Ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης εξηγεί τις απόψεις του για την «ασυλοποίηση» των ΑΕΙ, για τις αιτίες της κοινωνικής βίας και για την έξαρση του οργανωμένου εγκλήματος
ΣΥΝΗΘΩΣ οι εισαγγελείς δεν μιλούν εκτός δικαστηρίων. Εξεπαγγέλματος είναι σιωπηλοί και για τους περισσοτέρους απρόσιτοι. Ο Βασίλης Φλωρίδης, 20 χρόνια εισαγγελικός λειτουργός, αριστούχος της Νομικής Θεσσαλονίκης, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Ποινικό Δίκαιο, στην Εγκληματολογία και στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, χωρίς να αποτελεί εξαίρεση, δεν αποφεύγει τον δημόσιο λόγο, ούτε τη δημόσια έκθεση. Θεωρεί ότι οι εισαγγελείς οφείλουν να τοποθετούνται επί του έργου και των αρμοδιοτήτων τους. Νέος εισαγγελεύς στη Χαλκιδική κήρυξε τον πόλεμο στους καταπατητές δημοσίων εκτάσεων και τελευταία ως προϊστάμενος της Εισαγγελίας Θεσσαλονίκης, ανέλαβε πρωτοβουλία για το πανεπιστημιακό άσυλο. Κάθε φορά γνωστοποιούσε τις πρωτοβουλίες του,τις έθετε σε δημόσια συζήτηση. Στην παρούσα ιδιαίτερη περίοδο, άνθησης της εγκληματικότητας, αναβίωσης της τρομοκρατίας και έξαρσης των κοινωνικών εντάσεων,αλλά και των φαινομένων βίας, ο κ.Β.Φλωρίδης, αδελφός του πρώην υπουργού του ΠαΣοΚ, παρεμβαίνει δυναμικά και προκαλεί με τις αντιλήψεις του. Δηλώνει ότι το πανεπιστημιακό άσυλο είναι περιττό, συνδέει τη νεανική βία με το σοκ που έχει υποστεί η ελληνική οικογένεια τις τελευταίες δεκαετίες και προσβλέπει σε έντιμους πολιτικούς με όραμα.
-Κύριε εισαγγελέα,σε ανύποπτο χρόνο είχατε αναλάβει πρωτοβουλία προστασίας του πανεπιστημιακού ασύλου. Επιμένετε σε εκείνη την πρωτοβουλία;
«Πιστεύω ότι εκείνη η πρωτοβουλία και οι απόψεις που διατύπωσα σχετικά με το πανεπιστημιακό άσυλο ήταν ορθές και δικαιώθηκαν από τα γεγονότα. Άλλωστε στην ουσία τον νόμο εφάρμοσα. Πιστεύω όμως ότι πλέον έχει ωριμάσει και η ελληνική κοινωνία συνολικά. Ασχολούμαστε δυστυχώς σε αυτή τη χώρα ακόμη με ζητήματα τα οποία οι προηγμένες ευρωπαϊκές- και όχι μόνο- χώρες αδυνατούν να συλλάβουν, ούτε καν εννοιολογικά».
-Παρά ταύτα η έννοια του ακαδημαϊκού ασύλου υπάρχει,δεν καταργείται επειδή κάποιοι καταστρατηγούν ή ακόμη και κατακρεουργούν την έννοιά του. Πώς την ορίζετε εσείς, τι σημαίνει για εσάς;
«Νομίζω ότι το ακαδημαϊκό άσυλο είναι ένα από τα τελευταία πλέον ιδεολογήματα της Μεταπολίτευσης. Η καθιέρωσή του μπορεί να εξηγηθεί ιστορικά επειδή προηγήθηκε μία περίοδος επτά ετών που οι έλληνες πολίτες στερήθηκαν τις ατομικές τους ελευθερίες. Στην ουσία όμως νομοθετήθηκε το αυτονόητο. Σε μία δημοκρατία είναι αυτονόητη η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών τόσο μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα όσο και έξω από αυτά. Δηλαδή υπάρχει ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και δεν υπάρχει π.χ. στην πλατεία Αριστοτέλους; Μια δημοκρατία είναι ολόκληρη ένα “άσυλο” και η θεσμοθέτηση άλλων “υποασύλων” είναι εξ αντικειμένου περιττή».
-Ουσιαστικά δεν αποδέχεστε τη χρησιμότητά του. Ωστόσο γνωρίζετε ότι απέτρεψε έξωθεν επεμβάσεις στα πανεπιστήμια και τέλος πάντων πολλοί θεωρούν την άρση του ασύλου ως πρόβα αστυνόμευσης ενός κατ΄ εξοχήν ελεύθερου χώρου. Πώς αντιμετωπίζετε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
«Μα δεν υπήρχε, ούτε και θεωρητικά, περίπτωση να εισέλθει η Ελληνική Αστυνομία μέσα στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας για να διακόψει μία παράδοση προπτυχιακού ή μεταπτυχιακού μαθήματος ή ένα συνέδριο ή μία οποιαδήποτε επιστημονική εκδήλωση. Γιατί με βάση τη ratio του νόμου, αυτό σημαίνει πραγματική παραβίαση του ακαδημαϊκού ασύλου. Αντίθετα θα έλεγα ότι η καθιέρωσή του «ασυλοποίησε» τα πανεπιστήμιά μας, δηλαδή τα απέκοψε από τον έλεγχο της οργανωμένης πολιτείας, με αποτέλεσμα να μεταβληθούν σε χώρους παραβατικότητας έως και σοβαρής εγκληματικότητας όπως π.χ. παράβαση του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, εκτεταμένες καταστροφές δημόσιας περιουσίας, κλοπές ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, εμπορία ναρκωτικών ουσιών κτλ.».
- Θεωρώ την περιγραφή σας υπερβολική και πιστεύω ότι οι φοιτητές που θα διαβάσουν τα παραπάνω το πιθανότερο είναι να υπομειδιάσουν…
«Είναι πιθανό, όμως πρέπει να παρατηρήσω ότι περιμέναμε όλοι καλύτερα αντανακλαστικά από το Φοιτητικό Κίνημα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Τώρα ειδικά με την ελεύθερη διακίνηση ιδεών πιστεύω ακράδαντα ότι φτάσαμε πλέον σε σημείο να υπάρχει σε όλη τη Χώρα ελευθερία έκφρασης της σκέψης, εκτός από τα Πανεπιστήμιά μας. Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Χώρας μας εν τοις πράγμασι έχουν υποστεί ζημία εκ των έσω και όχι από εξωτερικούς παράγοντες. Ο κομματισμός, η ρουσφετολογία, η διαφθορά και η αναξιοκρατία στην επιλογή κυρίως των πανεπιστημιακών δασκάλων είναι αυτά που οδήγησαν όλα αυτά τα χρόνια στη συστηματική υποβάθμισή τους».
-Μπορεί η Ελληνική Αστυνομία να αντιπαρατεθεί στο οργανωμένο έγκλημα;
«Κοιτάξτε, εγώ μεγάλωσα με τους αστυνομικούς. Δουλεύω 20 χρόνια μαζί τους. Είναι υφιστάμενοί μας στον χώρο της δίωξης του εγκλήματος και όχι μόνο. Γνωρίζω την ψυχολογία τους. Κάνουν μία εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά και μάλιστα χωρίς να αμείβονται ανάλογα. Τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια εισάγονται με τις Πανελλήνιες εξετάσεις και με υψηλή βαθμολογία. Είναι νέοι που κατάγονται από χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα και έχουν κοινωνικές ευαισθησίες. Ο έλληνας αστυνομικός μπορεί να δώσει τα πάντα στην εκτέλεση του καθήκοντος αρκεί να ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή υπάρχει κάποιος προϊστάμενός του, φυσικός ή πολιτικός, που τον στηρίζει».
- Μαζί με το οργανωμένο έγκλημα έχουμε όμως και την επανεμφάνιση της τρομοκρατίας. Αλήθεια πώς αντιμετωπίζετε το φαινόμενο;
«“Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων” είχε πει ο Ισαάκ Ασίμοφ. Η ιστορία μάς δίδαξε ότι δεν μπορείς να αλλάξεις μια κατάσταση και να βάλεις με τη βία στη θέση της μιαν άλλη. Ο μόνος τρόπος να αλλάξεις μια κατάσταση ή και να την ανατρέψεις ακόμη, είναι η συνεχής και σταθερή βελτίωσή της με μοναδικό όπλο τη γνώση, άρα τελικά την Παιδεία».
- Η απάντησή σας μοιάζει με υπεκφυγή. Για το φαινόμενο σας ρώτησα.
«Καμία υπεκφυγή. Εκατομμύρια Ελληνες τα προηγούμενα χρόνια, από θεόφτωχες οικογένειες κυρίως της επαρχίας, μόχθησαν και πέτυχαν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς να καταστρέφουν δημόσιες και ιδιωτικές ιδιοκτησίες. Τα φαινόμενα της βίας στην Ελλάδα, από την πιο μικρή (ταραξίες στα γήπεδα και τις διαδηλώσεις) έως την πιο μεγάλη (τρομοκρατικές ενέργειες με ανθρώπινα θύματα) δεν έχουν να κάνουν κατά βάση με κάποια σύγχρονη κοινωνική εξέγερση. Αν δεν οφείλονται σε κάποια ψυχοπαθολογικά (κληρονομικά κυρίως) αίτια, τότε οφείλονται σε μία βασική αιτία. Το σοκ που υπέστη η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια τις τελευταίες τρεις δεκαετίες».
- Ξέρετε, στις εφημερίδες το αξίωμά σας,όλα αυτά περί προβληματικώνοικογενειών φαίνονται να ξενίζουν. Πώς στηρίζετε αυτήν την τόσο επιθετικήάποψη;
«Κάθε αλήθεια, κ. Καρακούση, περνάει τρία στάδια: Στην αρχή διακωμωδείται. Στη συνέχεια βρίσκει βίαιη αντίσταση και τέλος γίνεται αποδεκτή ως αυταπόδεικτη. Αλλά εμείς που εργαζόμαστε στον σκληρό πυρήνα της κοινωνίας και αντιμετωπίζουμε καθημερινά κάθε μορφής παραβατικότητα, δεν απαγγέλλουμε μόνο ποινικές διώξεις. Ερευνάμε τα βαθύτερα αίτια κάθε συμπεριφοράς. Αυτός που εξωτερικεύει κάποια μορφή βίας την έχει εισπράξει σε μια κρίσιμη ηλικία, συνήθως στην εφηβική. Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τους χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα, η έλλειψη κυρίως Παιδείας οδηγεί τους συζύγους σε ακρότητες που επιδρούν άμεσα στα παιδιά τους. Και μιλάω για οικογένειες με ή και χωρίς διαζύγιο. Μπορώ να σας αναφέρω πάμπολλα παραδείγματα, ακόμη και από τη ζώνη της τρομοκρατίας και του αποκαλούμενου (ψευδο)αναρχισμού, όπου η βία και η σκληρότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξωτερίκευση προηγούμενης βίας».
-Ωστόσο και η Δικαιοσύνη δεν είναι αθώα. Πώς αντιμετωπίζετε όσα ακούγονται για παρεμβάσεις;
«Η απόδοση της δικαιοσύνης αποτελεί την ωραιότερη λειτουργία σε μία ανθρώπινη κοινωνία” είπε ο Βολταίρος. Είναι η τέχνη του αγαθού και του ίσου. Είναι η αλήθεια στην πράξη. Τώρα, αν κάποιοι ελάχιστοι δικαστικοί λειτουργοί θέλουν να εμπλέξουν στη διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, αυτό θα στιγματίσει τους ίδιους και τον θεσμό, αλλά δεν θα έχει να κάνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δικαστικών λειτουργών».
- Πολλοί συνδέουν τις παρεμβάσεις με σκάνδαλα διαφθοράς, με αποτέλεσμα πολιτική και δικαιοσύνη να συμπλέκονται επικίνδυνα…
«Κατά την άποψή μου τα φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς στον πολιτικό και κοινωνικό μας βίο συγκροτούν ίσως την πιο προβληματική μορφή εγκληματικότητας. “Οταν ένας άνθρωπος αναλαμβάνει δημόσια ευθύνη, πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του δημόσια περιουσία” είπε o Τόμας Τζέφερσον. Η πολιτική ιστορία της Ελλάδας έδειξε ότι φαινόμενα κυβερνητικής αστάθειας άρα και χαλάρωσης της δομής των θεσμών συνολικά, προκλήθηκαν κατά βάση έπειτα από κρούσματα διαφθοράς. Ενα οικονομικό σκάνδαλο κάθε φορά και με κάθε κυβέρνηση, δημιουργεί προστιθέμενη απαξία στο πολιτικό μας σύστημα συνολικά. Οδηγεί τους πολίτες σε απογοήτευση και αδιαφορία για τα κοινά».
-Τι θα ήθελε ένας εισαγγελέας για αυτό το θέμα;
«Το αντίδοτο είναι ένα και μοναδικό: Εντιμοι πολιτικοί με καλό χαρακτήρα, όραμα και σύγχρονες αντιλήψεις. Ιδίως στις ηγετικές βαθμίδες. Θα είναι πράγματι τραγικό για το μέλλον αυτής της χώρας αν ισχύει αυτό που είχε πει ο W. Rogers, ότι «η πολιτική δεν απασχολεί σήμερα τους ανθρώπους ούτε κατά το ένα δέκατο απ΄ ό,τι τους απασχολεί να βρουν μία θέση για παρκάρισμα».
