Τα ξανθά κτήνη θέλουν την ψυχή μας, όχι την υπογραφή μας

Παρακολουθώ δυο χρόνια τώρα κι’ εγώ το γαϊτανάκι με την επαπειλούμενη πτώχευση, με τις δόσεις που τις παίρνουμε και δεν τις παίρνουμε, αν δεν ψηφισθεί το Μνημόνιο 1, αν δεν ψηφισθεί το μεσοπρόθεσμο, αν δεν ψηφισθεί το άρθρο 37 του πολυνομοσχεδίου, τελευταίως δε αν δεν υπογράψει ο Σαμαράς. Δυο μήνες τώρα πάμε από εκβιασμό σε εκβιασμό. Και...

υποκύπτουμε.

Και ψηφίζουμε ό,τι μαλακία σκαρφιστούν οι εκπρόσωποι των αγορών ΓΑΠ και Μπένι με τους ντόπιους λακέδες. Μας έχουν πείσει ότι χρωστάμε € 370 δισ. χωρίς κανείς απ’ τους πολιτικούς ταγούς μας να διερωτηθεί, εάν αυτό είναι πράγματι το οφειλόμενο ποσό. Χωρίς κανείς από τους ..πράσινους τυφεκιοφόρους να έχει διερωτηθεί γιατί θα πρέπει να γονατίσει η ελληνική κοινωνία για άλλη μία φορά στην επέλαση των Ούννων. 

Ο Γιωργάκης τα έχει υπογράψει όλα. Αν του έβαζαν στο γραφείο του ένα ρολό χαρτί υγείας, θα το υπέγραφε μέχρι να ξετυλιχτεί ολόκληρο. Είναι ίδιον του προσκυνημένου. Ο Καρατζαφύρερ λέει και ξαναλέει ότι οι δόσεις των δανείων που παίρνουμε προορίζονται για μισθούς και συντάξεις, των δημοσίων υπαλλήλων προφανώς, ώστε να μας προετοιμάσει για μία ακόμη φορά για τους λόγους που θα κάνει την πολλοστή κωλοτούμπα. Αυτός ο αγέρωχος έλληνας που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, που οραματίζεται να εισέλθει στην Αγιά Σοφιά καβάλα σε άσπρο άλογο ως σύγχρονος ΠαλαιοΑλόγος. 

 Δεν μας λέει, βεβαίως, ότι λεφτά έχουμε για τις συντάξεις, όπως εδήλωσε ο Διοικητής του ΙΚΑ Σπυρόπουλος, αλλά δεν έχουμε για την αποπληρωμή των δανεικών, και ότι επειδή προτιμάμε να πληρώσουμε τους δανειστές αντί τις συντάξεις και τους μισθούς, πρέπει να πάρουμε τη δόση για να πληρώσουμε τους δανειστές και έτσι να χρησιμοποιήσουμε τα λεφτά που έχουμε για να πληρώσουμε για μισθούς και συντάξεις. Μιλάμε για τέτοια αλητεία. 

Και ξάφνου η δόση κολλάει στην άρνηση του Σαμαρά να υπογράψει. Έχει ξεσκιστεί ο Σαμαράς να λέει και να ξαναλέει ότι θα τηρήσει στο ακέραιο ό,τι έχει υπογράψει ο ανεκδιήγητος Γιωργάκης, αλλ’ αυτό πλέον δεν αρκεί. Οι εκβιαστές θέλουν να το δουν γραμμένο και υπογραμμένο, ώστε να διαλύσουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και ελπίδα του ελληνικού λαού και, φυσικά, να κοντύνουν τον Σαμαρά στο ύψος των νάνων Γιωργάκη, Καρατζαφύρερ και Ντορούλας. 

Έτσι, θα μείνει κυρίαρχος του παιχνιδιού ο Παπαδήμος, τον οποίο θα λιβανίζουν ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, αλλά και οι φλούφληδες της ΝΔ, προκειμένου να διατηρηθούν στις έδρες τους και στους υπουργικούς θώκους για δύο χρόνια, αφού, έτσι, θα έχουν την εύνοια των αγορών και των ντόπιων λακέδων τους. 

Ειλικρινά ρε Σαμαρά είμαι μαζί σου. Μην υπογράψεις. Ώρες ώρες, όμως, σκέφτομαι ότι όταν οι σιδερόφρακτες γερμανικές ορδές είχαν καταλάβει την πατρίδα μας και δεν υπήρχε σημείο αντίστασης, πάλι μια υπογραφή ζητούσαν. Για την πλήρη υποταγή και συνθηκολόγηση. Και την πήραν. Νόμισαν πως έτσι πήραν και την ψυχή μας. Αλλά δεν την πήραν. Δεν κατάφεραν να ξερριζώσουν το DNA μας. Λέω, λοιπόν: υπόγραψε να πάει στο διάολο. Και μετά βγες και κατάγγειλέ τους. Και αυτούς και τους πάτρονές τους και τους ντόπιους λακέδες και την Πέμπτη φάλαγγα που έχεις στο κόμμα σου. Αν είσαι καθαρός και δεν σε κρατάνε. Διότι αν σε κρατάνε, τότε μην κάνεις τον καμπόσο. 

 Κι’ όταν μιλάω για DNA, εννοώ αυτά: 

 Α] Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ, όταν ήλθε το 1952 για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα ήθελε να πάει και στην Κρήτη. Η γερμανική πρεσβεία του συνέστησε να μην πάει, επειδή οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ήταν ακόμη ανεπούλωτες. Αν, όμως, πήγαινε, καλόν θα ήτο να δηλώνει Ελβετός. Αυτός πήγε και επισκέφθηκε και το γερμανικό νεκροταφείο, όπου είδε μία και μοναδική μαυροφορεμένη γυναίκα να ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου πηγαίνοντας από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασε και τη ρώτησε γιατί το κάνει αυτό, «αφού αυτοί οι άνθρωποι σκότωσαν τους Κρητικούς». 

Και η γυναίκα τού απήντησε «Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι’ έμεινα με τον μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου». 

Β) Ο επί κεφαλής τού Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ, στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου» γράφει για το Δίστομο: 

Το βράδυ του γάμου μου την 14 Ιουνίου με την ελληνίδα Κλειώ ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάντστρομ, μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν επί τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Έδωσα το τηλεγράφημα στην Κλειώ και μια ώρα αργότερα ήμασταν καθ' οδόν προς Δίστομο. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. 

Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο, επειδή θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες. Στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς. 

Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σ ο κ α ρ ι σ μ έ ν ο ς από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε». Λίγο καιρό αργότερα όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής εγκατέλειπαν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα περικυκλώθηκε από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. 

Ετοίμασα, λοιπόν, φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ. Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους». Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα. 

[Από το βιβλίο "Η Μαύρη Βίβλος της Αντίστασης"]. 

 Κι’ αφού τους θυμίσεις αυτά Σαμαρά, πες τους ότι σημαία του προεκλογικού σου αγώνα θα είναι η είσπραξη των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Τόσο απλά για τους απλούς έλληνες. Τόσο οδυνηρά για τα ξανθά κτήνη. Αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό, τότε μην παιδεύεσαι. Άσε τις κόνξες και τα λόγια τα μεγάλα και υπόγραψε. Δεν είναι γραφτό σου να γίνεις ηγέτης. Τύπου Τάσσου ας πούμε ….. Θα περιμένουμε κι’ άλλο ….. 

 Σωτήριος Καλαμίτσης