Μουδιασμένη μου (αυτο)διοίκηση

Έκτακτο Δημοτικό Συμβούλιο χθες με αποκλειστικό θέμα τις επιπτώσεις από την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου. Αποκλειστικό τελικά θέμα αν θα υπάρξουν απολύσεις δημοτικών υπαλλήλων. Δύο πράγματα πριν μπει κανείς στην ουσία:

Πρώτον: Tίποτα από ό,τι έχει ψηφιστεί και εφαρμοστεί ως σήμερα και αφορά περικοπές σε μισθούς και συντάξεις δεν είναι ‘δίκαιο’ και
Δεύτερον: δυστυχώς μιλάμε για λεφτά που δεν υπάρχουν και, ακόμη χειρότερα, χρωστάμε, δεν είναι δηλαδή κάποια φιλοσοφική συζήτηση ή πολιτική λογομαχία χωρίς άμεσο αποτέλεσμα.

Όλοι σχεδόν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι και Παρατάξεις τάχθηκαν κατά τον απολύσεων και αυτό ήταν το ψήφισμα που τελικά ομοφώνως εκδόθηκε. Μόνο που ο νόμος δεν προβλέπει απολύσεις, προβλέπει προσωρινή διαθεσιμότητα και μάλιστα για πολύ μικρό αριθμό υπαλλήλων και μετάταξη τους σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες με πλήρη κατοχύρωση του εργαζομένου. 

Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ο κίνδυνος της απόλυσης σε ένα δεύτερο ή τρίτο στάδιο υπάρχει εφόσον δεν προκύψει κενή προς πλήρωση θέση. Όλοι όμως μιλούσαν για ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ έχοντας μέσα στην αίθουσα δημοτικούς υπαλλήλους που αγωνιούν για το αύριο το δικό τους και των οικογενειών τους. 

Προφανώς γιατί ήθελαν να τους καθησυχάσουν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Έκπληξη μου προκάλεσε η τοποθέτηση του κ. Μάτη ο οποίος συνηθίζει να είναι εμβριθής και καίριος. Συνοψίζω, ελπίζοντας να μην παραφράζω, ότι προτού εξετάσουμε τις όποιες απολύσεις θα πρέπει να εξετάσουμε τον εξορθολογισμό και περιορισμό άλλων δαπανών όπως πχ τις δαπάνες για επισκευές απορριμματοφόρου που ανέρχονται σε 20000 ευρώ και υπερκαλύπτουν τη μισθοδοσία ενός υπαλλήλου. Γιατί πρέπει να συναρτάται η μία δαπάνη με την άλλη; 

Γιατί επεκτείνοντας το συλλογισμό δεν πρέπει να πάρουμε πχ έναν τομογράφο γιατί με τα ίδια λεφτά μπορούμε να πληρώνουμε 20 γιατρούς. Αυτό που θα έπρεπε να εξετάζουμε είναι αν η κάθε δαπάνη είναι απαραίτητη, αν χρειάζεται η επισκευή και κοστολογείται σε αυτό κι όχι σε ένα μικρότερο ποσό, κι αν ο υπάλληλος είναι απαραίτητος, προσφέρει και η δουλειά που διεκπεραιώνει δικαιολογεί την αμοιβή του.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μας οδηγήσει στο εάν υπάρχει πλεονάζον προσωπικό. Και εφόσον υπάρχει ΕΙΔΙΚΑ σε αυτή τη συγκυρία που κάθε μέτρο στερείται ‘κοινωνικής δικαιοσύνης’ είναι τόσο τραγικό αυτός ο υπάλληλος να μεταταχθεί σε άλλες υπηρεσίες έστω και εκτός ορίων Δήμου; Δεν είναι δίκαιο! Είναι το μικρότερο από δύο κακά. Η ουσία όμως παραμένει αλλού. Νομίζω μόνο ένας Δημοτικός Σύμβουλος την εντόπισε, ο κ. Δημαρέλλος και ήταν ο μόνος ίσως που δεν χειροκροτήθηκε για την τοποθέτησή του. 

Είπε λοιπόν αυτός ο νέος άνθρωπος ότι τον «εκνευρίζει» ο τσαμπουκάς της Κεντρικής Διοίκησης που έρχεται και βγάζει τσιτάτα που υποχρεώνονται οι δήμοι να ακολουθήσουν. Είπε βέβαια κι άλλα πολλά και σωστά για το ποιοι τελικά προσλαμβάνονταν τόσα χρόνια και με ποιες διαδικασίες αλλά….. Αυτή είναι η ουσία! Έχω αυτοδιοίκητο; Αν έχω είναι δική μου εσωτερική υπόθεση το πώς θα διαχειριστώ τα χρήματα του προϋπολογισμού μου και εξετάζοντας τις ανάγκες μου και τις οικονομικές μου δυνατότητες. Κι αν κρίνω ότι μου περισσεύουν υπάλληλοι τους θέτω σε διαθεσιμότητα, συνεννοούμαι για τη μετάθεσή τους, τους απολύω ή τους κρατάω γιατί συνεκτιμώ την κοινωνική συγκυρία. 

Αν δεν μου περισσεύουν, και αυτό πάλι θα το κρίνω εγώ ως Δήμος, τους κρατάω ή προσλαμβάνω κι άλλους κι αν δεν μου φτάνουν χρήματα εξετάζω από πού μπορώ να εξοικονομήσω. Αυτό που πρέπει να αφορά το κράτος είναι η καλή εκτέλεση του προϋπολογισμού μου δηλαδή να ξοδεύω όσα εισπράττω. Βέβαια αυτοδιοίκητο και αυτοτέλεια προϋποθέτουν αυτοδιοίκητο και αυτοτέλεια και στο σκέλος των εσόδων, διότι να καθορίζεις τα έξοδα μόνος σου αλλά κάποιος άλλος να αποφασίζει πόσα πρέπει να σου δώσει, ή πόσα έχει να σου δώσει, είναι προβληματικό και οδηγεί σε αυτές τις στρεβλώσεις. Σε αυτά τα δύσκολα απαιτούνται οι κόκκινες γραμμές, οι συντεταγμένες πορείες η πολιτική βούληση. 

Η πολιτική βούληση του Δημοτικού Συμβουλίου μετά από τρεις ώρες και πλέον διαβούλευσης εξαντλήθηκε στην παροχή πολιτικής κάλυψης στον υπηρεσιακό παράγοντα ώστε να μην αποστείλει την περιβόητη λίστα στο Υπουργείο. Και αυτή η έρμη υπάλληλος, που λογικά πρέπει να καταριέται την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκε σε αυτή τη θέση, καλείται να επιλέξει «Ιησούν ή Βαραβάν» πίστη στον πολιτικό παράγοντα εδώ ή στην Αθήνα. Και κάπου εδώ εξαντλούνται αφού εξετάστηκαν ενδελεχώς οι επιπτώσεις του Μεσοπροθέσμου, οι προτάσεις, και μαζί εξαντλούνται και οι τελευταίες μας ελπίδες ότι απ’ όλο αυτό το διαχειριστικό χάος που έχει σκάσει στα χέρια μας ‘κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει’. 

Αλέξανδρος Κ. Γεωργιάδης 

τελειόφοιτος Οικονομικών Πα.Μακ.