Ποιος φοβάται το «συμπαραστάτη του δημότη»;

Του Χρήστου Μάτη Δημοτικού Συμβούλου Θεσσαλονικης

Τον πρώτο «συμπαραστάτη του δημότη» επιλέγει τη Δευτέρα το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης.

Πολλοί από εμάς ευελπιστούμε ότι ο θεσμός θα μπορέσει να έχει μία πορεία ανάλογη με αυτήν του «συνηγόρου του πολίτη», ο οποίος εδώ και χρόνια έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των ελλήνων πολιτών γιατί κατάφερε να τους πείσει ότι μπορεί να είναι το αποκούμπι τους στις ...
δύσκολες και ετεροβαρείς σχέσεις του με τη δημόσια διοίκηση.

Στο πλαίσιο αυτό είναι απολύτως κατανοητή η πρόβλεψη του νομοθέτη, η θέση να καλυφθεί από πρόσωπο «εγνωσμένου κύρους και εμπειρίας» και η επιλογή του να γίνεται με πλειοψηφία 2/3, δηλαδή μεγαλύτερη από αυτήν που έχει η διοίκηση στο σώμα.

Πρακτικά στο Δήμο Θεσσαλονίκης η επιλογή του συμπαραστάτη απαιτεί 33 ψήφους, ενώ η πλειοψηφία έχει 29.

Απ’ όσο γνωρίζω, ενδιαφέρον έχουν εκδηλώσει έξι υποψήφιοι. Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο γνωστοί. Με ειλικρινή διάθεση πιστεύω να συνεισφέρουν στην καταξίωση του θεσμού.

Στο πλαίσιο αυτό ζήτησα με επιστολή μου στον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου να κληθούν οι υποψήφιοι να απευθυνθούν στο σώμα το οποίο θα επιλέξει τον καταλληλότερο. Δηλαδή στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Είναι προφανές ότι το Δημοτικό Συμβούλιο πρέπει να ξέρει κάτι παραπάνω από το βιογραφικό τους. Και αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονται να λειτουργήσουν το θεσμό. Χρειαζόμαστε θεσμούς που να μπορούν να συγκινήσουν τον πολίτη και να τον πείσουν ότι μπορεί να στηριχτεί πάνω τους. Και αυτό θα είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να μπει στα σπίτια των κατοίκων του δήμου, από τη στιγμή που η συνεδρίαση μεταδίδεται.

Ο πρώτος συμπαραστάτης του δημότη, πρέπει να καταξιωθεί στη συνείδηση της πόλης, ως ένας θεσμός αμερόληπτος, ανεξάρτητος και φιλικός στο δημότη.

Κάποιοι από τους υποψήφιους επικοινώνησαν μαζί μου για να δηλώσουν ότι θεωρούν υποχρέωση τους να ανταποκριθούν σε μία τέτοια πρόσκληση, άλλοι ότι το θεωρούν απαραίτητο.

Όμως από την πλευρά της διοίκησης εκδηλώνεται μία επιφυλακτικότητα. Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί, αλλά σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι αδικεί το θεσμό στην πιο κρίσιμη στιγμή του: στη θεσμοθέτηση του στην πόλη.

Φοβάμαι ότι η εικόνα βουβών ανθρώπων επί των οποίων θα ψηφίσει ένα εκλεγμένο όργανο χωρίς να τους έχει ακούσει, θα ενισχύσει τις φήμες για αδιαφάνεια και υπόγειες συνεννοήσεις στην επιλογή και θα πλήξει τον ίδιο το θεσμό πριν ακόμη αρχίσει να δουλεύει.

Ο συμπαραστάτης του δημότη πρέπει να πείσει το δημότη ότι θα είναι δίπλα του, όταν τον χρειαστεί και έχει δίκαιο απέναντι στη διοίκηση. Και ο καλύτερος τρόπος για αυτό είναι να έχει την ευκαιρία να πείσει τους εκπροσώπους του δημότη. Δηλαδή τους δημοτικούς συμβούλους που θα ψηφίσουν.

Έχουμε να φοβηθούμε κάτι;