Τα ανθρώπινα δικαιώματα ως κανονιοφόροι

Γράφει o Σωτήριος Καλαμίτσης  

Συχνά διαβάζουμε εκθέσεις διαφόρων οργανώσεων, συνήθως ΜΚΟ με πρώτη και καλλίτερη τη «Διεθνή Αμνηστία», που μας ενημερώνουν για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε διάφορες χώρες 

[ΣΗΜ: 1] ορθόν είναι να χρησιμοποιούμε τον όρο ..

«δικαιώματα του ανθρώπου», διότι ο όρος «ανθρώπινα δικαιώματα» ηχεί παράξενα, όταν έχουμε και όρους όπως «πνευματικά δικαιώματα», «αλιευτικά δικαιώματα», «συγγραφικά δικαιώματα» κ.λπ.,

2] το ότι αποκαλύφθηκε πως η νέα Εκτελεστική Διευθύντρια αυτής της ΜΚΟ για τις ΗΠΑ είναι όργανο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ που ευλογεί ακόμη και τη στρατιωτική επέμβαση για τον σεβασμό  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  (http://www.informationclearinghouse.info/article31642.htm) αποτελεί λεπτομέρεια, 

3] το ότι όλοι οι κακοί ηγέτες που ταλαιπωρούν τους λαούς τους και ευθύνονται για, στημένες ως επί το πλείστον, γενοκτονίες οδηγούνται σιδηροδέσμιοι στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης μετά από συντονισμένες και άοκνες προσπάθειες των διάφορων Υπηρεσιών των ΗΠΑ, ενώ οι ίδιες οι ΗΠΑ και οι πολίτες της εκφεύγουν της δικαιοδοσίας του εν λόγω δικαστηρίου, επειδή οι ΗΠΑ δεν έχουν υπογράψει τη σχετική διεθνή σύμβαση, αλλά έχουν βάλει όλους τους άλλους να την υπογράψουν, αποτελεί άλλη μία ασήμαντη λεπτομέρεια].

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, λοιπόν, έχουν γίνει πλέον του συρμού και όλο και περισσότερες οργανώσεις, αλλά και κόμματα, ασχολούνται με την ενδυνάμωση της εφαρμογής και επικράτησης των θεμελιωδών αξιών που πρέπει να διέπουν την παρουσία του ανθρώπου στον μάταιο τούτο κόσμο. Η κατάργηση των φυλετικών, εθνικών, γλωσσικών, θρησκευτικών διακρίσεων, η ανεξιθρησκεία, η ελευθερία της έκφρασης, η δίκαιη δίκη, η κατάργηση των βασανιστηρίων αποτελούν βασικούς πυλώνες των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Πρέπει δε να παραδεχθούμε ότι αυτοί που ασχολούνται περισσότερο και κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οι αριστερόφρονες.

Όμως, το πιο παράξενο απ’ όλα είναι ότι υπάρχει μία  και μοναδική χώρα στον κόσμο, η λεγόμενη μεγάλη υπερατλαντική Δημοκρατία, ήτοι οι ΗΠΑ, που εκδίδει ετησίως επίσημες και ημιεπίσημες εκθέσεις και πορίσματα σχετικά με την παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε όλο τον πλανήτη. 

Η χώρα μας έχει επανειλημμένως υποστεί τα επίχειρα των συντακτών τέτοιων εκθέσεων και σχολίων για τη δήθεν μη προσήλωσή της σε αξίες όπως είναι η ανεξιθρησκεία και εν γένει η εκπλήρωση των διεθνών υποχρεώσεών της για την απαρέγκλιτη προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου [ΣΗΜ: Η πολιτική ηγεσία σιωπά αντί να ψελλίσει το ελάχιστο: «Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα»]. 

Πιο έντονες είναι οι παρεμβάσεις αυτές τον τελευταίο καιρό που αντιμετωπίζουμε το τεράστιο θέμα των λαθρομεταναστών, για τους οποίους τόσο πολύ κόπτεται η υπερατλαντική Δημοκρατία, μολονότι είναι αυτή που ευθύνεται κατά κύριο λόγο για τα κύματα των λαθρομεταναστών, αν δεχθούμε την άποψη των αριστερών οργανώσεων και κομμάτων, σύμφωνα με την οποία το λαθρομεταναστευτικό τσουνάμι είναι αποτέλεσμα των πολέμων που διεξάγουν οι ΗΠΑ στην Κεντρική Ασία με τη συμμετοχή [άκουσον, άκουσον!!] ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων. [Όλως περιέργως η εισβολή  και αυθαίρετη παραμονή της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν στο διάστημα 1979-1989 δεν είχε προκαλέσει τέτοιο κύμα. Λέτε να είναι αυτός ο λόγος που το ΚΚΕ ασπάζεται αυτή τη θεωρία;].

Η παρέμβαση των ΗΠΑ, λοιπόν, στα εσωτερικά άλλων χωρών με πρόσχημα την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου αποτελεί πλέον την αιχμή του δόρατος της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Οι πανάγαθοι αμερικανοί τρέχουν σε κάθε γωνιά της γης με τον 6ο  ή τον 7ο ή δεν ξέρω εγώ ποιόν ποσοστό στόλο τους για να παράσχουν την ανιδιοτελή βοήθειά τους στους αναξιοπαθούντες πληθυσμούς που στενάζουν κάτω από τη μπότα στυγνών δικτατόρων. Ατέλειωτος ο κατάλογος των πολυδάπανων αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων που είναι σπαρμένες σε ολόκληρο τον πλανήτη, ατέλειωτος και ο κατάλογος των λαών που έχουν δεχθεί τη «βοήθεια» αυτή, επειδή έτυχε να παράγουν τεράστιες ποσότητες μπανάνας ή να διαθέτουν υπέδαφος με πλούσια ορυκτά κοιτάσματα. Έτσι, μετά τη Λατινική Αμερική,  χώρες που ανακουφίσθηκαν με την επέμβαση των αγαθοεργών αμερικανών είναι το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Τυνησία, η Αίγυπτος και τώρα η Συρία. Μόνο το Βιετνάμ και η Καμπότζη ξέφυγαν με εκατόμβες θυμάτων από την ανθρωπιά του Θείου Σαμ, ο οποίος έριξε βορά στον Μινώταυρο των δημοκρατικών ελευθεριών 55.000 παιδιά του και έστειλε στα αμερικανικά νοσοκομεία 500.000 σοβαρά τραυματίες.

Ας μη λησμονούμε ότι στο στόχαστρο των διάφορων Επιτροπών και Οργανώσεων των ΗΠΑ βρισκόταν μέχρι το 1989 κατά κύριο λόγο η ΕΣΣΔ. Εκεί καταπατούνταν τα ανθρώπινα δικαιώματα κατά κόρον. Αντιθέτως, στις ΗΠΑ υπήρχε απόλυτος σεβασμός  των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν υπήρχαν φυλετικές διακρίσεις στη χώρα, όπου οι μαύροι χρησιμοποιούσαν ξεχωριστές τουαλέτες από τους λευκούς, όπου οι μαύροι σύχναζαν σε ξεχωριστές καφετέριες, όπου υπήρχαν Πανεπιστήμια που δεν δέχονταν φοιτητές με μαύρη επιδερμίδα. Και όμως το ενδιαφέρον των ΗΠΑ ήταν στραμμένο στα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της ΕΣΣΔ, τα οποία παραβίαζε το κομμουνιστικό καθεστώς, μέχρι που γονάτισαν τη Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια διέλυσαν τη Ρωσία, τον βασικό κορμό της ΕΣΣΔ, ελέω των καραγκιόζηδων ηγετών της που κατέλαβαν «δημοκρατικά» την εξουσία μετά το 1990 και της πλειάδας των πολυεκατομμυριούχων Ρώσων που ξεπήδησαν, ένας Θεός ξέρει πώς, μέσα από το σοσιαλιστικό καθεστώς.  

Όταν η Ρωσία άρχισε πλέον να σηκώνει κεφάλι με τον Πούτιν, τα ανθρώπινα δικαιώματα επανήλθαν στην πρώτη προτεραιότητα των ενδιαφερόντων της υπερατλαντικής Δημοκρατίας [στην «ατζέντα» της εξωτερικής πολιτικής που λένε οι μορφωμένοι]. Κατηγορούνται  π.χ. για βλασφημία κάτι χαζογκομενάκια που έφτιαξαν ένα συγκρότημα με τον  τίτλο «Pussy Riot» [δική μου μετάφραση: «Η διαδήλωση του αιδοίου» ή μονολεκτικώς «Αδοιοδιαδήλωση», όπως λέμε «μ….θύελλα»] ότι τραγούδησαν άσμα στρεφόμενο κατά του Πούτιν εντός του καθεδρικού ναού της Μόσχας και καταδικάζονται σε 2 χρόνια φυλακή έκαστο; Ξεσηκώνονται οι ΗΠΑ και τα ευρωπαϊκά εξαπτέρυγά τους να καταδικάσουν τη δικαστική απόφαση ως πολιτική δίωξη. Αλήθεια, αν αντίστοιχα χαζογκομενάκια, ων οποίων, ειρήσθω εν παρόδω, βρίθουν οι ΗΠΑ, ίδρυαν συγκρότημα με τον τίτλο «Testicles Uprise» στις ΗΠΑ και τραγουδούσαν εντός του νεκροταφείου του Άρλιγκτον τραγούδι κατά του Ομπάμια, ουδείς θα ησχολείτο μαζί τους ή απλώς θα έλεγαν ότι το Σύνταγμα των ΗΠΑ επιτρέπει ακόμη και αυτή την ακραία ελευθερία έκφρασης που προσβάλλει τους νεκρούς των πολέμων των ΗΠΑ και στη συνέχεια  θα τους έβγαζαν τον αδόξαστο οι Μυστικές Υπηρεσίες, το FBI, το  IRS κ.λπ.;

Σε τί διαφέρει, λοιπόν, η διπλωματία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ την τελευταία 50ετία από τη διπλωματία των κανονιοφόρων του 19ου αιώνα; Αν διαβάσουμε το περιεκτικό βιβλίο «Ανατροπή» [“Overthrow – Ο αμερικανικός αιώνας μεταβολής καθεστώτων από τη Χαβάη ως το Ιράκ»] του αμερικανού δημοσιογράφου Stephen Kinzer, θα καταλάβουμε πως η διπλωματία της πυγμής και των κανονιοφόρων έχει υποκατασταθεί από τη διπλωματία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως πρελούδιο της στρατιωτικής επέμβασης για την αποκατάσταση των ελευθεριών των δύστυχων λαών που καταπιέζονται από κακούς δικτάτορες, έστω και αν αυτοί έχουν εκλεγεί δημοκρατικά [τρόπος του λέγειν βεβαίως], έστω και αν έχουν εξαλείψει τον αναλφαβητισμό, έστω και αν προσφέρουν στον λαό τους αξιοζήλευτη περίθαλψη και  ουχί ευκαταφρόνητο βιοτικό επίπεδο.

Ένα πολύ, μα πάρα πολύ, μα υπερβολικά πολύ, light υποκατάστατο του βιβλίου αυτού είναι η σαχλή ταινία «Ο Δικτάτορας» που διηγείται το παραμύθι ενός δικτάτορα μουσουλμανικής πετρελαιοπαραγωγού χώρας, ο οποίος διαφυλάσσει, με όλες τις ακρότητές του, το πετρέλαιο για τον λαό του, αλλά κινδυνεύει να ανατραπεί από τον  πιο πιστό σύμβουλό του, ο οποίος θέλει να παραδώσει τα πετρέλαια σε ξένους έναντι προμηθείας 30%. Από λόγους αισθηματικούς ο δικτάτορας αναγκάζεται στο τέλος να υμνήσει τη Δημοκρατία και να διαδηλώσει την απέχθειά του για τη δικτατορία λέγοντας σε πολυπληθές ακροατήριο αμερικανών επιχειρηματιών/επενδυτών που είναι έτοιμοι να εφορμήσουν στη χώρα του για το καλό της: «Φαντάζεσθε να είχατε δικτατορία στην Αμερική; Τον Πρόεδρο θα εξέλεγαν τα ΜΜΕ και το 95% του πλούτου της χώρας θα ανήκε στο 1% του πληθυσμού».

Τέλος, οφείλω να σημειώσω ότι η απονομή Δικαιοσύνης εκεί όπου ένας έλληνας έριξε [κακώς] μία σφαλιάρα σε ένα λαθρομετανάστη, είναι κάτι που ενδιαφέρει όλο τον κόσμο. Αν δεν απονεμηθεί Δικαιοσύνη, το σύστημα της χώρας πάσχει, έχουμε γυρίσει πλέον στις σπηλιές και οι δικαστές δεν κάνουν τη δουλειά τους. Όταν, όμως, η Γερουσία των ΗΠΑ συγκροτεί Επιτροπή για τη διερεύνηση του ρόλου της Goldman Sachs στην εξαθλίωση ολόκληρων πληθυσμών και πριν ακόμη αρχίσει τις εργασίες της η Επιτροπή, σπεύδει το αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης να εκδώσει ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία «κατόπιν ερεύνης της ανάμιξης της εν λόγω εταιρείας σε μη νόμιμες δραστηριότητες, διαπιστώθηκε ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να θεμελιώνουν τέτοια συμπεριφορά, εξ ου και θέσαμε τον φάκελο στο Αρχείο»; Τότε, ανακράζομεν έκθαμβοι ότι η μεγάλη υπερατλαντική Δημοκρατία, η αυτόκλητη προστάτιδα των ελευθεριών όλων των λαών του πλανήτη, διαθέτει και απαράμιλλο σύστημα απονομής Δικαιοσύνης, το οποίο δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου κράτους το σύστημα.

Σωτήριος Καλαμίτσης

taxalia.blogspot.com / 18.8.2012