Ήταν παραμονή της Παναγιάς, στις 14 Αυγούστου 1996...
20 χρόνια από εκείνη την μαύρη ημέρα...
Εκεί κάτω, στο νησί της Αφροδίτης, στη Δερύνεια...
Κι ήταν ένα παιδί, ένα παιδί αποφασισμένο να τιμήσει την δοξασμένη ιστορία του Έθνους μας, ένα παιδί που δεν άντεχε να βλέπει από το 1974 τον στρατό κατοχής να κρατά το μισό τμήμα από το μαρτυρικό νησί, από τη Μεγαλόνησο...
Ένα παιδί που αποφάσισε με τη θυσία του να δείξει το δρόμο, να δείξει πως πρέπει να συμπεριφέρονται οι Έλληνες, πως πρέπει να συμπεριφέρονται οι ελεύθεροι άνθρωποι...
Ανέβηκε στον ιστό της σημαίας για να κατεβάσει την ξένη, την τουρκική, την κατοχική σημαία... Κι εκεί τον βρήκε ο θάνατος...
Σολωμός Σολωμού... στις χρυσές δέλτους της ιστορί, στις τελευταίες σελίδες της ελληνικής ιστορίας αυτό το όνομα, μαζί με το όνομα του Τάσου Ισαάκ, γράφηκαν με χρυσά γράμματα και παραμένουν εκεί...
"Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι...
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη...
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι...
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί...
πάντα γελαστοί και γελασμένοι..."
#ηρωες #σολωμος_σολωμου#τασος_ισαακ #κυπρος #δεν_ξεχνω
|
.jpg)
