ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Η έκφραση «χρήσιμοι ηλίθιοι» υποτίθεται πως ανήκει στον Λένιν, ο οποίος χαρακτήρισε έτσι τους φίλους των σοβιέτ στη Δύση. Καθώς η φράση περιέχει πιπέρι ουκ ολίγον, αναστατώθηκαν οι βιβλιοπόντικες να βρούν την αυθεντική φράση και βέβαια δεν τα κατάφεραν. Σε..
μια «Ουμανιτά» εμφανίστηκε, το 1948, αλλά αυτά είναι ψιλοπράματα.
Στις μέρες μας, η Ελλάδα, που κάποτε την κατηγορούσαν για «συνοδοιπορισμό» και «πίνκο» αντιλήψεις (ροζακιές θα τις λέγαμε), δε διαθέτει πλέον χρήσιμους ηλιθίους. Συμπλέει εθνικά, πανεθνικά και επικοινωνιακά εν συνόλω. Με την πιρουέτα της Νέας Δημοκρατίας, που έφερε απέναντί της ολόκληρον το δυτικοευρωπαϊκό ιδεολογικό ιπποπόταμο, ισχυρά αντιμνημονιακή, η πολιτική Σαμαρά καλύπτει μια συντριπτική πλειοψηφία εκφραστών της κοινής γνώμης. Δεν ξέρω αν είναι και ψηφοφόροι, διότι με τα ποσοστάκια να κυμαίνονται στην περιοχή του 25% μπορεί να δούμε πρωθυπουργό ακόμη και τον Καραμπελιά ή τον Πλεύρη, τον Παπαδημούλη και τουλάχιστον έναν από τους χαρακτήρες που υποδύεται ο Μίμης Ανδρουλάκης. Διότι έτσι που τα έφεραν τα πράγματα, σαφώς και δεν υπάρχουν χρήσιμοι ηλίθιοι. Απεναντίας πήξαμε στους άχρηστους εξυπνάκηδες. Νομίζω μάλιστα πως μόνον τέτοιους είχαμε από την εποχή του Κροκόδειλου Κλαδά.
Τι είναι όμως ο άχρηστος εξυπνάκιας; Αυτός που είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να μαρτυρήσει υπέρ πατρίδος και δεν παύει να μπλέκεται με το «ναι μεν, αλλά». Στα μάτια του, η χώρα έχει αρχίσει να φυλλορροεί από το 1981, όταν ο επικεφαλής των άχρηστων εξυπνάκηδων, ονόματι Ανδρέας χωρίς παρόνομα, ρητόρεψε κα ρητορεύθηκε όσο κανένας Συνέλληνας. Η απόδοση πάσας νόσου και πάσης ασθενείας στη γενιά του 1981 είναι τόσο τερατωδώς πλαστή, ώστε δε χρειάζεται να σας πρήξω με ιστορικά παραδείγματα. Αλλά ένας οπαδός της αντίθετης άποψης βολεύεται με τέτοια ετοιματζίδικα. Καθώς καμία χώρα δεν τυραννίστηκε τόσο επειδή χρώσταγε. Και η τυράννια της οφείλεται στο ότι ακόμη και τη στιγμή της αποκάλυψης της απατεωνίας μας η σημερινή επικεφαλής του ΔΝΤ διηγείται ότι προ τριετίας ο τότε υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας της εξέθεσε σε δυο λεπτάκια το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, κάνοντας διαγράμματα και βάζοντας αριθμούς σε μια χαρτοπετσέτα, μετά που έφαγαν έναν ελληνικότατο ροφό σε μια ψαροταβέρνα. Η γυναίκα φλιπάρησε και άρχισε τα φιλικά τηλεφωνήματα σε ομολόγους της, στο στιλ «είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμιοί».
Ολο και συχνότερα η χώρα μοιάζει να έχει ανάγκη την κοινή λογική. Αλλά για την ώρα βιάζεται να επαναστατήσει, ρητορικώς βέβαια. Είναι βαρύ, πολύ βαρύ να θέλεις να διαλέξεις την ελευθερία στο «ελευθερία ή θάνατος» και να έχεις επαναστατήσει ενάντια σε αυτά που σου ετοίμαζαν σε έναν εμφύλιο του 1821 και στον εμφύλιο 1946-49. Ολες τις άλλες φορές οι σύμμαχοι (που υποτίθεται ότι μισούμε) μας πήγαν βόλτα σε Κορέες και Ουκρανίες, αλλά εμείς, πεισματάρηδες, θέλαμε μόνον τα βρόμικα λεφτά τους για να φάμε ψωμί.
Αχρηστοι εξυπνάκηδες. Δεν έχουν όνομα και παρόνομα. Είναι θεσμοί. Είναι πολλοί. Είναι ανίκητοι.
