Οι μύθοι της αρχαίας Ελλάδας πλημμυρίζουν από ερωτικό πάθος. Συνειδητοποιώντας την τεράστια σημασία του έρωτα οι αρχαίοι Έλληνες τον ανακήρυξαν θεό. Σε κοσμογονικό επίπεδο είναι υπεύθυνος για την ένωση των στοιχείων προς δημιουργία μορφών. Σε ανθρώπινο επίπεδο έχει ανατρεπτικό χαρακτήρα και πολύ εύστοχα απεικονίζεται ως ηνίοχος των ψυχών, να κρατά δηλαδή τα χαλινάρια της ψυχής.
Στην αρχαιότητα παριστάνεται ως πανέμορφος, αιώνια νέος αλλά άτακτος, δημιουργώντας μπελάδες σε θνητούς και αθανάτους. Σήμερα παριστάνεται ως ένα φτερωτό νήπιο, οπλισμένο με τόξο και βέλη που τα εκτοξεύει στις καρδιές των ανθρώπων προκαλώντας τον έρωτα. Εξακολουθεί όμως και σήμερα να μας βάζει σε μπελάδες, να δημιουργεί ίντριγκες, έκσταση και απελπισία.
Πολύ εύστοχα ο Φρόιντ τόνισε ότι η σεξουαλική αγάπη φέρνει μεν την ευτυχία αλλά «ποτέ δεν προστατευόμαστε λιγότερο από την οδύνη, παρά όταν αγαπάμε» και «ποτέ δεν γινόμαστε πιο αγιάτρευτα δυστυχισμένοι, παρά όταν χάνουμε το αγαπημένο πρόσωπο ή την αγάπη του». Έκτοτε ψυχίατροι και σεξολόγοι αναπτύσσουν διάφορες θεωρίες, που τις παρουσιάζουν ως επιστημονική εμβρίθεια, ώστε να ερμηνεύσουν αυτό τον μοναδικό συνδυασμό απόλαυσης και οδύνης.
Οι φιλόσοφοι και οι στοχαστές περιγράφουν τον έρωτα σα μια διαδικασία που δεν έχει τέρμα, που γίνεται ολοένα και πιο εκστατική και αποκαλυπτική χωρίς να εξαντλείται η δυνατότητά της για πλήρωση. Δεν πρόκειται για την ικανοποίηση που φέρνει το σεξ αλλά για μια λαχτάρα και διαρκή αναζήτηση.
