Πατρίκιοι και πληβείοι, πολίτες και δούλοι

«Κανένας άξιος δεν χάνεται. Αυτοί, όμως, που δεν χάνονται ποτέ, ό,τι κι’ αν γίνει, είναι οι άχρηστοι».

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Δήλωσε προχθές στην Κρήτη ο Dillinger της πωλητικής ότι ο λαός θεωρεί τον Δημόσιο Τομέα προνομιούχο. Υπέλαβα ότι αυτός πιστεύει πως δεν είναι προνομιούχος ο εν λόγω τομέας. Δάκρυσα συγκινημένος από την άδικη αυτή λαϊκή πεποίθηση.

Μοιραίως έκανα μια αναδρομή στο πολύ πρόσφατο παρελθόν.

Από το 2010 άρχισε η μεγάλη κουβέντα για την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων που έφθασε να γίνει διαθεσιμότητα και εφεδρεία για να καταλήξει σε φιάσκο, αφού η  Δικαιοσύνη απεφάνθη ότι το όλο σκηνικό που είχαν στήσει οι πωλητικοί ήταν φαιδρό. Το θέμα ξεχάστηκε, όπως ξεχνιέται ο,τιδήποτε έχει σχέση με τους συμπατριώτες μας που τρέφονται από τον δημόσιο κορβανά. Μετρούσαμε κατά χιλιάδες τα θύματα της ύφεσης στον Ιδιωτικό Τομέα και τα βοθροκάναλα απλώς έκαναν την άθροιση.  Επειδή, προδήλως, ο Ιδιωτικός Τομέας ήταν ανέκαθεν και εξακολουθεί να είναι προνομιούχος ζώντας σε βάρος του Δημόσιου Τομέα.

Στη φτωχογειτονιά του κυρ Μήτσου του συνταξιούχου με σύνταξη € 400 στο Κερατσίνι ο κυρ Αντώνης ο περιπτεράς δεν άντεξε τα κεσάτια και έκλεισε το περίπτερο. Αυτός, όμως, δεν κατεγράφη στον ΟΑΕΔ καθότι μη εργαζόμενος με σύμβαση εξηρτημένης εργασίας. Ήταν εξηρτημένος μόνον από την κατανάλωση των σιγαρέτων, των σπίρτων, των σοκολατών, των ζαχαρωτών, των εφημερίδων, των περιοδικών που είχαν πάρει την κατιούσα.

Σε έναν οργανισμό, όμως, του Δημόσιου Τομέα, ο κυρ Διοικητής απεφάσισε μόνος του ότι δεν θα εφαρμόσει στο προσωπικό «του» τον νόμο του 2010 που προέβλεπε περικοπές μισθών. Κι’ αυτό το θέμα ξεχάστηκε. Όπως ξεχάστηκε και το γεγονός ότι ο κυρ Διοικητής δεν πήγε σπίτι του, αλλά συνέχισε να διοικεί προκλητικά κατά το δοκούν τον οργανισμό λες και είναι μαγαζί που του κληροδότησε ο παππούς του.

Στη φτωχογειτονιά του Περιστερίου η κυρία Άννα έκλεισε το μοδιστράδικο που είχε μετατρέψει σε κατάστημα μεταποίησης ενδυμάτων, αφού οι γειτόνισσες δεν έραβαν πια ρούχα, αλλ’ ούτε και είχαν χρήματα για να μεταποιήσουν τα φουστάνια που είχαν αγοράσει προ δεκαετίας. Οι άντρες τους άνεργοι και τα παιδιά τους στην ξενιτιά τούς έστελναν χαρτζιλίκι που έφτανε ίσα-ίσα για να μη γυρίζουν από κάδο σε κάδο για λίγα αποφάγια. 

Ο κυρ Δημήτρης ο Ρέππας, όμως, ιστορικός οπλαρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ορίσθηκε γενικός δερβέναγας στον Ευαγγελισμό, το μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας, ώστε να έχουν τα παιδάκια του ψωμάκι και να συνεχίσουν να φορούν σινιέ μπλουζάκια.

Ο κυρ Γιώργος που διατηρούσε φαναρτζίδικο στο Μπραχάμι  το έκλεισε κι’ αυτός. Ψυχή δεν πάταγε. Πού λεφτά για φανοποιΐα και επισκευές.  Τα απολύτως απαραίτητα, κι’ αυτά με καθυστέρηση. Τί κι΄ αν προσπαθούσε να πείσει την πελατεία του ότι πρέπει ν’ αλλάζουν λάδια εγκαίρως και να μην τ’ αφήνουν για  αργότερα ή ότι έφτασε η ώρα ν’ αλλάξουν τακάκια, διαφορετικά κινδυνεύουν. Όταν δεν υπάρχει χρήμα, θέτεις σε κίνδυνο τα πάντα, ακόμη και τη ζωή σου ή τη σωματική ακεραιότητά σου. Έδιωξε και τον Μάνο τον τεχνίτη που έμεινε χωρίς δουλειά να ζήσει δύο μωρά και  την άνεργη γυναίκα με το επίδομα του ΟΑΕΔ.

Στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας κυκλοφορούν ακόμη πολλά τετράτροχα των 2.500 και πλέον κυβικών εκατοστών που πίνουν τη βενζίνη σαν νεράκι και ο κυρ Χρήστος ο Υποδηματοποιός  διορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδος στην Παγκόσμια Τράπεζα. Έτσι γίνεται πάντοτε με τους άξιους. Κανείς δεν χάνεται. Μου το έλεγε ο πατέρας μου από μικρός και εξακολουθώ να το πιστεύω. Μόνο που τώρα λέω στα δικά μου παιδιά «Κανένας άξιος δεν χάνεται. Αυτοί, όμως, που δεν χάνονται ποτέ, ό,τι κι’ αν γίνει, είναι οι άχρηστοι».

Πάντως, ο κυρ Χρήστος δεν θα μας κοστίσει περισσότερο εκεί που θα πάει στα ξένα, αν υπολογίσει κανείς ότι τον φυλάνε μέρα-νύχτα 6 τουλάχιστον αστυνομικοί, τους οποίους πληρώνω εγώ για να με λοξοκοιτάνε περίεργα, όταν περνάω από το δρόμο της οικίας τού κυρ Χρήστου για να πάω στη δική μου. Πολλές φορές μου απαγόρευσαν, μάλιστα, οι αστυνομικοί να πάω στο σπίτι μου την ώρα που εγώ γούσταρα, επειδή είχαν αποκλείσει τέσσερα τετράγωνα για να προστατευθεί ο κυρ Χρήστος ο Υποδηματοποιός από κίνδυνο ζωής βάσει πληροφοριών που είχε η Ασφάλεια. Θα ήθελα, πάντως, να ήξερα ποιος μαλάκας αδειάζει να τον χέσει τον κυρ Χρήστο, ώστε να κινητοποιείται ολόκληρη η ΔΙΑΣ για να τον προστατεύσει.

Λίγο πιο κάτω στη γειτονιά τη δική μου και του κυρ Χρήστου  υπήρχε ένα κορνιζάδικο. Το δούλευαν 20 χρόνια ένα ζεύγος με καλλιτεχνικές ανησυχίες και πολύ γούστο. Κάποια στιγμή το είδα άδειο. Πλησίασα και διάβασα ένα χαρτί που ενημέρωνε για τη μετακόμισή τους. Τους βρήκα στη νέα διεύθυνση και μου εξήγησαν  ότι εν μέσω κρίσης η ιδιοκτήτρια ζητούσε αύξηση μισθώματος από € 3.000 σε € 3.500, ενώ εκείνοι την είχαν παρακαλέσει για μείωση σε € 2.500. Δεν έβγαιναν, αλλά η 75τούτις ιδιοκτήτρια του καταστήματος και άλλων 5 παρακείμενων –  συνταξιούχος του ΟΤΕ που ζει με την 50 Μαΐων άεργη γεροντοκόρη της  που ξεκοκκαλίζει τη σύνταξη του μακαρίτη του μπαμπά της από τη ΔΕΗ - ήταν ανένδοτη. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι που άδειασαν και τα έξη καταστήματά της. Σε λίγο ξεφύτρωσε ένα ενεχυροδανειστήριο στο παλιό κορνιζάδικο και ένα καφέ-μπαρ στο παλιό κοσμηματοπωλείο κι’ άλλο ένα καφέ-μπαρ εκεί που υπήρχε ένα κατάστημα με φτηνά ρούχα. Το σύγχρονο «επιχειρείν» στις δόξες του. Για αποδείξεις ούτε λόγος. Για φορολογικό έλεγχο δεν το συζητώ. Κι’ αν γίνει κάποιος στη χάση και στη φέξη, το πολύ-πολύ να οδηγήσει μερικά χιλιόευρα από τα θυλάκια των «επιχειρηματιών» εις τα θυλάκια των «ελεγκτών».  Έχουν και οι «επιχειρηματίες» το δίκηο τους. Αφού πληρώνουν ΕΕΤΗΔΕ μαζί με το ηλεκτρικό ρεύμα, κατ’ απαίτηση της ασύδοτης ιδιοκτήτριας, ας πιάσει το κράτος τους φοροφυγάδες.

           Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη σιγή νεκροταφείου. Δεν ηχεί πια το ματσακόνι. Τα όμορφα σπιτάκια με τη γαζία, το γιασεμί και τα γεράνια γεμάτα από ανθρώπους με αχνό χαμόγελο παρά τη δυστυχία στα σκαμμένα πρόσωπά τους. «Έχει ο Θεός» σου λένε. «Για ποιόν;» αναρωτιέμαι από μέσα μου. Είναι, λέει, μεγάλο το κόστος και οι εφοπλιστές προτιμούν τα κινέζικα, τα κορεάτικα και τα γιαπωνέζικα ναυπηγεία. Χρειάζονται επιδότηση από το κράτος για να δουλέψουν τα ναυπηγεία, από τον ελληνικό λαό δηλαδή, αλλά δεν υπάρχουν χρήματα.  Υψηλοί οι μισθοί όλων αυτών που πασχίζουν καθημερινά να μας σώσουν και οι μεγάλοι επιχειρηματίες χρωστάνε πολλά στο κράτος, αλλ’ αδυνατούν να πληρώσουν, αφού έχουν τα κεφάλαια στο εξωτερικό από το φόβο ότι θα τα  χάσουν από μία ενδεχόμενη πτώχευση. Κι’ αν τους ζορίσει κανείς να πληρώσουν, θα κλείσουν λέει όποια επιχείρηση τούς έχει απομείνει και θα μείνουν χιλιάδες στον δρόμο. Άλλωστε, ποιός να τους ζορίσει; Αυτός που το παίζει πρωθυπουργός ή υπουργός με τη συναίνεση του εφοπλιστή, του βιομήχανου, του τραπεζίτη, του μεγάλου επιχειρηματία τέλος πάντων; Θυμήθηκα έναν μεγάλο και τρανό που ακόμα μεσουρανεί, ο οποίος τη δεκαετία του ΄90 είχε πει το περίφημο: «Χρωστάμε 8 δισ., δεν μας κουνάει κανείς».

            Οι υπό απόλυση δημοτικοί αστυνομικοί, σχολικοί φύλακες και εκπαιδευτικοί κατεβαίνουν στους δρόμους και καλούν τον λαό να τους συμπαρασταθεί. Καλούν τον κυρ Γιώργο, τον κυρ Μήτσο, τον κυρ Αντώνη και την κυρία Άννα να κατέβουν μαζί τους στη διαδήλωση για να μην περάσει το φασιστικό πολυνομοσχέδιο που τους στερεί τη ζωή, το χαμόγελο, το μέλλον. Αυτούς καλούσαν και οι απολυμένοι της ΕΡΤ που τόσα χρόνια εκτελούσαν πειθήνια τις εντολές αυτών που τους διόριζαν με παχυλούς μισθούς και αδιαφορούσαν για την κυρία Άννα, τον κυρ Πέτρο, τον κυρ Αντώνη και τον κυρ Γιώργο. Αυτούς καλούν αυτοί που διαμαρτύρονταν πως δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους, τότε που απεργούσαν οι εργαζόμενοι του Μετρό. Μέχρι που οι απεργοί ντύθηκαν στο χακί και αποκατεστάθη η τάξις, ώστε να πηγαινοέρχονται άνετα οι λίγοι που εξακολουθούν να έχουν δουλειά.

            Διάβασα και την πλάκα που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ότι προορίζονται για εκπρόσωποι της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς οι κ.κ. Καρχιδάκης και σαΡαγκούσης. Ομολογώ ότι το πίστεψα. Σ’ αυτή τη χώρα τίποτε δεν είναι πια απίστευτο. Τόση είναι η κατάντια μας. Αλλά γιατί να μην το πιστέψω; Μήπως επί χούντας δεν πίστευα όποια παπάρα μετέδιδε η ΥΕΝΕΔ; Γιατί να μην πιστέψω σήμερα όποια παπάρα ταιριάζει απόλυτα στη γάγγραινα που μας κυβερνά και χαίνει ολάνοιχτη, επειδή δεν της επιτρέπουν να επουλωθεί τα χαϊδεμένα παιδιά των κωμάτων, οι βολεμένοι του Δημόσιου Τομέα και οι πέριξ αυτών; Αναρωτήθηκα μόνον: «Για τον Γιάννο τον σοσιαλιστή δεν υπάρχει κάποια θέση; Δεν είναι κρίμα να μη διορισθεί κάπου κι’ αυτός; Τόσες υπηρεσίες έχει προσφέρει. Σας ενοχλεί που έχει μπλεξίματα με τη Δικαιοσύνη; Μήπως ο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ δεν έχει; ».

Σωτήριος Καλαμίτσης

Φίλος του γιατρού Γωγούση 

1] Ο κυρ Χρήστος ο Υποδηματοποιός, πωλητικός ανήρ ανήκων στον σκληρό πυρήνα της οικογένειας Παπανδρέου, ομιλών την 05.03.2010 από του βήματος της Βουλής και απευθυνόμενος στον υφυπουργό Οικονομικών Φιλ. Σαχινίδη χρησιμοποίησε σκληρή γλώσσα λέγων "Στο μέλλον να μην επιχειρείτε να απαντάτε στις δικές μας αγωνίες με διάφορα ιδεολογήματα και με επιχειρήματα που θα  μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι Financial Times. Να μην ξεχνάτε πως στη θέση που κάθεστε έχουν καθίσει διαπρεπείς πολιτικοί της παράταξης που έχουν δώσει τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε ποια κυβέρνηση νομίζετε πως είστε υφυπουργός;"

Τάδε έφα ο γίγας Υποδηματοποιός καταχερίζων την κυβέρνηση του κώματος του, την οποία στήριζε ασφαλώς. Μετά από 2 μήνες ακριβώς ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο με  χέρια και με πόδια και ακολούθως και όλα τα άλλα Μνημόνια που, προφανώς, έφεραν στον τόπο την κοινωνική δικαιοσύνη που υπερασπιζόταν τόσον αυτός όσο και άλλοι τιτάνες σοσιαλιστές που πέρασαν από τα έδρανα της Βουλής και τους υπουργικούς θώκους.

2] Για να μην κατηγορηθώ για μονομέρεια, παραθέτω σχόλιο κάποιου Κ.Χ.Λ. που αλίευσα στο διαδίκτυο την 30.10.2008, ώστε να αντιληφθούμε όλοι για μία ακόμη φορά γιατί υποφέρει αυτός ο τόπος:  

«Από τους λίγους εχέφρονες πολιτικούς. Γνωρίζει άριστα τα τεκταινόμενα στον Ευρωπαϊκό και τον υπόλοιπο κόσμο. Αρθρώνει άρτιο πολιτικό λόγο. Δεν είναι δημαγωγός και υποστηρίζει την αλήθεια. Βεβαίως οι πολιτικοί αυτοί μέσα σε ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, όταν βλέπουν και λέγουν την αλήθεια κατάματα, αποκτούν πολλούς φανατικούς εχθρούς γιατί έρχονται να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά. Θυμηθείτε τον Ελευθ. Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέου (γέρο της Δημοκρατίας), τον Ανδρ. Παπανδρέου. Κλόνισαν κοιμισμένες συνειδήσεις, τα έβαλαν με καιροσκόπους και γι αυτό πολεμήθηκαν άγρια από μετριότητες. Ο Χρ. Παπουτσής έχει πολιτική αξιοπρέπεια και σου εμπνέει εμπιστοσύνη ως πολιτικός. Στην Ευρώπη αναγνώρισαν την αξία του και έχει περγαμηνές. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, οι “άριστοι” δεν έχουν θέση, επικρατούν πάντα οι μετριότητες και οι επικίνδυνοι. Τελεία και παύλα.»