Με την ψήφιση στη Βουλή των διατάξεων που διαλύουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και γενικά τις εργασιακές σχέσεις, οι Έλληνες βουλευτές, εντελώς αντισυνταγματικά και χωρίς να ρωτήσουν το λαό, στην πραγματικότητα θέτουν σε αναστολή τα άρθρα 22 και 23 του Συντάγματος, τα οποία....
προστατεύουν τις ελεύθερες διαπραγματεύσεις και την ισχύ των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Σε όλους εμάς λοιπόν εναπόκειται να εφαρμόσουμε το ακροτελεύτιο άρθρο 120 του Συντάγματος, για να προστατέψουμε τα ανωτέρω άρθρα του ίδιου του Συντάγματος.
Μπορούμε;;
Όχι δεν μπορούμε. Το άρθρο αυτό μπήκε για να προστατεύει στην ουσία το ίδιο το πολιτικό σύστημα από προσπάθειες βίαιης ανατροπής του. Στην πραγματικότητα, ο ασύνδετος και ανοργάνωτος λαός ποτέ δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει αυτό το άρθρο. Τα δε κόμματα του συστήματος, ποτέ δεν θα ξεσηκώσουν το λαό για να αυτοκαταργηθούν. Για σκεφτείτε όμως, πόσο διαφορετικά θα ήταν αν, αντί να λέει το Σύνταγμα αυτή την αοριστολογία του 120, αντιθέτως να προέβλεπε κάτι συγκεκριμένο, π.χ. τη συλλογή αναίμακτα ενός εκατομμυρίου υπογραφών για την διενέργεια δημοψηφίσματος;;
Γιατί άραγε δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στο Σύνταγμά μας, το οποίο υπάρχει στα περισσότερα συντάγματα στον κόσμο;;
Αυτό φίλοι μου πρέπει να επιβάλλουμε.
Αν λοιπόν βγούμε στους δρόμους, πρέπει να ξέρουμε τι χρειάζεται η χώρα μας.
Χρειάζεται αλλαγή του Συντάγματος, διαφορετικά ο λαός θα παραμένει ακυρωμένος και ανήμπορος.
