Επανέρχομαι λοιπόν σήμερα με περισσότερες λεπτομέρειες θεωρώντας ότι όσο μεγαλώνουν τα προβλήματα, τόσο πιο επιτακτική είναι η ανάγκη για μια
στροφή.
Ποιά είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα αυτή την στιγμή στην Ελλάδα που την καθιστούν δέσμια συμφερόντων και ομάδων? Το νόμισμα, σε συνδιασμό με την έλλειψη παραγωγικής διαδικασίας. Στην Ελλάδα πλέον δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είμαστε σε μόνιμη βάση σε μια διαδικασία κατανάλωσης προιόντων και υπηρεσιών που δεν παράγονται εδώ και κατά συνέπεια τα χρήματα καταλήγουν σε ξένες αγορές.
Έδω και δεκαετίες, το σύστημα έχει καταφέρει να εξαφανίσει όλες σχεδόν τις υγιείς και ανταγωνιστικές ελληνικές επιχειρήσεις και να δημιουργήσει πολίτες που νομίζουν ότι εύκολα και γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο θα διαθέτουν πάντα την δύναμη να αγοράζουν και να ζούν με ευκολία.
Τώρα όμως ήρθε η ώρα να μας τραβήξουν το χαλί και να φανεί όλο αυτό το νοσηρό και προβληματικό καθεστώς.
Το άλλο μεγάλο θέμα είναι η λειτουργία και ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος. Και δεν αναφέρομαι απλά στο ευρώ αυτό καθ’ αυτό, αλλά στην ευρώπη που έχουν δομήσει και που είναι μακριά από την ευρώπη που είχαν οραματιστεί οι δημιουργοί της. Φυσικά και είναι καλό το κοινό νόμισμα, η ελεύθερη ανταλλαγή προιόντων και υπηρεσιών αλλά όχι με την πολιτική που εφαρμόζεται όλα αυτά τα χρόνια. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για αυστηρή πολιτική συγκράτησης του πληθωρισμού που φρενάρει μονίμως την ανάπτυξη. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για μια απλά ένωση χωρών στη βάση της πελατιακής σχέσης πχ την Ελλάδας, την Πορτογαλίας κ.α. με την Γαλλία και την Γερμανία. Πως είναι δυνατόν να συνυπάρχουν στο ίδιο περιβάλλον αυτές οι αντιφατικές οικονομίες?
Σε αυτή την βάση το ευρώ είναι αυτό που μας δημιουργεί μεγάλο μέρος των σημερινών προβλημάτων.
Τι μπορεί λοιπόν να γίνει? Κατά την γνώμη μου όσοι μιλάνε για καπιταλισμό, ελεύθερη αγορά κτλ καλά κάνουν. Αλλά για τι καπιταλισμό μιλάμε και για ποιά ελεύθερη αγορά? Έχουμε σήμερα συνθήκες ελεύθερης αγοράς? Καλός ο καπιταλισμός αλλά όχι στην μορφή που εφαρμόζεται σήμερα.
Όταν πλέον ακόμα και πρωθυπουργοί σε ευρωπαικές χώρες είναι «διορισμένοι» από χρηματοοικονομικούς κωλοσσούς και ορίζουν τις τύχες λαών με γνώμονα την οικονομική ευημερία του εργοδότη τους, για ποιά ελεύθερη αγορά μιλάμε?
Η χώρα μας πρέπει να επιστρέψει στην παραγωγή, να γίνει αυτάρκης όπου μπορεί και κυρίως σε τομείς που έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα (τουρισμός, γεωργία, ήλιος κτλ). Να ελαχιστοποιήσει τις εισαγωγές. Με οποιοδήποτε τίμημα. Η προσκόλληση σε μια Ευρώπη της σημερινής μορφής οδηγεί με γεωμετρική πρόοδο στην καταστροφή και την υποδούλωση. Να δημιουργήσει και να κατασκευάσει προιόντα, νέες θέσεις εργασίας. Πως όμως θα δημιουργηθεί το κίνητρο σ’ αυτούς που διαθέτουν το κεφάλαιο να επενδύσουν και να δημιουργήσουν βιομηχανία? Μόνο αν «κλείσουν» τα σύνορα (όχι κυριολεκτικά αλλά οικονομικά και τεχνικά). Θα δημιουργηθεί η ανάγκη για προιόντα φτηνά και θα αναγνώσουν τα κενά αυτοί που έχουν την οικονομική δυνατότητα, δημιουργόντας εργοστάσια και νέες θέσεις εργασίας. Αυτό σε συνδυασμό με την «τακτοποίηση» όλων των στρεβλώσεων που υπάρχουν στη χώρα και με τις απαραίτητες αλλαγές που όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να γίνουν και με την στόχευση σε τομείς με συγκριτικό πλεονέκτημα, θα μας οδηγήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα στην επιθυμιτή ανάπτυξη. Και μάλιστα θα επιστρέψουμε στο διεθνές πολιτικό σκηνικό μετά από μερικά χρόνια απουσίας καθιστώντας έντονα την παρουσία μας. Και δεν θα ξέρουν από που τους ήρθε......
Εσωστρέφεια λοιπόν, ανασύνταξη, οργάνωση και δουλειά. Ναι στην νέα Ευρώπη αλλά και επιμερισμό των εργασιών και της παραγωγής. Με κοινούς στόχους εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Σαν να έχεις μιά χώρα που στη μια περιοχή βγάζει καλό καλαμπόκι και στην άλλη καλούς τεχνίτες. Και τα αξιοποιείς όλα ανάλογα και ισότιμα.
ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΙΧΑΛΗΣ
Γεωπόνος – Οικονομολόγος
mikesurfalpha@gmail.com
