Αυτά που τώρα συζητούν και υποτίθεται πως διαπραγματεύονται, δηλαδή εισπρακτικά φορολογικά μέτρα 14 δισ., αλλαγές σε ασφαλιστικό με περικοπές συντάξεων, εργασιακά και ιδιωτικοποιήσεις, αποτελούν ισοδύναμα μέτρα όχι των προαπαιτούμενων για την τελευταία αξιολόγηση του τρέχοντος προγράμματος, αλλά ουσιαστικά του πρώτου σκληρού μνημονίου.
Είναι δε ένα οικονομικό πακέτο απολύτως αντίθετο με το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τις οργιώδεις προεκλογικές και μετεκλογικές εξαγγελίες του κ. Τσίπρα. Όχι μόνο υποτιθέμενες κόκκινες γραμμές παραβιάζονται αλλά η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώνονται σε μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση, άνευ όρων, μετά από μια άφρονα επίθεση στους πάντες και τα πάντα, και εμπρός στον ίλιγγο που τους προκαλεί η άβυσσος μιας ολοκληρωτικής καταστροφής.
Από εκεί που η κυβέρνηση με το non paper της περασμένης Τρίτης απειλούσε να εγκαταλείψει την τρέχουσα διαπραγμάτευση και να βάλει στο τραπέζι της συζήτησης την επόμενη μέρα, δηλαδή, άκουσον άκουσον, “το σχέδιο εξόδου στις αγορές και χρηματοδότησης της ανάπτυξης στη μετά τον Ιούνιο εποχή”, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε το Μέγαρο Μαξίμου στο ενημερωτικό του σημείωμα, την αμέσως επόμενη μέρα ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, για πρώτη φορά αποδέχθηκε την ολοκλήρωση της αξιολόγησης του τρέχοντος προγράμματος σε κοινή δήλωση με τον Γιουνκέρ.
Ωστόσο, μετά τη διαφαινόμενη στροφή 180 μοιρών που έκανε η κυβέρνηση στο πεδίο των διαπραγματεύσεων, μένει τώρα να αποδειχθεί στην πράξη κατά πόσο μπορεί να γίνουν πράξεις όλες αυτές οι κυβερνητικές προθέσεις και εξαγγελίες. Γιατί είναι δυστυχώς αλήθεια πως κανείς σοβαρός συνομιλητής δεν μπορεί να πάρει εύκολα στα σοβαρά και να πιστέψει όλα αυτά που λέει η ελληνική κυβέρνηση.
Μιας και όλο αυτό το χρονικό διάστημα έχει κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι της, με την αλλοπρόσαλλη πολιτική και τακτική της, για να υπονομεύσει την αξιοπιστία της και δυστυχώς την αξιοπιστία της χώρας στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, ακόμη και στους λίγους πλέον φίλους μας. Όπως είναι και εντελώς αβέβαιο, ακόμη και αν τα εννοεί ο πρωθυπουργός αυτά που λέει, εάν θα μπορέσει να πείσει τους υπουργούς του και το κόμμα του να τα δεχθούν και την κοινοβουλευτική του ομάδα να τα ψηφίσει.
Είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο και αμφίβολο για ένα νεοκομμουνιστικό, λαϊκίστικο κόμμα και μια εθνικολαϊκιστική κυβερνητική πλειοψηφία να δεχτούν να εφαρμόσουν αυτό το επιβεβλημένο εκ των πραγμάτων και με απόλυτη ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης νέο μνημόνιο και να το διαχειριστούν σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Είναι σχεδόν βέβαιο πως είτε αν ο κ. Τσίπρας επιλέξει τελικά την οδό του αναγκαίου συμβιβασμού είτε υπαναχωρήσει υπό την πίεση του κόμματός του και οδηγήσει τα πράγματα στην οριστική ρήξη, θα υπάρξουν σύντομα πολιτικές εξελίξεις. Ως αποτέλεσμα αξεπέραστων αντιφάσεων λόγω της ανάδειξης στην κυβερνητική εξουσία πολιτικών δυνάμεων με εντελώς ανέφικτες πολιτικές προτάσεις και πρόγραμμα, οι οποίες κατάφεραν να βρεθούν εκεί μέσω μιας πρωτοφανούς πολιτικής εκστρατείας παραπλάνησης. Της πολιτικής απάτης του αιώνα!Του Βασίλη Δεληγκάρη
Συμβούλου Επικοινωνίας
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ το Σάββατο 9/5/2015
