Αχ, πόσο μου λείπει ο Άκης, ο Λαλιώτης και τ’ άλλα τα παιδιά….

Οι Διοικήσεις των Ασφαλιστικών Ταμείων

Ερευνούσαν οι Δικαστικές Αρχές τόσον καιρό αν η επί ΝΔ επένδυση ασφαλιστικών ταμείων σε δομημένα ομόλογα αποτελούσε πράξη κεντρικά  σχεδιασμένη και συντονισμένη. Δυσαπόδεικτο ένα τέτοιο σχέδιο. Απλώς, σημειώνοντας τις συμπτώσεις καταλήγαμε στο αναπόδραστο συμπέρασμα ότι...

οι διορισμένες διοικήσεις των ταμείων προέβαιναν σε επενδύσεις κατ’ εντολή των διοριζόντων. 

Τώρα που ορισμένα Ταμεία αρνήθηκαν να κουρευτούν οι παροχές προς τους ασφαλισμένους τους δια της συμμετοχής τους στο περιβόητο πλέον PSI, ο πολύς κ. Βενιζέλος εδήλωσε ότι θα αντικαταστήσει τις απείθαρχες διοικήσεις, επειδή αυτές δεν συνεμορφώθησαν προς τις κυβερνητικές υποδείξεις ή δεν ενήργησαν κατά την εικαζομένη κυβερνητική βούληση. 

Ποίας άλλης αποδείξεως χρείαν έχομεν ότι οι διοριζόμενες διοικήσεις σε οποιονδήποτε οργανισμό είναι απλά ενεργούμενα της κυβέρνησης που τις διόρισε και ότι απλώς εκτελούν εντολές με αντάλλαγμα τη θεσούλα, το βόλεμα μερικών συγγενών ή φίλων, την είσπραξη των ουχί ευκαταφρόνητων αμοιβών  και άμα λάχει και την ενθυλάκωση μερικών μιζών από διάφορες αναθέσεις. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι φευ το ελληνικό κράτος. Το μαγαζάκι του κάθε Βενιζέλου, του κάθε Γιωργάκη, του κάθε Αλογοσκούφη, της κάθε Μπακογιάννη.

               

Τρώμε στη μάπα το δεύτερο Μνημόνιο και δεν αλλάζουμε σε τίποτε και με τίποτε. Ούτε βέβαια και αυτοί που απεργάστηκαν τα μνημόνια. Τους είδαμε σήμερα να καμαρώνουν στην εθνική συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ και να λένε τον πόνο τους για το κακό που έχουν πάθει οι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Το αποκορύφωμα της υποκρισίας ήταν η αποστροφή του Παπουτσή για τον πολίτη που δεν πρέπει να ταλαιπωρείται από την αστυνομική βία. Και βεβαίως, το σύνθημα που φιγουράρει στην αίθουσα του συνεδρίου: «Πρώτα ο πολίτης». Σαν να μην πέρασε μια μέρα από την 04.10.2009. 

               

Σκέφτομαι σοβαρά να επισκεφτώ ψυχίατρο. Δεν πρέπει να είμαι καλά. Αλλά δεν έχω και λεφτά για να τον επισκεφτώ, μια και το Ταμείο μου κουρεύτηκε γουλί. Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να αυτοϊαθώ. Θα παρακολουθήσω όλο το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Θα το μαγνητοσκοπήσω και θα το παρακολουθώ κάθε βράδυ. Θέλω να βλέπω όλους τους πράσινους αντιμνημονιακούς που βομβάρδιζαν τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ να κάθονται σε περίοπτες θέσεις και να παρακολουθούν με αμείωτη προσοχή και ενδιαφέρον τους ομιλητές. Θέλω να τους βλέπω να χειροκροτούν ένα ΠΑΣΟΚ ρετρό από τη δεκαετία του 1970 πριν καταλάβει [όχι αναλάβει] την εξουσία. 

Θέλω να ακούω και να ξανακούω για την κακιά δεξιά. Νοιώθω τόση αγανάκτηση που ο Γιωργάκης δεν έφτιαξε εν τη μεγαθυμία του σύγχρονα γκούλαγκ, δεν άνοιξε τα Μακρονήσια και τους Αηστράτηδες να πάω εκεί αυτοβούλως και να κρυφτώ μέχρι να έλθω στα σύγκαλά μου. Εγώ ο άνους που διανοήθηκα έστω και επί στιγμήν ότι θα μπορούσε ο Σαμαράς να με απαλλάξει από τους γνήσιους εκφραστές της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού, από αυτούς που δούλευαν δύο χρόνια για το καλό μου χωρίς εγώ να μπορώ να το αναγνωρίσω. Εγώ ο μικρός και ασήμαντος που τόλμησα να αποκαλέσω «προδότες» όλο αυτό το συνονθύλευμα της αρπαχτής και των διορισμών.

               Ονειρεύομαι από τώρα την ημέρα που θα είμαι εντελώς καλά και θα μπορώ να αναφωνήσω: Αχ, πόσο μου λείπει ο Άκης, ο Λαλιώτης και τ’ άλλα τα παιδιά….    

Σωτήριος Καλαμίτσης

Δικηγόρος