Περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο πέφτω πάνω σε πολλές ηλιθιότητες και κρυάδες, αλλά και σε πολύ περισσότερα εκπληκτικά άρθρα γραμμένα από ανθρώπους με επώνυμο, αλλά και με ψευδώνυμο, εξ ου και λέω πάντα ότι το διαδίκτυο είναι....
«η χωματερή της σοβαροφάνειας και η χοάνη της ηλιθιότητας, αλλά εν ταυτώ και το λίκνο της ελπίδας και η φρεσκάδα της αγνότητας». Διαβάζω, λοιπόν, άρθρα γραμμένα από πάρα πολλούς ανθρώπους που δεν γνωρίζω και νοιώθω πως κάτι λένε στην ψυχή μου, κάποιους άλλους δρόμους ανοίγουν στη σκέψη μου, κάποια πληροφορία αναλύουν κάνοντάς με να συλλάβω την άλλη διάσταση μιας είδησης που μου πλασάρουν τα αργυρώνητα ΜΜΕ.
Και μετά; Μετά συγκρίνω μοιραίως αυτά τα εκπληκτικά κείμενα με όσα γράφουν οι επώνυμοι μεγαλοδημοσιογράφοι που τρώω στη μάπα μια ζωή είτε από τηλεοράσεως είτε στον έντυπο Τύπο. Και διαπιστώνω την τεράστια διαφορά σε ύφος, σκέψη, γνώση, ήθος. Κυρίως, όμως, σκέφτομαι ότι οι κονδυλοφόροι και παπαγάλοι των ΜΜΕ πληρώνονται για τις αρλούμπες που γράφουν, ενώ οι απλοί αρθογράφοι του διαδικτύου γράφουν αριστουργήματα αμισθί, για το κέφι τους, επειδή έχουν να πουν κάτι που θεωρούν άξιο να το μοιραστούν με τους συμπατριώτες τους ξεδιπλώνοντας το όποιο ταλέντο τους και εκθέτοντάς το στη σκληρή κριτική των αναγνωστών των διάφορων ιστολογίων.
Όλα αυτά ήρθαν στον νου μου μόλις τελείωσα την ανάγνωση άρθρου του δημοσιογράφου Α. Παπαχελά στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 31.12.2012 με τον τίτλο «Εθνική συνεννόηση». Μιλάει αορίστως για εθνική συνεννόηση των κομμάτων, ώστε να πάει η πατρίδα μπροστά, πράγμα όχι κακό. Δεν μας δίνει, όμως, μια πρόταση. Πώς και σε τί θα μπορούσε να γίνει αυτή η συνεννόηση; Απλώς θέλει να περάσει το μήνυμα ότι αν ο Σαμαράς είχε συναινέσει σε μια οικουμενική κυβέρνηση το καλοκαίρι του 2011, θα ήταν όλα τόσο καλλίτερα [για τ’ αφεντικά του]. Γι’ αυτό και εντοπίζει την εθνική ασυνεννοησία στον διαχωρισμό του λαού σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Προφανώς θεωρεί ότι οι αντιμνημονιακοί πρέπει να προσχωρήσουμε στο μνημονιακό στρατόπεδο για να πάμε όλοι μαζί μπροστά, ενώ τώρα πάνε οι μνημονιακοί μπροστά και σέρνουν με το ζόρι και εμάς τους αντιμνημονιακούς στην ευτυχία.
Επεξεργάσθηκα για δευτερόλεπτα το μήνυμα του αρθρογράφου και αναρωτήθηκα: όταν ο Καραμανλής επεδίωκε τη συναίνεση του Γιωργάκη το 2007 και το 2008 και το 2009, γιατί τότε δεν έγραφε ο εν λόγω κονδυλοφόρος ότι πρέπει ο Γιωργάκης να προχωρήσει σε μία εθνική συνεννόηση; Γιατί δεν αρθρογράφησε ο κ. Παπαχελάς, όταν ο Γιωργάκης διεκήρυσσε το βδελυρό «λεφτά υπάρχουν»; Μήπως θα έπρεπε να μιλήσει για κοινή λογική και απαλλαγή από τον βρόγχο των εγχώριων ολιγαρχών και των πολιτικών λαμογιών; Χρειάζεται εθνική συνεννόηση για να καταλήξουμε στο ότι δεν είναι δυνατόν να εισέρχονται στα Πανεπιστήμια φοιτητές που δεν πιάνουν τη βάση; Ή μήπως χρειάζεται εθνική συνεννόηση για να αποφασίσουμε ότι θα κόβουμε το χέρι από τον ώμο όποιου βάζει το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι; Χρειάζεται εθνική συνεννόηση για να εφαρμόσουμε τη συνταγματική επιταγή «ο καθείς μετέχει στα βάρη αναλόγως των δυνάμεών του» και να καταργήσουμε το άρθρο 86; Χρειάζεται εθνική συνεννόηση για να μην πληρώνουν ελάχιστο «χαράτσι» ΔΕΗ οι πολλά έχοντες και πάμπολλα ντουβάρια κατέχοντες [Λάτσης, Αλαφούζος, Βωβός, Μπόμπολας κ.λπ.]; Πόση εθνική συνεννόηση χρειάζεται για να μην αράζουν ρουσφετολογικώς στα γραφεία 5.000 αστυνομικοί, αντί να αστυνομεύουν τις γειτονιές; Πόση εθνική συνεννόηση χρειάζεται για να μην κωλοβαράνε ρουσφετολογικώς σε θέσεις γραφείου 6.000 εκπαιδευτικοί, αντί να διδάσκουν στις αίθουσες των σχολείων; Τί είδους εθνική συνεννόηση απαιτείται για να χρησιμοποιεί το Δημόσιο ιδιόκτητα ακίνητα, αντί να καταβάλλει μισθώματα σε «ημετέρους» για να στεγάζει τις υπηρεσίες του; Πόση εθνική συνεννόηση απαιτείται για να ολοκληρωθεί κάποια στιγμή το ρημάδι το Κτηματολόγιο και να καταγραφεί η περιουσία του Δημοσίου; Τί είδους εθνική συνεννόηση είναι αναγκαία για να γίνει επί τέλους εκμετάλλευση των Ολυμπιακών έργων που κόστισαν στον ελληνικό λαό δισεκατομμύρια φόρων; Καμμία και καθόλου εθνική συνεννόηση δεν απαιτείται. Αυτό που απαιτείται είναι να συμφωνήσουμε ότι διαθέτουμε ή δεν διαθέτουμε κοινή λογική. Να εφαρμόσουμε το αυτονόητο χωρίς επαναστάσεις και μεγαλοστομίες του πρωκτού.
Με απλά λόγια, λοιπόν, η συντριπτική πλειονότητα αυτών που αρθρογραφούν προς βιοπορισμό, εξυπηρετούν κάποια συμφέροντα, κάποιες καταστάσεις και, βεβαίως, αγνοούν παντελώς την έννοια της «σύγκρουσης συμφερόντων ή καθηκόντων» υπηρετούντες συχνάκις δύο και τρία αφεντικά. Όσο για την «κοινή λογική», έχουν λάβει από αυτήν διαζευκτήριο προ πολλού. Αντιθέτως, η συντριπτική πλειονότητα όσων καταγράφουν τις σκέψεις τους στο διαδίκτυο το κάνουν αμισθί και άδολα, από μεράκι να εκτεθούν στα μάτια των συνανθρώπων τους και να μεταδώσουν μία σκέψη τους, μία ιδέα τους, η οποία πάντοτε είναι ευθυγραμμισμένη με την κοινή λογική. Εξαιρούνται, φυσικά, τα ιστολόγια και οι σχολιαστές που υπηρετούν με φανατισμό και παρωπίδες, πολλές φορές και με τρόπο υβριστικό προς αντιφρονούντες, συγκεκριμένα κόμματα και ιδεολογίες, των οποίων και διαδίδουν τα κενά περιεχομένου προγράμματα και φληναφήματα.
Θέλω να ευχηθώ υγεία και πολλή δύναμη για το 2013 σε όλους τους αρθρογράφους του διαδικτύου που θέλουν με τη γραφίδα τους να κάνουν τη ζωή μας καλλίτερη, να μας πουν ότι υπάρχει κάπου μέσα στην ψυχή μας μια άλλη Ελλάδα, την οποία καταπιέζουν οι αργυρώνητοι αρθρογράφοι των ΜΜΕ.
Γράφετε αδέλφια, γράφετε, γιατί χανόμαστε στον βούρκο της άθλιας ολιγαρχικής ενημέρωσης. Ταράξτε τους στην αρθρογραφία πραγματικά. Όχι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ταράζει τη συγκυβέρνηση στη νομιμότητα [εδώ καγχάζουμε]. Όπως έλεγε και ο γίγαντας κυβερνητικός εκπρόσωπος Γκέμπελς, τον οποίον προσπαθεί ευκλεώς να συναγωνισθεί ο Σίμος Κεδίκογλου, στο τέλος όλο και κάτι θα μείνει. Με τη διαφορά ότι αυτό το οποίο θα μείνει στην προκείμενη περίπτωση θα είναι η αλήθεια, η υγιής Ελλάδα που βρίσκεται στην καρδιά μας και στην ψυχή μας και πιστεύει πραγματικά ότι εθνικό είναι κάθε τί το αληθινό. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο αληθινό από το κοινώς λογικό.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Υ.Γ. Tην ιδέα να γράψω το κείμενο αυτό μού έδωσε ο Alexis Παπαχελάς με το αρθράκι του, αλλά την απόφαση να το γράψω πήρα από την υπόμνηση της απoκάλυψης τούτου εδώ του blog [17.08.2011] ότι όταν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου πήρε τη θέση του Γεν. Διευθυντή του ΠΑΣΟΚ (2003-2004), αλλά και όταν στη συνέχεια έγινε εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, η σύζυγος του «πολλού» δημοσιογράφου της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ Πάσχου Μανδραβέλη, Σοφία, υπάλληλος του ΙΚΑ Κοζάνης, αποσπάστηκε στο ΠΑΣΟΚ και υπηρέτησε στο γραφείο του Παπακωνσταντίνου ως απολύτου εμπιστοσύνης πρόσωπο. Από τότε που ο κύριος [τρόπος του λέγειν] έγινε υπουργός, υπήρξε ιδιαιτέρα του και στα δύο υπουργεία, Οικονομικών και ΥΠΕΚΑ, στα οποία αυτός τοποθετήθηκε με τα γνωστά διαπλοκικά αποτελέσματα. Έτσι εξηγείται γιατί ο Μανδραβέλης από την εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και από τον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΕΙ υπεραμυνόταν των μνημονιακών πολιτικών και ξιφουλκούσε εναντίον κάθε ομάδας εργαζομένων που απεργούσε. Ευτυχώς που Παπαχελάς και Μανδραβέλης έχουν επιτύχει την υπέρτατη όλων λαμογιακή συνεννόηση, η οποία και ενέπνευσε τον πρώτο για να γράψει το περί εθνικής ανοησίας αρθρίδιό του.
