Προ έτους έγραφα σε αυτές εδώ τις φιλόξενες σελίδες ότι η κρίση δεν αλλάζει μόνο τις καταναλωτικές μας συνήθειες τα... "γούστα" μας και τις... "άπλες" μας. Θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πάντα, ιδίως στην πολιτική. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα γι' αυτό από το Πανεπιστημιακό Άσυλο...
Σκεφτείτε πώς εσείς ή δέίτε γύρω σας αντιμετώπιζαν τις ειδήσεις που σχετίζονταν με το άσυλο, τις πορείες, τις καταλήψεις, τα επεισόδια και τους βανδαλισμούς. Και δείτε γύρω σας τι συμβαίνει τώρα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που
να μην ακούει άσυλο και δεν εκνευρίζεται. Παραμένει φυσικά μία θλιβερή μειοψηφία υποτιθέμενων Αριστερών, που επιμένει στις ξεπερασμένες ιδεοληψίες της και αντιμετωπίζει το άσυλο όπως περίπου οι μουσουλμάνοι τη Μέκκα...
Η ιστορία αυτή πρέπει να διδάξει πολλούς. Ο κόσμος πλέον δεν είναι διατεθειμένος να απασχολείται με τέτοιες ανούσιες ιδεοληψίες. Η κρίση μας έκανε κυνικούς. Παλαιότερα είχαμε και μερικά περιθώρια να αναγνωρίσουμε ίσως και υπερβολικές ευαισθησίες σε κάποιους γύρω μας. Άπό τη στιγμή που καταλάβαμε ότι αυτές τις υπερβολές εμείς τις πληρώνουμε... γυαλίζει το μάτι μας!
Η κατάσταση αυτή φορτώνει ακόμη ένα βάρος στις πλάτες των πολιτικών μας. Γιατί πρέπει να αντιληφθούν, χειριζόμενοι την υπόθεση του Ασύλου αλλά και άλλες παρόμοιες, ότι ο πολίτης δεν έχει πλέον την ίδια ανοχή. Και, σεβόμενοι αυτήν την ψυχολογική κατάσταση, να παίρνουν τις σωστές "τσεκουράτες" αποφάσεις. Για να φτάσουμε έτσι και στον κίνδυνο: εάν δεν υπάρξει αυτή η αντιμετώπιση τότε ο πολίτης θα βυθιστεί ακόμη περισσότερο στην ατομικότητα και θα απαξιώσει ακόμη περισσότερο την πολιτική, τα κόμματα και τους θεσμούς, αφού θα διαπιστώσει ότι όλο το "Σύστημα" αγνοεί τις απόψεις του...
Τώρα, όσο για την ουσία: Το λεγόμενο Πανεπιστημιακό Άσυλο είναι μία από τις αριστερόστροφες ιδεοληψίες της ελληνικής κοινωνίας, που μας ταλαιπωρούν από τη Μεταπολίτευση. Με τις ιδεοληψίες του τύπου "όποιος διαδηλώνει έχει πάντα δίκιο", ή "μόνο με τις δυναμικές κινητοποιήσεις θα βρούμε το δίκιο μας", ή "ο επιχειρηματίας πίνει το αίμα του εργάτη", ή "να μην παραδώσουμε δημόσια αγαθά σε ιδιώτες" κλπ, κλπ έχουν ανδρωθεί σειρές και σειρές πολιτικών, δημοσιογράφων, συνδικαλιστών και τηλεοπτικών μαϊαντανών με αποτέλεσμα να τις εφαρμόζουν με ρυθμό και μέγεθος εντελώς δυσανάλογο από τον αληθινό αντίκτυπο που έχουν στην ελληνική κοινωνία.
Η κρίση όμως τα αλλάζει όλα αυτά. Προσδοκώ το "μηδέν κακόν αμιγές καλού". Ελπίζω λοιπόν και εύχομαι η οικονομική κρίση που μας μαστίζει, να λειτουργήσει ώστε να ξεφορτωθούμε μια για πάντα τις ιδεοληψίες αυτές. Και η αρχή ας γίνει από το άχρηστο άσυλο. Το παντελώς άχρηστο άσυλο. Δηλαδή αυτοί που είναι εντός του έχουν πλήρη ελευθερία διαμόρφωσης ιδεών και εμείς που είμαστε απ' έξω όχι; Μην τρελαθούμε κιόλας...
