Δικηγόρος επαρχίας

του Γιάννη Ανδρεάδη

Εκπαιδευτικού

«Αξιότιμοι κύριοι συνάδελφοι, ό,τι και να κάνετε σ΄ αυτό το άρθρο, όπως και να το τροποποιήσετε, που δεν το τολμάτε, όπως και να αξιώσετε σύμφωνη γνώμη, που δεν θα την αξιώσετε, η κυβέρνηση θα δώσει τις άδειες. Ένας τρόπος και μόνον υπάρχει, να παρέμβει η Βουλή και να μη δοθούν οι άδειες σε ανθρώπους επικίνδυνους, να ψηφιστεί η διάταξη κατά την οποία απαγορεύεται στους εκδότες να χορηγούνται οι άδειες».

Κ. Στεφανόπουλος 14 Σεπτεμβρίου 1989

Ο Κωστής Στεφανόπουλος, ως Πρόεδρος της ΔΗ.ΑΝΑ. τότε, με μια συγκλονιστική ομιλία στις 14 Σεπτεμβρίου 1989 κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου καταψηφίζει τον νόμο για την ιδιωτική τηλεόραση, αποτελώντας τη μοναδική παραφωνία, τη μοναδική αντίδραση που..

 υπήρξε. Ο κ. Στεφανόπουλος χαρακτήριζε αντισυνταγματική τη διάταξη αλλά και ολόκληρο το νόμο κάνοντας σκληρή κριτική κυρίως στον Συνασπισμό για τη στάση που κρατούσε.

«Εγώ δεν τους εχθρεύομαι ούτε ταξικές διαφορές έχω μαζί τους. Καμία. Με μερικούς δε εξ αυτών, ανταλλάσσω πολύ ευχαρίστως και χαιρετισμό. Και με μερικούς εξ αυτών μια ή δυο φορές έχω και συμφάγει. Τι να κάνουμε! Όλοι πρέπει να κολακεύουμε τους κυρίους εκδότες ή εν πάση περιπτώσει να μην είμαστε και κοινωνικώς απρεπείς απέναντί τους. Και αν εγένεντο ήρωες στην υπόθεση Κοσκωτά και εγένεντο, και αποκαλύπτομαι για την ικανότητά τους αυτή, λόγω συμφέροντός τους. Και ξεκίνησαν, όχι υποθέτοντας τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, αλλά ότι πρόκειται περί χρημάτων της μαφίας. Τους ενόχλησε η μαφία. Κοιτάξτε πόσο ενοχλείται κανείς από τα όμοια.» (πρακτικά της Βουλής 14/9/1989).

Σ’ αυτήν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ τοποθέτηση η απάντηση του τότε εκπροσώπου του Συνασπισμού Μ. Ανδρουλάκη ήταν αντιπροσωπευτική του διακεκριμένου μπουρδολόγου: «οι ανάγκες του ειδυλλίου του με το ΠΑΣΟΚ τον οδήγησαν σε έναν γραφικό αντικαπιταλισμό» (περιοδικό Αντί της 22.9.1989). Την έντιμη και ξεκάθαρη αυτή στάση του ο Κ. Στεφανόπουλος την πλήρωσε.

Η παρέμβαση αυτή θα κλονίσει την αξιοπιστία των εκδοτών, θα έχει όμως ως αποτέλεσμα την «εξαφάνιση» του προέδρου της ΔΗΑΝΑ από την πλειοψηφία του Τύπου. Καμία θετική αναφορά δεν γινόταν στο πρόσωπό του και στις δραστηριότητες του κόμματός του με εξαίρεση την Αυριανή και γενικότερα το συγκρότημα του Ταύρου και το περιοδικό ΚΛΙΚ. Και μετά απ’ αυτό σιωπή…

Η απόλυτη υποταγή στα ΜΜΕ των μεγαλοεργολάβων. Η πολιτική νεκρή και ο λαός έρμαιο στην τυραννία των «μεγαλοδημοσιογράφων». Ο λόγος τους Eυαγγέλιο. Προβάλουν την δική εικονική πραγματικότητα ως την μία και μοναδική αλήθεια. Καθορίζουν το τι υπάρχει και το τι όχι, τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι νόμιμο και τι παράνομο, τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο, όχι με τα κριτήρια που ξέραμε, αλλά με τα δικά τους…

Τι κι αν πολλοί απ’ αυτούς βρέθηκαν και σε «περίεργα» pay rolls; Έγινε «γαργάρα» και συνέχισαν να απολαμβάνουν την εξουσία και το αλάθητό τους. Κι αυτό το αλάθητο, περιέργως και πάλι, τους έκανε να γέρνουν μονόμπαντα. Κι αυτή η ρημάδα η ενημέρωση, ξανά περιέργως, να αλληθωρίζει και να ψιλοπρασινίζει…

Και όλο να ανακαλύπτουν «σκάνδαλα», ξανά μανά περιέργως, μόνο γαλάζιας απόχρωσης. Κι όταν αυτά ξεθώριαζαν ή απροσδόκητα άλλαζαν χρώμα; Έλα μωρέ, αν δεν το πει η τηλεόραση απλά δεν υπάρχει. Και σ’ όλα αυτά ποια ήταν η αντίδραση; ΚΑΜΙΑ!!!… Καλοπιάσματα και υποταγή. Τι κι αν κάποια στιγμή κάποιος μίλησε για «νταβατζήδες»; Λόγια έμειναν…

Φοβική, ψοφοδεής μια ολόκληρη παράταξη να σέρνεται πίσω από το κρατικοδίαιτο κατεστημένο της ενημέρωσης. Και να συνεχίζει να το συντηρεί… Οι ίδιες, συγκεκριμένες, φατσούλες στα παράθυρα, όλο χαμογελάκια και γαλατική αβρότητα να χαριεντίζονται με τα τσιράκια των «νταβατζήδων» και να πουλάνε life style, επικοινωνιακά τρικάκια, «μεσαίους χώρους» και ατέλειωτη μπουρδολογία. Και ο κόσμος να βράζει…

Και ξαφνικά «αχός βαρύς ακούγεται»!!! Ένας «τυχαίος», ένας «επαρχιώτης δικηγόρος» αγνοώντας την «πολιτική ορθότητα» πετάει μια πέτρα και ραγίζει την πορσελάνη. Και τότε αρχίζει το πανηγύρι και πέφτουν όλοι επάνω του να τον εξαφανίσουν (Άρχισαν τα όργανα της εκδίκησης εναντίον του Τζαβάρα). Όχι, ο Τζαβάρα(ς) δεν είναι ο Γκεβάρα, πολύ περισσότερο δεν είναι ο Κ. Στεφανόπουλος. Είναι όμως αυτός που είχε το κουράγιο να πει καθαρά και επωνύμως αυτό που ο κόσμος στους δρόμους, στις παρέες, στους χώρους δουλειάς, φωνάζει καθημερινά. Και πάλι ευγενής ήταν. Και τάραξε το βάλτο. Τρόμαξαν ακόμη και… «δικοί» του. Γιατί τα είπε δυνατά και με τη σιγουριά αυτού που δεν τον κρατάνε από πουθενά… Και ο κόσμος τον χειροκρότησε και τον στήριξε.

Φαίνεται όμως ότι κάποιοι επιμένουν να μην καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους. Φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ΝΔ ριζοσπαστικοποιείται. Ότι αυτός ο κόσμος βαρέθηκε την Κολωνακιώτικη πολιτική του σαλονιού και της γραβάτας, τις φιοριτούρες και τα κορδελάκια και τις υποκλίσεις. Αυτός ο κόσμος εκφράζεται σκληρά, βρίζει, σφίγγει τη γροθιά του. Αυτός ο κόσμος είναι οργισμένος. Αυτός ο κόσμος ψάχνει τα στηρίγματά του. Αυτός ο κόσμος δεν συγχωρεί πια. Η αληθινή ζωή και η αληθινή πολιτική είναι εκεί έξω και όχι στα παράθυρα του MEGA. Και θέλει αλήθειες. Και θέλει παλικαριά. Και γροθιά στο μαχαίρι και ρήξεις. Κι όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να το καταλάβει, μάλλον περισσεύει…

Ο Γιάννης Ανδρεάδης