.jpg)
Eίναι περίπου 9. προχωρούμε μέσα στο πλήθος του κόσμου και κάπου στο σημείο του ηχολήπτη βρίσκουμε τη θέση μας....
έχοντας την προσοχή μας στις μύτες τών ποδιών μας, μη και μας πατήσει κανείς τα ποδαράκια, έχει κόσμο, έτσι κάνεις σε συναυλία οταν φόρας πέδιλα, προσέχεις τα δαχτυλάκια σου_ βλέπουμε κάτι χαρτάκια, φέιγ βολάν απο το γαλλικό feuilles volants, που γράφουν....
"τρομοκράτες τα κράτη των λαών, λευτερία στους αντάρτες των πόλεων που έχουν τα όπλα".
Μαζεύω το χαρτάκι, το ξαναδιαβάζω. Πόσο ακραίο, να ζητάς ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ, λόγω ιδεολογίας ακρό-επαναστατικό-αριστερής "λευτερία στους αντάρτες των πόλεων που έχουν τα όπλα"? τότε γιατί να μην κυκλοφορούμε ΟΛΟΙ με όπλα ελεύθερα, σκέφτομαι και ποιάνου ιδεολογία είναι αυτή που νομιμοποιεί την οπλοφορία? 'Η μήπως, θα όπλοφορούν ΜΟΝΟΝ οι όπαδοι της εκάστοτε ιδεολόγιας? και αν αυτό συμβεί, τότε αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ?
Ξανακοιτάζω το χαρτάκι, σκέφτομαι οτι ο κάθε ένας μπορεί να πεί ο,τι θέλει. Μια χαρά μέχρι εκεί. Αφήνω το χαρτάκι πάλι εκεί που το βρήκα, νιώθοντας σεβάσμο για τη διαφορετική άποψη του άλλου, διατηρώντας όμως το συναίσθημα της διαφώνιας μου. Παρόλα αυτά, ομολογώ, πως ένα κομματάκι της ρομαντικής και επαναστατικής πλευράς του εαυτού μου, χαμογέλασε στην ποιητική αφέλεια του κείμενου αυτού και στην δυνατότητα ελεύθερου λόγου που έχουμε σήμερα.
Κάπου εκεί, ακούγεται σιγά σιγά, μελωδικά ο γλυκός και νοσταλγικός ήχος μιας τρομπέτας. Η συναυλία ξεκινά. Η Τεχνόπολις μυρίζει μαριχουάνα, ο κόσμος τραγουδά δυνατά, κεφάλια κινούνται δεξιά-αριστέρα, να καταφέρουν να κλέψουν μια είκονα απο τη σκήνη... αρχίζει και ξεδιπλώνεται ένας παλμός...η ζέστη των σωμάτων...ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου τραγουδά.
Το κομμάτι τελειώνει, χειροκτρότημα... και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου λέει: " Επειδή θεωρώ την Αναρχία τον πιο ποιήτικο τρόπο να ζεί κανείς αυτή τη ζωή...ε...ξέρω οτι κάποιοι απο το κοινό έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις...όμως θέλω να ακούσετε κάτι που έχει να μας πεί η συντρόφισσα τάδε, και επειδή ντρέπεται να βγεί στο μικρόφωνο όπως ντρέπομαι και εγώ, απλώς θα την ακούσουμε..."
Ακούγονται συνθήματα απο κάποιο γκρούπ αρκετών ανθρώπων...είναι περισσοτεροι απο αυτό που θα περίμενα, κάτι πίανει το αυτί μου στο σύνθημα για Πύρηνες της Φωτιάς, νιώθω μια ένταση στο πλήθος, κάτι χαοτικό, ακούμε απο το μικρόφωνο, μια νεαρή φωνή, να μας ανακοινώνει για της συνθήκες κράτησης μιας άλλης συντρόφισσας, στις φυλακές κορυδαλλού εάν δεν απατώμαι, σηκώνεται πανό ακριβώς στο κέντρο της σκηνής, αρκετά μεγάλο, δεν καταφέρνω να διαβάσω τι λέει, τι συμβαίνει αναρωτιέμαι, γίνονται όλα πολύ γρήγορα, αντιλαμβάνομαι οτι αυτό που συμβαίνει δεν μου αρέσει κάθολου, ακούγονται και άλλα συνθήματα απο άλλο σήμειο.
Μια οργανώμενη κίνηση.
Νιώθω "καπελωμένη". Ασφυκτιώ. Είμαι σε σύγχιση. Εχει κάτι το βίαιο ολο αυτό. Δεν μου μοιάζει καθόλου γοητευτικό ούτε και ποιητικό, όπως νωριτέρα προανέφερε εισαγωγικά ο καλλιτέχνης...
Μα δεν ήρθαμε σε μια ανοιχτή συναυλία, που γίνεται για τις συνθήκες στις φύλακες, ούτε ήταν μια συναυλία δωρεάν.... τι υποκρισία είναι αυτή, πρώτα να πάρεις τα χρήματα, σαν καλός καπιταλιστής και μετά να κάνεις προπαγάνδα για μια τρομοκρατική οργάνωση? εν αγνοία μας? οπου μας μιλάει απο ένα μικρόφωνο μια σύντροφισσα με "καλλυμενο'" πρόσωπο.
και αν παραμείνω στο live δεν στήριζω με την παρουσία μου, τους Πυρήνες την Φωτίας? την ιδεολογία "οι ανταρτες των πόλεων εχουν δικαίωμα να έχουν όπλα'"?
και γιατί να στηρίξω και εσένα Θανάση, πάλι με την παρουσία μου και την χρηματική μου συνεισφορά, να δίνεις podium σε τόσο εξτρεμιστικές απόψεις? και έτσι όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή? που το καζάνι βράζει?
Πώς μας παγίδευσες έτσι?
Νιώθω αήδια, εγκλωβισμό, νιώθω τον παραλογισμό των ημερών ολοένα και να αυξάνεται. Ανησυχώ.
που θα πάει όλο αυτό? τι μας περιμένει?
Η ανακοίνωση για τις συνθήκες στις φυλακές τελειώνει. Περιμένω να δώ πως θα αντιδράσει η μάζα.
Κοιτάζω γύρω μου να δω, βλέπω κάποιον που λέει θα φύγω μαλάκα... νιώθω πως θέλω να κάνω το ίδιο. Νιώθω αισχρά χειραγωγημένη. Βιασμένη.
Δεν βλέπω κάποιες αποχωρίσεις, δεν ακούω κάποια αντίδραση, θέλω να φωνάξω "Τα χιλιάρικα ευρώ όμως τα μάζεψες και σήμερα, ιδεόλογε ποιητή".
Είμαι όμως μόνο μια. Καταλαβαίνω οτι αυτή η παρέα δεν με χωρά. Και εαν υπάρχει ένας τρόπος να επικοινωνησω τη δυσαρέσκεια μου, είναι η αποχώρηση μου απο τη συναυλία.
Το κοινό χειροκροτά. Κάποιοι ελαφρώς μουδιασμένοι. Κάποιοι αρκετά πιο θερμά. Μου είναι πλέον ξεκάθαρο, πως η ανοχή στο οτιδήποτε ακραίο έχει ξεπεράσει τα όρια κάθε λογικής.
Αν σήκωνε πανό η Χρυσή Αυγή, θα παραμέναμε στη συναυλία? και ποιά η διαφορά να υποστηρίζεις τους Πυρήνες της Φωτιάς απο την Χρυσή Αυγή. ΟΙ μεν πρώτοι υποστηρίζουν ξεκάθαρα τα όπλα. Αρα δεν είναι ακόμα πιο εξτρεμιστές απο τους Χρυσαυγίτες? τολμώ να σκεφτώ.
γιατί και κάποιοι απο τους τριγυρινούς δεν σκέφτονται έτσι? Είναι τόσο ξεκάθαρα όλα αυτά. Τι συμβαίνει? Τι μας περιμένει? Γιατί δεν βλέπουν" Γιατί εθελοτυφλούν?
Σκέφτομαι οτι το "εντάξει μωρέ.." δεν μας οδηγεί πουθένα πια, πέραν της ολικής καταστροφής.
Ετσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. με το "ενταξει μωρέ".
Ανακοινώνω στην παρέα μου οτι θα φύγω.
Εκείνοι μένουν. Για τους δικούς τους λόγους. Δεν τους κρίνω.
Ανησυχώ ομώς πολύ για το ότι θα αναστατωθούν.
Τους αποχωρίζομαι και φεύγω.
και τα 12 ευρώ? πως θα πάρω πίσω τα 12 ευρώ? γιατί με έκλεψες Θανάση Παπακωνσταντίνου? πρέπει να πάρω τα χρηματά μου πίσω. δεν μου περισσέουν να τα χαρίζω. Ειδικά σε αυτούς με πολλά φράγκα, όπως είσαι εσύ Θανάση.
Πηγαίνω στο ταμείο. Είμαι εξοργισμένη.
αννα: παρακαλώ θέλω να μου δώσετε τα χρήματα μου πίσω, γιατί δεν ήρθα εν γνώση μου σε μια πολιτικά χαρακτηρισμένη συναυλία. Αυτό που σύνεβει μέσα στο συναυλιακό χώρο είναι απαράδεκτο. Αρνούμαι να στηρίξω με τα χρήματα μου και τη συμμετοχή μου, μια συναυλία που γίνεται βήμα οργανωμένα, για την προώθηση εξτρεμιστικών ιδεών, μιας τρομοκρατικής οργάνωσης.
ταμειας 1: (με υφος) δημοκρατια εχουμε.
αννα: αυτο που συνέβει στο συναυλιακό χώρο είναι αντιδημοκρατικό. παρακαλώ θέλω να μου δώσετε τα χρήματα μου πίσω, γιατί δεν ήρθα εν γνώση μου σε μια πολιτικά χαρακτηρισμένη συναυλία. Αυτό που σύνεβει μέσα στο συναυλιακό χώρο είναι απαράδεκτο. Αρνούμαι να στηρίξω με τα χρήματα μου και τη συμμετοχή μου, μια συναυλία που γίνεται βήμα, οργανωμένα, για την προώθηση εξτρεμιστικών ιδεών, μιας τρομοκρατικής οργάνωσης.
ταμειας 1+2: τι σας πείραξαν κάποια φέιγ βολάν?
αννα: (εξηγω στις ταμείες όλο στο συμβάν και επαναλαμβάνω τα παραπανω)
ταμειας 2: σας αναγκασε κάποιος να σηκώσετε κάποιο πανο? (με ύφος συμπαράστασης στον καλλιτέχνη, και αποστοφής σε έναν λογικό τρόπο σκέψης)
αννα: κυρία μου, για να μπώ σε αυτόν το συναυλιακό χώρο έπρεπε να πληρώσω. Eαν γνώριζα οτι ή συναυλία είχε τέτοια πολιτική χροιά, ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑ. αυτή τη στιγμή όμως, έχω παραπλανηθεί και έχω συμμετέχει, κατόπιν παραπλάνησης πάντα, σε μια μια συναυλία που γίνεται βήμα, οργανωμένα, για την προώθηση εξτρεμιστικών ιδεών, την προπαγανδα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης. θέλω τα χρήματα μου πίσω.
δεν θα λείψουν σε κανέναν. απο ότι είδα, έχει πάρα πολύ κόσμο και θα πληρώθειτε όλοι. εμένα όμως θα μου λείψουν. δεν είμαι σε θέση να κάνω αγαθοεργίες και να τα χαρίσω στον κύριο Παπακωνσταντίνου και στην εταιρία σας .
ταμειας 2: ναι αλλά αν σας δώσουμε τα χρήματα σας πίσω, η ταμείας θα τα βάλει απο την τσέπη της.
αννα: αυτό μπορείτε να το συζητησετε με τον κύριο Παπακωνσταντίνου. Γιατί δεν τα ζητάτε απο αυτόν? δώστε μου τα χρηματά μου τώρα πίσω.
ταμειας 1+2: αυτό που κάνετε είναι απαράδεκτο. έχουμε δημοκρατία. ο καθένας κάνει ο,τι θέλει. (!!!)
αννα : (ακουγοντας αυτό, συνειδητοποιώ καθαρά, οτι ο ελληνικός λαός είναι σε πλάνη.) Δώστε μου τα χρήματα μου τώρα πίσω. Μπορούμε και να διαφώνουμε. Δώστε μου όμως τα χρηματά μου πίσω. Σας εξήγησα.
Εξαφνα, μου δίνουν τα 12 ευρώ πίσω. Λέω ευχαριστώ πολύ, τα βάζω στην κωλότσεπη και φεύγω.
Είμαι πάρα πολύ ταραγμένη. Αντιλαμβάνομαι πλέον, οτι ο ασθενής είναι πλέον κλινικά νεκρός.
Φοβήθηκα να αντιδράσω ανοιχτά, να δηλώσω τη δυσαρεσκεία μου με μια δυνατή φωνή ενάντια σε αυτό που συνέβαινε, φοβόμουν την ώρα που ζήταγα τα χρήματα πίσω και υπερασπιζόμουν το δικαιωμά μου στην ελευθερία και τη δημοκρατία, φοβάμαι και τώρα που γράφω αυτό το γράμμα σκέψεων, ανησυχίας, μαρτυρίας. Ποίος θα το δεί και τι θα πεί. Και τι συνέπειες θα έχει αυτό.
Και εάν τελικά φοβόμαστε να πούμε ότι θέλουμε, άλλα όχι να κάνουμε ότι θέλουμε, τελικά που ζούμε.
Σε μια δημοκρατία? ή σε έναν ανερχόμενο Σκοταδισμο?
Δεν τολμώ να το πώ αλλιώς.
Από την σελίδα της στο facebook
TaXalia.blogspot.com
