Ενα είναι σίγουρο: αν είχε ενδιαφερθεί επενδυτής για να αξιοποιήσει το παραλιακό μέτωπο του Κατάκωλου στην Ηλεία θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες. Οι αριστεροί θα μιλούσαν για «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας». Οι βουλευτές ....
όλων των κομμάτων -«τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»- θα δήλωναν με τον γνωστό στόμφο «δεν θα επιτρέψουμε τον βιασμό της Ηλείας από ιδιωτικά συμφέροντα». Οι οικολόγοι θα ξεσηκώνονταν για τον «φυσικό πλούτο που κινδυνεύει να χαθεί»· δεν μπορεί, κάποια περιοχή Natura θα υπάρχει κι εκεί! Οι τοπικοί παράγοντες θα έβρισκαν το δικό τους «Οβριόκαστρο», το οποίο -όπως κάθε πέτρα σ’ αυτήν τη χώρα- άλλαξε τον ρουν της παγκόσμιας ιστορίας. Οι ακροδεξιοί θα ανακάλυπταν εβραϊκές ρίζες στα μέλη του Δ.Σ. της επενδυτικής εταιρείας και θα επεσήμαιναν τους «θανάσιμους εθνικούς κινδύνους στο στρατηγικής σημασίας Ιόνιο Πέλαγος»· έχει κι έξω από την Ηλεία «αμύθητης αξίας» πετρέλαια. Τέλος, το Συμβούλιο της Επικρατείας θα έδινε τη χαριστική βολή: κάποια δένδρα ή έστω πουρνάρια θα υπήρχαν στην περιοχή, οπότε -με δεδομένο το «άπαξ δάσος, πάντοτε δάσος»- θα απαγόρευε την επένδυση.
Και ενώ, λοιπόν, σύσσωμο το έθνος φυλάει καραούλι μην τυχόν και περάσει κανένας βδελυρός επενδυτής και μαγαρίσει το ελληνικό τοπίο, οι εγχώριοι αετονύχηδες ιδιωτικοποίησαν παρανόμως, αδαπάνως, χωρίς σχέδιο και υποδομές ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Κ» (15.7.2012) όταν οι τεχνικοί ελεγκτές του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων επισκέφθηκαν την Ηλεία για επιθεώρηση των δημόσιων ακινήτων «όχι μόνον δεν βρήκαν κενή γη, ως όφειλε να υπάρχει, αλλά ανακάλυψαν ολόκληρους οικισμούς με χιλιάδες αυθαίρετες κατοικίες...». Ολόκληρο το παραλιακό μέτωπο ήταν κατειλημμένο: Από 20.000 στρέμματα δημόσιας γης δεν είναι αξιοποιήσιμα ούτε τα 2.000. «Η αξιοποίηση αυτών θεωρείται ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς οι μη καταπατημένες εκτάσεις αντιστοιχούν στις... τρύπες μιας γραβιέρας».
Κάπως έτσι γίνεται η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα. Ενώ οι αριστεροί ταγοί κραυγάζουν για φαντάσματα πολυεθνικών, που δήθεν κάνουν ουρά στα σύνορα για «να μας πιουν το αίμα», εντός της χώρας γίνεται πάρτι της λούμπεν ιδιωτικοποίησης. Εμείς, σκιαγμένοι από το «επάρατο Μνημόνιο», αντί να συζητάμε τους όρους αξιοποίησης της κοινής περιουσίας, έχουμε εγκλωβιστεί σε μανιχαϊστικά διλήμματα «ναι ή όχι στις ιδιωτικοποιήσεις». Και όσο εμείς φυλάμε τις Θερμοπύλες για να αποκρούσουμε τον «νεοφιλελευθερισμό», στα μετόπισθεν τρώνε τα φιλέτα που κινδυνεύουν. Οι αετονύχηδες ιδιωτικοποιούν τις δημόσιες εκτάσεις, οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ κάνουν τα πολυτελή τους ταξιδάκια, οι πρυτάνεις «αξιοποιούν» με τον καλύτερο για τους ίδιους τρόπο τα ερευνητικά κονδύλια, οι γιατροί εμπορευματοποιούν την υγεία με τα φακελάκια κ.λπ.
Εμείς όμως παραμένουμε ακλόνητοι στις Θερμοπύλες. Κραυγάζουμε «Νο Πασαράν» στους ιδιώτες επενδυτές, ίσως για να διευκολύνουμε τους εγχώριους μπαταχτσήδες να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Ο Πάσχος Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
