Θαλάσσια «αστική» συγκοινωνία και ιπτάμενα χαλιά!

του Δημήτρη Κούβελα

Δικηγόρου

Σε ημέρες κρίσης πρέπει να μιλάμε υπεύθυνα, τουλάχιστον λογικά. Όμως, τι σχέση μπορεί να έχει με τη λογική και την υπευθυνότητα η πρόταση ότι.. συμβάλλουν στη λύση του συγκοινωνιακού προβλήματος της Θεσσαλονίκης τα «καραβάκια»; Τα οποία θα κινούνται με αφετηρία το λιμάνι, στάσεις στο Δημαρχείο, στο Μέγαρο Μουσικής, στη μαρίνα Καλαμαριάς, στη Μίκρα, στο αεροδρόμιο και τερματισμό στους Ν. Επιβάτες.

Πουθενά στον κόσμο, δεν λειτουργεί αστική συγκοινωνία με καραβάκια, εκτός της Βενετίας που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς αφού αντί για δρόμους έχει κανάλια. Το Λονδίνο, το Παρίσι, η Βιέννη, η Βουδαπέστη, η Μπρατισλάβα, η Αγ. Πετρούπολη, το Βελιγράδι κλπ. διασχίζονται από ήρεμα ποτάμια. Όμως, πουθενά δεν γίνεται αστική συγκοινωνία με καραβάκια.

- Μπορεί αυτή η συγκοινωνία να εξυπηρετεί ένα σημαντικό αριθμό πολιτών καλύτερα από τα λεωφορεία, ώστε να την προτιμούν κάποιοι;

- Μπορεί να υπάρχει πυκνότητα δρομολογίων ικανοποιητική για τους επιβάτες;

- Μπορεί ο επιβάτης να γνωρίζει εάν η διαδρομή θα τον ταλαιπωρήσει ή θα ματαιωθούν κάποια δρομολόγια λόγω κακοκαιρίας;

- Πόσοι θα επιβιβαστούν σε μία από τις ενδιάμεσες στάσεις για να αποβιβαστούν σε μία άλλη από αυτές;

- Όσοι κατοικούν κοντά στις στάσεις θα περπατήσουν 10΄- 15΄ από το σπίτι τους μέχρι την αποβάθρα, θα περιμένουν άλλα 10΄ (ή 30΄ λεπτά αν χάσουν το καραβάκι) και θα διαθέσουν άλλα 10΄ από την αποβίβαση μέχρι τον προορισμό τους. Όσοι κατοικούν σε μεγαλύτερες αποστάσεις από τις αποβάθρες δεν θα είναι καν πελάτες της «θαλάσσιας αστικής συγκοινωνίας».

- Η εκτίμηση ότι θα κινούνται με τη θαλάσσια συγκοινωνία 15.000 !!! επιβάτες την ημέρα είναι μόνο στη φαντασία αυτών που έκαναν τη σχετική μελέτη στην οποία και βάσισαν το κόστος του εισιτηρίου σε 2 – 2,5 ευρώ.

Αλλά και οικονομικά δε συμφέρει τους επιβάτες το σύστημα, έστω κι αν παραβλέψουν αποστάσεις, αβεβαιότητα καιρικών συνθηκών και χαμένο χρόνο. Πόσοι θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τριπλάσιο αντίτιμο απ΄ αυτό του λεωφορείου;

Να ξεχάσουμε τα καραβάκια; Όχι απαραίτητα. Θα μπορούσαν ίσως να λειτουργήσουν όπως παλιά: Λευκός πύργος – Περαία – Μπαξέ – Αγ. Τριάδα, αν εξασφαλιστούν οι απαραίτητες αποβάθρες.

Τουριστικοί περίπατοι με καραβάκια, ναι, μπορούν να οργανωθούν πιο συστηματικά και να πραγματοποιούνται σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση στο θαλάσσιο μέτωπο της πόλης από το λιμάνι μέχρι την Καλαμαριά.

Η αστική συγκοινωνία, όμως, είναι αφέλεια ή παραπλάνηση, για να μην πούμε πολιτική απάτη. Αποτελεί εκμετάλλευση της ανάγκης για καλύτερη εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού και της ευαισθησίας των πολιτών που αναζητούν λύσεις εφικτές κι όχι παραμύθια. Πρόκειται για τον απόλυτο αποπροσανατολισμό που επιχειρούν εκείνοι που δεν έχουν ρεαλιστικές προτάσεις, δεν μπορούν να παλέψουν για αληθινές λύσεις. Αντίθετα, υποτιμούν βάναυσα τους Θεσσαλονικείς.

Αν αυτή ήταν η λύση, γιατί οι εμπνευστές της δεν την προχώρησαν ούτε ένα βήμα επί 30 χρόνια που την προωθούν; Ιδίως αυτός που διετέλεσε και υφυπουργός συγκοινωνιών στο παρελθόν. Αλλά και ο νυν δήμαρχος Γ. Μπουτάρης που είναι φανατικός υποστηρικτής της. Ποιος τους εμπόδισε; Συμπτωματικά, αυτοί οι αιθεροβάμονες είναι εκείνοι που πολέμησαν πεισματικά την κατασκευή του ΜΕΤΡΟ. Κι επειδή έφαγαν τα μούτρα τους πολεμώντας τη λογική, σύρθηκαν βραδυπορούντες. Τον ίδιο πόλεμο έκαναν για να μη γίνει η επέκταση της παλιάς παραλίας κι όταν προχώρησαν μια περίεργη λύση, αντί της ορθολογικής, το ελληνικό δημόσιο πλήρωσε 75 εκατομμύρια ευρώ σε ποινικές ρήτρες και αποζημιώσεις για ένα έργο που δεν άρχισε καν.

Ας σοβαρευτούμε! Λεφτά για πέταμα δεν υπάρχουν, ούτε αστική συγκοινωνία γίνεται με μαγικά ιπτάμενα χαλιά.

Δημήτρης Κούβελας,

Δικηγόρος