Του Τεύκρου Σακελλαρόπουλου
Πριν από χρόνια σ’ ένα τμήμα της Ζούγκλας ξέσπασε ξηρασία. Δεν έχει σημασία πως
ξεκίνησε. Πολλά ζώα κατηγόρησαν τους ελέφαντες πως κάνοντας μπάνιο στον μοναδικό ποταμό του έσκαψαν την κοίτη και του άλλαξαν την πορεία και στέρεψε. Άλλοι πάλι έλεγαν πως τα βουβάλια έγιναν τόσα πολλά (και λόγω μεγέθους) έπιναν όλο το διαθέσιμο νερό. Άλλοι πάλι είπαν πως κανείς δεν πρόσεχε και πως το νερό στέρεψε αφού κατασπαταλήθηκε σε ντους και παιγνίδια. Βέβαια πολλά ζώα και τότε ήταν διψασμένα, διότι τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα δεν τα άφηναν να πιουν νερό.
Όπως και να έχει το ζήτημα το τμήμα αυτό της ζούγκλας σχεδόν ξεράθηκε. Τότε κάποια ζώα ζήτησαν να φέρουν νερό από ένα άλλο τμήμα της, στο οποίο ήταν τα ίδια ζώα αλλά εκείνα ζούσαν με κάποια μεγαλύτερη αφθονία, αλλά και λιγότερο ήλιο.
Όσο το νερό στέρευε στο τμήμα της ζούγκλας μας τα ζώα γίνονταν περισσότερο επιθετικά. Άρχισαν τις αλληλοκατηγορίες για το ποιο από όλα χρησιμοποιούσε περισσότερο νερό ή το κατασπατάλησε στο παρελθόν… Άρχισαν και να διαφωνούν και στο από πού θα βρουν πολύτιμο νερό. Θυμήθηκαν κάποια ότι κάποτε μετανάστευσαν από ένα άλλο σημείο με μεγάλη ξηρασία και άρχισαν να το νοσταλγούν…
Μετά από μεγάλες διαμάχες τελικά αποφάσισαν και ζήτησαν νερό από τα γειτονικά τμήματα, αλλά και από άλλα πιο μακρινά με τα οποία δεν είχαν και ιδιαίτερη σχέση. Ωστόσο αυτό δεν ήταν χωρίς κόστος. Από την παραγωγή με το “δανεικό” νερό έπρεπε να δίνουν πίσω ένα μέρος των παραγόμενων φρούτων, ως πληρωμή.
Ωστόσο ενώ φάνηκε μετά από κάποιο πολύ δύσκολο διάστημα πως το ζήτημα ανακούφισε κάπως την κατάσταση, οι ελέφαντες συνέχιζαν τα ωραία μπάνια τους, οι βούβαλοι το ίδιο αλλά τώρα το νερό δεν ήταν τόσο πολύ, όπως συνέβαινε πρώτα. Τώρα άρχισε να λείπει από τα μικρότερα κυρίως ζώα, τα οποία πλέον άρχισαν να λιμοκτονούν, διότι όχι μόνο δεν έφθανε καλά – καλά για να πιούν, αλλά δεν έφθανε ούτε να συντηρεί την βλάστηση του τμήματος της ζούγκλας, η οποία σιγά-σιγά άρχισε να ξεραίνεται και πάλι σε αρκετά σημεία… Τα πολλά φυτοφάγα άρχισαν να αδυνατίζουν, διότι και το χορτάρι έπαψε πλέον να είναι άφθονο…
Όσα ζώα είχαν λιγότερη ανάγκη για νερό, κυρίως κάτι ερπετά και τρωκτικά ή ήταν απλώς μικρότερα σε μέγεθος άρχισαν να απολαμβάνουν την κατάσταση, διότι αφ’ ενός θυμήθηκαν τα παλαιοτέρα χρόνια στο ξερό τμήμα απ’ όπου μετανάστευσαν και αφ’ ετέρου, διότι εύρισκαν πιο εύκολα τροφή, αφού τα μέχρι τότε εύρωστα ζώα άρχισαν να αδυνατίζουν… Οι ελέφαντες και οι ιπποπόταμοι όμως συνέχιζαν τα μπάνια τους… με τον ίδιο τρόπο στις λιγότερες μεν αλλά το ίδιο επαρκείς λίμνες και φυσικά ούτε λόγος τώρα πια να τους ενοχλήσει κάποιο άλλο ζώο…
Κάποια στιγμή και ενώ κάπως είχαν ισορροπήσει τα πράγματα (αλλά με μία στρεβλή ισορροπία, απλώς πολλά ζώα είχαν κουραστεί και καταλαγιάσει) μία μερίδα ξεσηκώθηκε και απαίτησε να ζητήσει περισσότερο νερό από τα άλλα ζώα της ζούγκλας ενώ ταυτόχρονα δεν ήθελε να δίνεται για πληρωμή τόσο μεγάλη ποσότητα από τα φρούτα. Όντως αυτό έγινε αλλά κανένα ζώο από τα άλλα σημεία της ζούγκλας δεν ήταν πρόθυμο να θυσιάσει περισσότερο νερό από το δικό του, ειδικά μάλιστα όσο έβλεπαν ότι οι ελέφαντες συνέχιζαν να πίνουν όπως προηγουμένως, οι ιπποπόταμοι να κολυμπούν το ίδιο ενώ και τα ερπετά είχαν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται και να απειλούν και τα δικά τους μέρη… Έβλεπαν επίσης πως κανένα ζώο δεν έψαχνε να βρει νερό αλλού από μόνο του…
Βέβαια η αλήθεια είναι πως υπήρχαν τεράστιες ποσότητες, οι οποίες χύνονταν στη θάλασσα, αλλά κανείς δεν φαινόταν να το πιστεύει (και αυτό ίσχυε για όλα τα ζώα σε κάθε σημείο της ζούγκλας και όχι μόνο στο δικό μας).
Τότε ξαφνικά τέθηκε η ιδέα να ψηφίσουν τι θα ήθελαν να κάνουν. Εάν ήθελαν να συνεχίσουν να λαμβάνουν νερό από τα άλλα ζώα ή να μην τους δίνουν τους καρπούς των δένδρων και εν τέλει εάν θέλουν να παραμείνουν σε αυτό τμήμα της ζούγκλας. Οι καρποί δεν είχαν ωριμάσει ακόμα ενώ το δανεικό νερό είχε καταναλωθεί και φαινόταν ιδανική η στιγμή…
Αυτό όμως δημιούργησε μία σειρά από διαμάχες μεταξύ των ζώων. Το πιο ωραίο ήταν ωστόσο πως ο αρχηγός κάθε είδους προσπαθούσε να πείσει τα υπόλοιπα πως το καλύτερο περιβάλλον ήταν το περιβάλλον του δικού του είδους. Οι ιπποπόταμοι δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τα φρούτα ενώ ήθελαν λίμνες με νερό, στις οποίες όμως δεν άφηναν κανέναν να πλησιάσει. Οι γύπες πάλι εκθείαζαν την απόλυτη ξηρασία της ερήμου και μπορούσε να φανταστεί κάποιος το γιατί.
Ωστόσο τα πλέον μπερδεμένα ζώα , τα οποία ήταν και με μεγάλη διαφορά τα περισσότερα ήταν τα φυτοφάγα κάθε μεγέθους (από βουβάλια, έως ζέβρες, ελαφάκια, αντιλόπες και σκιουράκια), τα οποία επιθυμούσαν μία ειρηνική ζωή και άφθονο χορτάρι. Το θέμα ήταν πως τα φυτοφάγα έτρωγαν μόνο χορταράκι ενώ ήταν το… γεύμα όλων των άλλων. Αυτά δεν μπορούσαν να αποφασίσουν τι πραγματικά ήθελαν. Διότι τα αρπακτικά (όπως τα λιοντάρια και τα τσακάλια) τους έλεγαν πως αυτό ήταν το καλύτερο περιβάλλον, αλλά αυτά το έλεγαν, διότι τα προηγούμενα αποτελούσαν το γεύμα τους. Συνέπιπταν μεν οι θέσεις τους, αλλά όχι για τον ίδιο λόγο.
Όσα ήταν ζώα της ξηρασίας διεκήρυτταν πως δεν είχε κανένα νόημα η ζούγκλα, διότι και πάλι θα αδυνάτιζαν λόγω της έλλειψης τροφής σε άλλα μέρη, χωρίς όμως να τους λένε πως στην ξηρασία θα ήταν επίσης τα εύκολα θύματά τους.
Βέβαια υπήρχαν και πολλά, τα οποία είχαν ικανότητα επιβίωσης σε κάθε περιβάλλον, όπως τα φίδια ή οι σκορπιοί, απλώς αλλού ίσως να ήταν λιγότερο εύκολα, αλλά γενικά δεν είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα και περισσότερο ωφελούνταν από την αναποφασιστικότητα και το σάστισμα των φυτοφάγων παρά από το συγκεκριμένο περιβάλλον…
Αυτό λοιπόν συνέβαινε και άρχισαν να εμφανίζονται περίεργες συμμαχίες. Οι αλεπούδες είχαν πείσει τις κότες πως ήταν προς το συμφέρον τους να είναι μαζί και σε ήρεμο περιβάλλον και γενικά παρατηρούσε κάποιος εντελώς περίεργες απόψεις. Βέβαια ούτε λόγος να γίνεται για τα πολύ μεγάλα ζώα, τα οποία επίσης γνώριζαν και αυτά τι ήθελαν.
Τα φυτοφάγα σε κάθε περίπτωση ήταν το ζητούμενο. Αυτά ανεξαρτήτως μεγέθους ήταν το γεύμα όλων των υπολοίπων… Επειδή τώρα ήταν αδυνατισμένα λόγω της παρατεταμένης ξηρασίας άρχισαν να συμπεριφέρονται πανικόβλητα. Επειδή δεν είχαν ζήσει στην ξηρασία, από την οποία είχαν φύγει οι παππούδες τους ήταν και τα πλέον μπερδεμένα, γιατί δεν μπορούσαν να φανταστούν πως ήταν στο παρελθόν και δεν μπορούσαν να αποδεχθούν πως το χορτάρι πλέον ήταν πολύ λιγότερο και χρειαζόταν πολύς κόπος και αναζήτηση για να το εντοπίσουν…
Όσα ζώα ήταν ειδικευμένα σε κάτι ωστόσο δεν είχαν καμία αμφιβολία για το τι ήθελαν. Τα φίδια γνώριζαν άριστα πως θα μπορούσαν να επιβιώσουν παντού, ήταν εξοπλισμένα με δηλητήριο, οι σκορπιοί το ίδιο ενώ τα αρπακτικά ήθελαν οπωσδήποτε να έχουν άφθονα φυτοφάγα γύρω τους... Άλλα ήταν φευγάτα (τα πουλιά) και άλλα ήταν αετοί και είχαν μια μεγάλη εποπτεία για το τι συνέβαινε αλλού…(και όχι μόνον στο κομμάτι της ζούγκλας τους)…
Αυτή η διαμάχη κρατούσε πολύν καιρό και ενώ το νερό πλέον στέρευε, διότι από τα άλλα μέρη της ζούγκλας δεν το άφηναν πλέον να κυλάει αφού οι καρποί δεν αποδίδονταν…
Κι ενώ λοιπόν οι διαμάχες και οι εντάσεις είχαν φθάσει σε ύψιστο βαθμό (κυρίως μεταξύ των σαρκοβόρων και των άλλων της ξηρασίας) με τα φυτοφάγα χαμένα στο σύμπαν και σε διλλήματα - παγίδες να σου ξαφνικά μια καταιγίδα! Χάρηκαν όλα όσα ήθελαν το νερό και σκέφτηκαν πως θα κέρδιζαν τη διαμάχη. Κυρίως τα αρπακτικά.
Τότε ένας φοβερός κεραυνός χτυπά το μεγαλύτερο δένδρο της περιοχής και μία πυρκαγιά με απίστευτο ρυθμό άρχισε να κατακαίει τη ζούγκλα μας και μαζί της τα εγκλωβισμένα ζώα της.
Η ζούγκλα μας έγινε στάχτη και όλα τα ζώα της κάρβουνο, αφού ήταν συγκεντρωμένα και συζητούσαν σε πολύ έντονο βαθμό για το ποιό περιβάλλον θα ήταν το κατάλληλο.
Όλα; Χμ... όχι!
Οι αετοί επειδή πετούσαν και έβλεπαν πολύ μακριά μπόρεσαν να απομακρυνθούν πολύ γρήγορα (μαζί και τα γεράκια)… τα περισσότερα φίδια γιατί στο έδαφος είχαν καλύτερη αντίληψη και ταχύτητα ενώ οι κατσαρίδες άρχισαν να ξετρυπώνουν από την γη και να κουνάνε χαρούμενες τις κεραίες τους έτοιμες να κατακτήσουν τον νέο Κόσμο.
Ααα!
Ξέχασα τους κροκόδειλους! Κρυμμένοι μέσα στο νερό και σαρκοβόροι την ώρα της φωτιάς απολάμβαναν το “δωρεάν” γεύμα όσων φυτοφάγων, έτρεχαν στις λίμνες να σωθούν…
Σημείωση: Εάν ψάχνετε για “κρυφά” πολιτικά μηνύματα στο προηγούμενο έχετε χάσει μάλλον το πνεύμα του…
