιτικού κι εθνικού κυριαρχικού μας δικαιώματος, κάπου μου κάθεται σαν κόμπος στον λαιμό, και λαιμαριά στον σβέρκο, και, τ' ομολογώ, μου φέρνει στου νου τα στιχάκια του Νιόνιου:

Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταίν' οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι, βρε

Οπότε, μια που ούτε οικονομολόγος είμαι, ούτε και σοφός, μπορεί και να λαθεύω, αλλά στο δικό μου το μυαλό τα πράγματα φαντάζουν απλά.

Η αποβιομηχάνιση της Ελλάδας (μετά το '74 και κυρίως μετά το '80) δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Και δεν ήταν καθόλου τυχαία. 
Ο ρόλος της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ δεν μπορούσε να ήταν ανταγωνιστικός προς τον βιομηχανικό Βορά. Μα ούτε και προς την νότια Ισπανία και Γαλλία μπορούσε να ήταν ανταγωνιστική η ελληνική αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή κι έτσι, μέσω της πολιτικής των επιδοτήσεων, ουσιαστικά αφανίστηκε. 
Οπότε, ο ρόλος που απέμεινε για το γραικυλιστάν, ήταν αυτός του κάπελα, του πανδοχέα και του διασκεδαστή.
Κι όμως, ακόμα κι εκεί τα πράγματα έγιναν σκούρα, αφού το ευρώ ήταν και παραμένει ακριβό νόμισμα, οπότε η ημετέρα μπανανία έπαψε να είναι ένας ανταγωνιστικός τουριστικός προορισμός, όχι μόνο για τους Αμερικανούς, τους Γιαπωνέζους κλπ, αλλά ακόμα και για τους βορειοευρωπαίους.
Κοντολογίς, πέσαμε σε λακκούβα.
Απέμεινε ο τομέας παροχής υπηρεσιών, αλλά αυτός χρειάζεται ένα σωρό προϋποθέσεις, όρους και κυρίως σοβαρές, μακροχρόνιες, επενδύσεις για να καταστεί παραγωγικός κι ανταγωνιστικός, πράγμα που δεν συνέβη.
Έλα όμως που κάποιος έπρεπε ν' αγοράζει τα βιομηχανικά και τεχνολογικά προϊόντα του Βορά, και πού να τα βρούμε τα φράγκα για ν' αγοράζουμε τις μπομπάρδες, τις κουρσάρες και τα ψυγεία τους, αφού στην πραγματικότητα είχαμε καταστεί (σε μεγάλο βαθμό εθελουσίως είν' η αλήθεια) "άεργοι";
Κι έτσι, επινοήθηκε (όχι αποκλειστικά για πάρτι μας βεβαίως) η φάμπρικα του εύκολου χρήματος και του εύκολου δανεισμού. 
Στην πραγματικότητα, οι ευρωπαϊκές, και όχι μόνο, κεντρικές τράπεζες "παρήγαγαν" (πέτσινο) "χρήμα" στα κιτάπια τους, που δάνειζαν στις τράπεζες της ημετέρας μπανανίας με χαμηλό επιτόκιο, και στη συνέχεια οι εγχώριες τράπεζες δάνειζαν με τη σέσουλα το γκουβέρνο (με εμπορικό επιτόκιο) και το πόπολο (με τοκογλυφικό επιτόκιο) για να "τζιράρει" το χρήμα και να "κινείται" η αγορά.
Κι ήσαν, έτσι, όλοι πολύ ευχαριστημένοι.
Και μετά, ήρθε η φούσκα των ΗΠΑ, που έσκασε κι αποκάλυψε τη φούσκα της Ευρώπης.
Κι από 'κει που το "χρήμα" ήταν "εύκολο", αίφνης έγινε στριμόκωλο. 
Ταυτόχρονα, ξέσπασε κι ένας νομισματικός πόλεμος ΗΠΑ - Γερμανίας (σε ό,τι μας αφορά) καθώς κι ένας γενικότερος πενταπολικός γεωστρατηγικός πόλεμος.
Και ποιος θα το πληρώσει (πάλι) το πάπλωμα, οέο;
Ο πιο αδύναμος κρίκος της αλυσίδας...
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, καμιά πραγματική "κρίση" δεν υπάρχει: όλα είναι στα χαρτιά και στα λογιστικά βιβλία. 
Κι αν η φράου κι η παρέα της ήθελαν ν' ασκήσουν μια πραγματικά ευρωπαϊκή πολιτική, θ' ακολουθούσαν τις αμερικάνικες τακτικές: το πιο απλό που είχαν να κάνουν ήταν να κόψουν όσο χρήμα χρειαζόταν μέσω της ΕΚΤ. Το κάνουν ήδη οι ΗΠΑ από πέρσι. 
Και πέρα απ' αυτό, θα μπορούσαν να θωρακίσουν την ΟΝΕ μέσω ευρωομολόγων, έτσι που οι "αγορές" να πάρουν τα...κερδοσκοπικά @@ μας.
Μόνο που η Γερμανία παίζει το δικό της βιολί και ήδη σχεδιάζει εδώ και καιρό την δική της χάνσα και την επιστροφή στο μάρκο.
Τέσπα, τα έχουμε πει πολλές φορές όλα αυτά, για όποιον θέλει να καταλάβει.
Όποιος πάλι δεν θέλει να καταλάβει, ας μείνει να κλαψουρίζει στην ενοχική συνείδηση που του δημιουργούν τα συστημικά ΜΜΕ, ότι είμαστε ένας λαός διεφθαρμένος και τεμπέλης (μέσα σε μια ΕΕ "αγγέλων"), που διαβιούσαμε λάθρα μέσα σε μια δάνεια τρυφηλότητα και τώρα ήρθε επιτέλους η "νέμεσις" κι η κάθαρσις των ημετέρων παθημάτων.

ΥΓ: Τα παραπάνω σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνουν ότι το δοβλέτι μας δεν είχε ανάγκη από άμεσες και βαθιές διαρθρωτικές και θεσμικές αλλαγές. Αλλά με τους δικούς μας όρους και, κυρίως, προς το δικό μας συμφέρον. 

Για την αντιγραφή,
Albatros