19 Οκτ 2014

Ανδρουλάκης: Οι παρακαταθήκες και τα λάθη του ΠΑΣΟΚ

«Σοσιαλδημοκρατία χωρίς λαϊκή βάση δεν μπορεί να υπάρξει», σημειώνει σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο γραμματέας της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης.
Ο κ. Ανδρουλάκης, με αφορμή την επέτειο των τριάντα χρόνων από την πρώτη επικράτηση
του ΠΑΣΟΚ, απαριθμεί τους «εθνικούς στόχους που κλήθηκε να φέρει σε πέρας» η Παράταξη καθώς και τα λάθη που έγιναν τις δεκαετίες διακυβέρνησης.
«Στη διάρκεια τεσσάρων δεκαετιών, η διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνδέθηκε με ορισμένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας, επιτεύγματα που έχουν ως κοινό παρονομαστή την ενσωμάτωση» αναφέρει ο κ. Ανδρουλάκης.
Όπως σημειώνει, κατά την « πρώιμη περίοδο της Μεταπολίτευσης ο στόχος της ενσωμάτωσης αφορούσε την πολιτική, κοινωνική και οικονομική αποκατάσταση όσων είχαν περιθωριοποιηθεί από το κράτος της μετεμφυλιακής δεξιάς και τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Στη δεκαετία του 1980 οι μάζες των “μη προνομιούχων” δίνουν τη θέση τους στην πολυπληθέστερη μεσαία τάξη που γνώρισε η χώρα».
Συνεχίζοντας, ο κ. Ανδρουλάκης σημειώνει ότι, «το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε να φέρει σε πέρας, τον στόχο της ενσωμάτωσης της χώρας στο ευρωπαϊκό οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο».
«Με την είσοδο στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση το ΠΑΣΟΚ εξασφάλισε ότι η Ελλάδα θα αντιμετώπιζε με τους καλύτερους δυνατούς όρους τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης» τονίζει χαρακτηριστικά.
« Ο τρίτος εθνικός στόχος που το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε να υλοποιήσει», συνεχίζει ο Νίκος Ανδρουλάκης, «εντοπίζεται στη δραματική συγκυρία του 2009-2011, όταν η χώρα ήρθε αντιμέτωπη με την απειλή της άτακτης χρεοκοπίας και της εξόδου από την Ευρωζώνη», ενώ αφήνει αιχμές κατά της κυβέρνησης της ΝΔ, κάνοντας λόγο για «δημοσιονομικό παραλογισμό».
Αφού περιγράφει τα ορόσημα, τα οποία σύμφωνα με τον γραμματέα της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ αποτελούν και την παρακαταθήκη που άφησε το κόμμα, αναφέρεται στα «βασικά σφάλματα που διέπραξαν» οι κυβερνήσεις από το 1980 μέχρι και σήμερα:
«Το πρώτο είναι ότι δεν καταφέραμε να κερδίσουμε τη μάχη κατά της αναξιοκρατίας, ότι σε πολλές περιπτώσεις ο κομματισμός και η ευνοιοκρατία διάβρωσαν τη διοίκηση και τον κρατικό μηχανισμό. Το δεύτερο είναι ότι δεν καταφέραμε να εξαλείψουμε φαινόμενα διαφθοράς, που δημιούργησαν θύλακες στο σύστημα εξουσίας. Η παρατήρηση αυτή δεν εντοπίζεται βεβαίως μόνο στο δικό μας κομματικό χώρο. Αλλά η αναγνώριση της ευθύνης, που μας αναλογεί, αποτελεί πράξη πολιτικής ηθικής».
Ο Νίκος Ανδρουλάκης επισημαίνει πως η ρήξη με «αυτές τις πτυχές του παρελθόντος οφείλει να είναι απόλυτη. Η σχέση του ΠΑΣΟΚ με την κοινωνία πρέπει να στηριχθεί σε έναν νέο κώδικα αξιών. Η αξιοκρατία ως αδιαπραγμάτευτη αρχή, η εξυγίανση της σχέσης της πολιτικής με την κοινωνία αποτελούν το περιεχόμενο των μεγάλων αλλαγών που χρειαζόμαστε».
«Το τρίτο πολιτικό σφάλμα εντοπίζεται στη συγκυρία της κρίσης», επισημαίνει ο κ. Ανδρουλάκης και προσθέτει:
«Κάτω από την πίεση μιας απειλούμενης χρεοκοπίας, δεν ισορροπήσαμε σωστά μεταξύ των δημοσιονομικών στόχων και των κοινωνικών τους συνεπειών».
Όπως τονίζει, «μετά την κρίση, είδαμε να κερδίζουν έδαφος θεωρίες περί συλλογικής ενοχής και άκριτης δαιμονοποίησης της Μεταπολίτευσης. Αντιπροσώπευαν ένα εγχείρημα, βαθιά συντηρητικό στους στόχους του, με επικίνδυνες προεκτάσεις».
«Η πολιτική συζήτηση στη χώρα παγιδεύτηκε ανάμεσα στο ψευτοδίλημμα Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο υποκρύπτοντας το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα μεταξύ των συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών και προοδευτικής προγραμματικής πρότασης», συνεχίζει ο Νίκος Ανδρουλάκης και κάνει αναφορά στην Κεντροαριστερά, που όπως λέει βρίσκεται σε έναν «φαύλο κύκλο κατακερματισμού, ασυνεννοησίας και μειωμένης εκλογικής απήχησης και θυμίζει τις περιπέτειες του μετεμφυλιακού Κέντρου στη βαθιά διαιρεμένη Ελλάδα της δεκαετίας του 1950».
«Η ελληνική Σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να αποτελέσει μια ελκυστική πολιτική επιλογή για τον ελληνικό λαό όσο μένει εγκλωβισμένη σε προσωπικές στρατηγικές και σε αδιέξοδες αναζητήσεις, που αφήνουν αδιάφορους τους πολίτες», συνεχίζει και καταλήγει: «Σοσιαλδημοκρατία χωρίς λαϊκή βάση δεν μπορεί να υπάρξει. Το πλασματικό δίλημμα συνδέεται με το φόβο της πραγματικής αλλαγής. Είναι ο φόβος της μεταρρύθμισης, της γνήσιας μεταρρύθμισης του κράτους, των θεσμών, των κομμάτων, ο φόβος όσων θα απολέσουν τα κεκτημένα τους. Το μεγάλο στοίχημα για τη παράταξη είναι να παρουσιάσει μια πειστική προγραμματική πρόταση ελπίδας με βάση τις ιδέες της λαϊκής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του ευρωπαϊκού δρόμου που αποτελούν την ιστορική μας παρακαταθήκη. Η πιο σημαντική προσφορά στον τόπο θα είναι αυτές οι ιδέες να μείνουν ζωντανές».
 
Copyright © 2015 Taxalia Blog - Θεσσαλονίκη