Δεν μπορω άλλο να καθομαι και να κοιτάω...

Του Νίκου Κτιστάκη * "Είχα ραντεβού με την Μελίνα Καραπαναγιωτίδου στην Αριστοτέλους. Ήρθε αργοπορημένη 40 λεπτά και φουριόζα. Δεν δικαιολογήθηκε. Δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί σε εμένα. Γνωρίζω καλά πως είναι ένας μάχιμος ρεπόρτερ, ένας μαχιμος ανθρωπος. Ίσα ίσα που με μάλωσε: “Νίκο έχεις παχύνει και καπνίζεις πάντοτε αυτά τα βαριά απαίσια πούρα”Την γνώρισα τότε που ήταν κορίτσι της Πολίχνης. Και μετά στον «Ελληνικό Βορρά» και τις πρώτες ημέρες της ελεύθερης τηλεόρασης που οδηγούσε ένα γκρι «Οτομπιάνκι» σαν… ραλίστρια! Την πείραζα που τα δάκτυλά της ήταν γεμάτα μελάνια και όταν τα μαλλιά της λύνονταν καθώς μιλούσε στα τηλέφωνα τα μάζευε και τα στερέωνε με τον στυλό. Είχα την τιμή να βρεθώ δίπλα της, στις μεγάλες στιγμές της, καλές και κακές. Κάποτε την είχα χαρακτηρίσει «λέαινα» Γιατί κοπέλα ακόμα, κυνήγησε στην «σαβάνα» της δημοσιογραφίας και βγήκε πρώτη. Γιατί περιφρόνησε δημοσιοϋπαλληλικές θέσεις και παραιτήθηκε από εργασιακές ασφάλειες και βολέματα.  Θυμάμαι που της ζήτησα και εγώ ένα «ρουσφέτι». Στο ιπποκράτειο νοσοκομείο, στις θερμοκοιτίδες ένα νεογνό είχε πρόβλημα στην καρδιά, οι γιατροί αρνούνταν να το εγχειρήσουν γιατί οι γονείς του ήταν αλλοδαποί και δεν είχαν τα κατάλληλα χαρτιά. Θυμάμαι ότι της ζήτησα διστακτικά να βοηθήσει. Και η απάντησή της: «Είσαι …τρελός;»  Την άλλη μέρα, χωρις να μου το πει, "μπουκάρισε" με κάμερες στο νοσοκομείο. Δημοσίευσε το θέμα σε κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες. Υπό το βάρος της κοινής γνώμης οι γιατροί αναγκάστηκαν να πράξουν το καθήκον τους. - Τράβηξα μια μεγάλη ρουφηξιά από το πούρο μου. Της είπα: «οι σκέψεις μου είναι βαριές σαν την νικοτίνη». - Δεν έχεις άδικο, βλέπεις τί γίνεται. Η αγορά σβήνει, οι άνθρωποι εξαθλιώνονται, ολα καταρρέουν... Και τότε μου το είπε: Νίκο μπορεί να πολιτευτώ με την ΝΔ. -Μελίνα τί κάνεις; Τώρα που οι πολιτικοί απαξιώνονται; Τώρα που τους κυνηγάνε με γιαούρτια και τους βρίζουν στους δρόμους; - Ναι τώρα, σε αυτή την συγκυρία. -Δεν σε καταλαβαίνω γιατί το κάνεις; - Κοίτα, σου αρέσει η ιστορία, θα σου δώσω ένα παράδειγμα της ιστορίας. Όταν έπεσε το Βερολίνο, λίγες ημέρες μετά οι Ρώσοι νικητές περιπολούσαν στους δρόμους με τα τανκ. Η πόλη ήταν ένα τεράστιο καμένο ερείπιο από τις χιλιάδες τόνους βόμβες και τα πτώματα κείτονταν στους δρόμους. Με έκπληξη οι Ρώσοι στρατιώτες έβλεπαν τους ηττημένους Βερολινέζους να φτυαρίζουν τα μπάζα, να μαζεύουν σε αυτοσχέδια βουνά τα συντρίμμια και να καθαρίζουν τους δρόμους. Κανείς δεν τους ανάγκασε. Το έκαναν από αίσθημα ευθύνης. Λίγες ημέρες μετά την ήττα και την καταστροφή είχαν το κουράγιο να ξεκινήσουν την αποκατάσταση των χαλασμάτων. -Εννοείς ότι.... -Εννοώ πως ακομη κι αν έχουμε φθαρμένα εργαλεία, κάποιος πρέπει να ξεκινήσει να μαζευει τα κομμάτια μας. Θα συμμετέχω σε αυτό. Αν ήταν καλές οι εποχές μπορεί να αρνιόμουν. Τώρα δεν έχω το δικαίωμα. Κάποιοι πρέπει να μαζέψουν τα συντρίμμια. Θέλω να συμμετάσχω σ αυτό, δεν μπορω άλλο να καθομαι και να κοιτάω... Αυτός είναι ο λόγος της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου. Και φυσικά θα την ψηφίσω …" Ο κ. Κτιστάκης ειναι επιχειρηματίας