Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης
Άκουγα στο ραδιόφωνο την πάλαι ποτέ αντιμνημονιακή, τέως μνημονιακή, πρώην αντιμνημονιακή και νυν μνημονιακή κ. Ελίζα Βόζεμπεργκ να ερμηνεύει το «ΟΧΙ» της Κύπρου. Ήταν συναισθηματικό το «ΟΧΙ», είπε και αυτή, ενώ αν οι Κύπριοι βουλευτές ήταν ρεαλιστές, θα είχαν πει «ΝΑΙ». Τα ίδια περίπου και οι Ελλαδίτες δημοσιογράφοι, τα κανάλια, οι αναλυτές που μιλούν πλέον ανοιχτά για
κωλοτούμπα των Κυπρίων που τελικά θα δεχτούν αυτά που εντέλλεται το Βερολίνο, ακριβώς όπως έχει πράξει η ελλαδική ηγεσία. Εγώ απλώς λέω ότι «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά» και δεν σπεύδω να συνταχθώ με αυτούς που εχάρησαν χαράν μεγάλην, επειδή και οι Κύπριοι αδελφοί επιδίδονται εις βαθείαν επίκυψιν ελέω των ανανιστών Προέδρων τους Χριστόφια και Αναστασιάδη. Τυχαίο κι’ αυτό;
Ταξίδεψε ο νους μου στο ρεαλιστικό «ΝΑΙ» του Κουΐσλιγκ που επέτρεψε στους Νορβηγούς να μην έχουν σήμερα προβλήματα και να διαθέτουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, ώστε να συνουσιάζονται, να σιτίζονται και να αφοδεύουν χωρίς άγχος παρακολουθώντας πού και πού και καμμιά όπερα. Στο ρεαλιστικό «pourquoi» των Γάλλων, στον ρεαλισμό των «Ελλήνων» συνεργατών των Γερμανών την περίοδο 1941-1944 που έθεσαν τις βάσεις για να κυβερνήσουν τον τόπο μετά την ήττα των αφεντικών τους.
Ταξίδεψε ο νους μου και πολύ παλιά, στον Λεωνίδα και στους 300 του που δεν είχαν οι ανεγκέφαλοι Plan B. Αλλά και στις Σπαρτιάτισσες μητέρες που, πιο προνοητικές, έδιναν στους γιούς τους και Plan A και Plan B: «΄Η ταν ή επί τας». Στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα. Και μετά στην 25η Μαρτίου 1821, όπου οι αγωνιστές της απελευθέρωσης είχαν και Plan A και Plan B: «Ελευθερία ή Θάνατος». Έπειτα στην 28η Οκτωβρίου 1940. Κι’ αυτός ο Μεταξάς πολύ συναισθηματικός ρε παιδάκι μου. Τί τόθελε εκείνο το «ΟΧΙ»; Δεν ήξερε ότι μετά τους κοκορόφτερους Ιταλούς θα έλθουν οι σιδερόφρακτοι Γερμανοί; Αμ ο άλλος ο πρωθυπουργός Κορυζής που αυτοκτόνησε με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. Κι’ εκείνος ο Λοχίας Δημήτριος Ίντζος με το πολυβόλο του που αντιστάθηκε όλη την 06.04.1941 και σταμάτησε μόνο όταν τελείωσαν τα πυρομαχικά του. Εκείνος ο Δημήτριος Ίντζος που όταν πια αιχμαλωτίσθηκε έτυχε της μεγίστης τιμής να του παρουσιάσει όπλα η γερμανική μονάδα εις αναγνώρισιν της γενναιότητάς του, για να εκτελεσθεί αμέσως μετά, επειδή είχε αποδεκατίσει τους προγόνους της Μέρκελ. Εκείνος ο λοχίας Ίντζος που αν ήταν ρεαλιστής ίσως να ζούσε σήμερα υπερενενηκοντούτης για να βλέπει τα άνεργα παιδιά του, τα άνεργα εγγόνια του, τα άνεργα δισέγγονά του και να προσπαθεί να τα ενισχύσει από τη σύνταξη των € 500 χωρίς να μπορεί να αγοράσει φάρμακα, χωρίς να μπορεί να επισκεφθεί γιατρό.
Και μετά θυμήθηκα το «ΝΑΙ» του Σημίτη στη διέλευση των νατοϊκών δυνάμεων από τη Μακεδονία για να συντρίψουν τη Γιουγκοσλαβία. Ρεαλιστής ήταν ο άνθρωπος. Όπως και το βράδυ των Ιμίων. Κατά τα λοιπά, όμως, ο λαός ξεσκιζόταν στους εξοπλισμούς για να ‘κονομάνε τα λαμόγια. Να τους κάνεις τί τους εξοπλισμούς κύριε ρεαλιστά, όταν είσαι έτοιμος να παραδοθείς;
Ρεαλιστής λοιπόν πρέπει να γενώ. Κάτι σαν αμοραλιστής;
Σιχάθηκα κι’ έβαλα να ακούσω «Άξιον εστί». «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Ν’ ανατριχιάσω για ν’ αποτινάξω τη λίγδα που με είχε σκεπάσει, ακριβώς όπως κάνουν τα σκυλιά που τρέμουν σύγκορμα για να διώξουν τα νερά από το σώμα τους.
Και για να μην τρέφουμε καμμία αυταπάτη για τους υπευθύνους, η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βίβιαν Ρέντινγκ δήλωσε ότι «λυπάται» που «οι ‘Ελληνες υποφέρετε», «παρόλο που δεν το αξίζετε». «’Ομως, είναι γεγονός και πρέπει να το περάσουμε μαζί για να βγείτε από την κρίση». Και κατέληξε «έχετε πρόβλημα με την τρόικα, όμως η τρόικα είναι υπάλληλοι που κάνουν αναλύσεις. Τις αποφάσεις τις παίρνουν υπουργοί σας, ο υπουργός Οικονομικών».
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
Άκουγα στο ραδιόφωνο την πάλαι ποτέ αντιμνημονιακή, τέως μνημονιακή, πρώην αντιμνημονιακή και νυν μνημονιακή κ. Ελίζα Βόζεμπεργκ να ερμηνεύει το «ΟΧΙ» της Κύπρου. Ήταν συναισθηματικό το «ΟΧΙ», είπε και αυτή, ενώ αν οι Κύπριοι βουλευτές ήταν ρεαλιστές, θα είχαν πει «ΝΑΙ». Τα ίδια περίπου και οι Ελλαδίτες δημοσιογράφοι, τα κανάλια, οι αναλυτές που μιλούν πλέον ανοιχτά για
κωλοτούμπα των Κυπρίων που τελικά θα δεχτούν αυτά που εντέλλεται το Βερολίνο, ακριβώς όπως έχει πράξει η ελλαδική ηγεσία. Εγώ απλώς λέω ότι «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά» και δεν σπεύδω να συνταχθώ με αυτούς που εχάρησαν χαράν μεγάλην, επειδή και οι Κύπριοι αδελφοί επιδίδονται εις βαθείαν επίκυψιν ελέω των ανανιστών Προέδρων τους Χριστόφια και Αναστασιάδη. Τυχαίο κι’ αυτό;
Ταξίδεψε ο νους μου στο ρεαλιστικό «ΝΑΙ» του Κουΐσλιγκ που επέτρεψε στους Νορβηγούς να μην έχουν σήμερα προβλήματα και να διαθέτουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, ώστε να συνουσιάζονται, να σιτίζονται και να αφοδεύουν χωρίς άγχος παρακολουθώντας πού και πού και καμμιά όπερα. Στο ρεαλιστικό «pourquoi» των Γάλλων, στον ρεαλισμό των «Ελλήνων» συνεργατών των Γερμανών την περίοδο 1941-1944 που έθεσαν τις βάσεις για να κυβερνήσουν τον τόπο μετά την ήττα των αφεντικών τους.
Ταξίδεψε ο νους μου και πολύ παλιά, στον Λεωνίδα και στους 300 του που δεν είχαν οι ανεγκέφαλοι Plan B. Αλλά και στις Σπαρτιάτισσες μητέρες που, πιο προνοητικές, έδιναν στους γιούς τους και Plan A και Plan B: «΄Η ταν ή επί τας». Στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα. Και μετά στην 25η Μαρτίου 1821, όπου οι αγωνιστές της απελευθέρωσης είχαν και Plan A και Plan B: «Ελευθερία ή Θάνατος». Έπειτα στην 28η Οκτωβρίου 1940. Κι’ αυτός ο Μεταξάς πολύ συναισθηματικός ρε παιδάκι μου. Τί τόθελε εκείνο το «ΟΧΙ»; Δεν ήξερε ότι μετά τους κοκορόφτερους Ιταλούς θα έλθουν οι σιδερόφρακτοι Γερμανοί; Αμ ο άλλος ο πρωθυπουργός Κορυζής που αυτοκτόνησε με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. Κι’ εκείνος ο Λοχίας Δημήτριος Ίντζος με το πολυβόλο του που αντιστάθηκε όλη την 06.04.1941 και σταμάτησε μόνο όταν τελείωσαν τα πυρομαχικά του. Εκείνος ο Δημήτριος Ίντζος που όταν πια αιχμαλωτίσθηκε έτυχε της μεγίστης τιμής να του παρουσιάσει όπλα η γερμανική μονάδα εις αναγνώρισιν της γενναιότητάς του, για να εκτελεσθεί αμέσως μετά, επειδή είχε αποδεκατίσει τους προγόνους της Μέρκελ. Εκείνος ο λοχίας Ίντζος που αν ήταν ρεαλιστής ίσως να ζούσε σήμερα υπερενενηκοντούτης για να βλέπει τα άνεργα παιδιά του, τα άνεργα εγγόνια του, τα άνεργα δισέγγονά του και να προσπαθεί να τα ενισχύσει από τη σύνταξη των € 500 χωρίς να μπορεί να αγοράσει φάρμακα, χωρίς να μπορεί να επισκεφθεί γιατρό.
Και μετά θυμήθηκα το «ΝΑΙ» του Σημίτη στη διέλευση των νατοϊκών δυνάμεων από τη Μακεδονία για να συντρίψουν τη Γιουγκοσλαβία. Ρεαλιστής ήταν ο άνθρωπος. Όπως και το βράδυ των Ιμίων. Κατά τα λοιπά, όμως, ο λαός ξεσκιζόταν στους εξοπλισμούς για να ‘κονομάνε τα λαμόγια. Να τους κάνεις τί τους εξοπλισμούς κύριε ρεαλιστά, όταν είσαι έτοιμος να παραδοθείς;
Ρεαλιστής λοιπόν πρέπει να γενώ. Κάτι σαν αμοραλιστής;
Σιχάθηκα κι’ έβαλα να ακούσω «Άξιον εστί». «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Ν’ ανατριχιάσω για ν’ αποτινάξω τη λίγδα που με είχε σκεπάσει, ακριβώς όπως κάνουν τα σκυλιά που τρέμουν σύγκορμα για να διώξουν τα νερά από το σώμα τους.
Και για να μην τρέφουμε καμμία αυταπάτη για τους υπευθύνους, η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βίβιαν Ρέντινγκ δήλωσε ότι «λυπάται» που «οι ‘Ελληνες υποφέρετε», «παρόλο που δεν το αξίζετε». «’Ομως, είναι γεγονός και πρέπει να το περάσουμε μαζί για να βγείτε από την κρίση». Και κατέληξε «έχετε πρόβλημα με την τρόικα, όμως η τρόικα είναι υπάλληλοι που κάνουν αναλύσεις. Τις αποφάσεις τις παίρνουν υπουργοί σας, ο υπουργός Οικονομικών».
Σωτήριος Καλαμίτσης
Φίλος του γιατρού Γωγούση
