Τα κορίτσια μας της υδατοσφαίρισης δεν έφεραν το πρώτο βραβείο της Eurovision

Θυμήθηκα μελαγχολικά την υδάτινη αψίδα που σχημάτιζαν οι πυροσβεστικές αντλίες πάνω από το αεροπλάνο που τροχοδρομούσε μεταφέροντας τους ποδοσφαιριστές που είχαν κατακτήσει το ευρωπαϊκό κύπελλο του 2004.

Θυμήθηκα τη φιέστα που...

 στήθηκε στο καλλιμάρμαρο για να αποθεωθούν οι «ήρωες» με την παρουσία σύσσωμης της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας, του Αρχιεπισκόπου μη εξαιρουμένου. Θυμήθηκα πιο μελαγχολικά τις σεμνές τελετές, με τις οποίες υποδέχονταν οι αρμόδιοι «παράγοντες» [τί όρος κι’ αυτός] τους καλαθοσφαιριστές μας όταν γύριζαν πρωταθλητές Ευρώπης ή δευτεραθλητές κόσμου.

Θυμήθηκα ακόμη πιο μελαγχολικά και την Παπαρίζου, για την οποία στήθηκε ειδική εξέδρα έξω από το μέγαρο της ΕΡΤ, για να την τιμήσουν που κέρδισε το πρώτο βραβείο βλαχογκλαμουροτραγουδιού Ευρώπης, στην οποία [διοργάνωση] μετέχει και η Αρμενία και το Καζακστάν και το Αζερμπαϊτσάν, ώστε να διερωτώμαι, γιατί ο διαγωνισμός ονομάζεται Eurovision και όχι Eurasiavision ή απλά Eurassvision.

Η νίκη της εθνικής Ελλάδος γυναικών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υδατοσφαίρισης την 29.07.2011 απετέλεσε πρώτη είδηση στα κανάλια και στα ραδιόφωνα την ημέρα της κατάκτησης του τροπαίου. Την επομένη πέρασε ως τελευταία είδηση στο αθλητικό μέρος των δελτίων ειδήσεων.

΄Οταν τα κορίτσια πάτησαν το πόδι τους στην πατρίδα ούτε πυροσβεστικές αντλίες υπήρχαν ούτε σεμνή τελετή οργανώθηκε για την υποδοχή τους. Μόνον ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και μάλλον ως παλαιός υδατοσφαιριστής ήταν εκεί. Και βεβαίως, οι συγγενείς και οι φίλοι ήταν όλοι εκεί. Αυτοί που στέκονταν δίπλα σ’ αυτά τα κορίτσια τόσα χρόνια, να τα εμψυχώνουν, να τα χειροκροτούν.

Δεν πήρε το μάτι μου ή το αυτί μου κάποια συγχαρητήρια δήλωση της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας. Ίσως, διότι τις κάλυψε ο καημός των γαύρων για την αποπομπή του Ουρτάδο ή ο καημός των βάζελων για το πόσες φορές πήρε μέρος σε ευρωπαϊκούς αγώνες ο Καραγκούνης, το ποσοστό τέρμα πέτυχε ο Λέττο, πόσα από αυτά στο πρώτο ημίχρονο, πόσα στο δεύτερο, πόσα με πέναλτι, πόσα από ασίστ [= πάσα που λέγαμε παλιά] και πόσα στην παράταση.

Ούτε ένας δημοσιογράφος μας ενημέρωσε, έστω και τώρα, για την πορεία των κοριτσιών μας προς αυτόν τον άθλο, για το πώς αυτά τα κορίτσια πέρασαν τα χρόνια τους από μικρά παιδιά μέχρι σήμερα με σκληρή προπόνηση και στερήσεις, προκειμένου να είναι σε φυσική κατάσταση που θα τους επέτρεπε να φέρουν στην πατρίδα ένα παγκόσμιο τρόπαιο.

Βλέπετε, η βιογραφία αυτών των κοριτσιών δεν βγάζει χρήμα. Η βιογραφία του κάθε ξέκωλου, όμως, που το παρουσιάζουν και σε τηλεοπτικές εκπομπές για να πληροφορηθούν τα μη αθλούμενα παιδιά μας πώς να εκπορνευθούν, βγάζει χρήμα! Ούτε ένας πνευματικός άνθρωπος δεν βγήκε να συγχαρεί τα κορίτσια μας. Μόνον την κυβέρνηση προτρέπουν να τολμήσει. Ίσως, διότι κάτι τέτοιες επιτυχίες ανυψώνουν το φρόνημα του λαού, το οποίο επ’ ουδενί πρέπει να τονωθεί τώρα. Πρέπει ο λαός να έχει σκυμμένο το κεφάλι, να μη σηκώνει το βλέμμα, να μη γελάνε τα χείλη του.

Εγώ, ο απλός πολίτης αυτής της χώρας, δεν μπορώ παρά να στείλω μέσω του ιστολογίου σας ένα μεγάλο «Μπράβο» και ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» σ’ αυτά τα πανάξια κορίτσια που με εκπροσώπησαν στην μακρυνή Κίνα και μετά από σκληρή δοκιμασία μού έφεραν το τρόπαιο και με έκαναν εθνικά υπερήφανο!!!!

Σωτήριος Καλαμίτσης