«Και μόνο που έχετε δουλειά, θα έπρεπε να ντρέπεστε!»

Από τη δικηγόρο Αλεξάνδρα Γωγούση

Η σκηνή διαδραματίστηκε πριν από λίγο, στο ...τσαντίρι που έχουν στήσει εδώ και μέρες, στον πεζόδρομο της Αριστοτέλους με Τσιμισκή,

ακριβώς δεν κατάλαβα ποιοι.

Από τη μια, οι σημαίες γράφουν:

«Σχολικοί φύλακες».

Από την άλλη: «Μποϊκοτάζ στην Κόκα Κόλα».

Παραδίπλα: «Όλοι στους δρόμους, ΟΛΜΕ».

Πιο εκεί:» Όχι στη διαθεσιμότητα- απολυμένες καθαρίστριες». Σημαίες, πολλές σημαίες, πολλά πανώ, μεγάφωνα, ομπρέλες, «φραπέδες», καρέκλες κήπου, τραπεζάκια με έντυπα και τρία αυτοκίνητα που επέχουν θέση ...πάγκου, που «φιλοξενεί» μεγάφωνα και πανώ.

Το «καταπληκτικό» αυτό σκηνικό, συμπληρώνουν ο κουλουρτζής, ο ...μπαλονάς, ένας απίθανος τύπος που έστησε μια ομπρέλα παραλίας κι από κάτω ψήνει καλαμπόκια, ο λαχειοπώλης αλλά και κάποιοι που πουλούν αυγά, μέρα που είναι....

Κατευθυνόμουν προς το γραφείο μου, λοιπόν, όταν έκπληκτη άκουσα τον εξής διάλογο:

Μια συνάδελφός μου, προφανώς ενοχλημένη από την τρομερή ηχορύπανση που προκαλεί το διπλό μεγάφωνο, (που, όπως περιέγραψα, φιλοξενείται πάνω σε ένα από τα τρία αυτοκίνητα- πάγκους και δεν σταματάει να επαναλαμβάνει μονότονα, δύο μόνο προτάσεις, τις ίδιες και τις ίδιες, από το πρωί μέχρι το βράδυ -το ξέρω γιατί είμαι κι εγώ ...παθούσα), κατέβηκε από το γραφείο της και παρακάλεσε τους «αρμόδιους» της διαμαρτυρίας, να χαμηλώσουν την έντασή του.

Ο διάλογος που ακολούθησε είναι απίστευτος! Τον παραθέτω αυτολεξεί!

«Σας παρακαλώ, κύριε! Μπορείτε να χαμηλώσετε λίγο τον ήχο του μεγαφώνου;», είπε πολύ ευγενικά η κυρία.

«Γιατί;» απάντησε αυτός. «Σας ενοχλεί;»

«Ναι, μας ενοχλεί» ξανα-απάντησε η κυρία. «Δεν μπορούμε να δουλέψουμε».

«Γιατί δεν μπορείτε να δουλέψετε; Τι δουλειά κάνετε και δεν μπορείτε να δουλέψετε;», ξαναρώτησε αυτός.

«Δικηγόρος είμαι κύριε και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Το γραφείο μας είναι στον τρίτο όροφο και η συνεχής επανάληψη της κασέτας του μεγαφώνου, νύχτα μέρα, μέρες τώρα, μας έχει σπάσει τα νεύρα».

«Παράλογο μου φαίνεται που σας ενοχλεί, κυρία μου και πιο παράλογο που μας λέτε ότι δουλεύετε ενώ εμείς είμαστε άνεργοι» απάντησε ο κύριος.

Έκπληκτη η κυρία αναλογίστηκε δυνατά: «Και θα πρέπει και εμείς να γίνουμε άνεργοι, επειδή εσείς βάζετε ένα μεγάφωνο να παίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια;»

Και ο ...διαμαρτυρόμενος -γενικά, κύριος, συνέχισε τη κήρυγμά του:

«Είναι ντροπή, κυρία μου, να λέτε ότι δουλεύετε. Θα έπρεπε να ντρέπεστε που έχετε δουλειά. Κι εμείς εδώ, κάνουμε αγώνα. Δε διασκεδάζουμε! Και εξάλλου δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας...»

Δε νομίζω ότι έχω να προσθέσω τίποτε άλλο. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο.

Ελλάς το μεγαλείο σου...