Μου ζητήθηκε από την μεραρχία να τους συνοδεύσω στην
εκκαθάριση ναρκοπεδίου στα βουνά πάνω από την Φλώρινα.
Ο λόγος ήταν ότι εκτός από την χειρουργική γνώση , ήξερα πολύ καλά τα βουνά της περιοχής λόγω ορειβασίας. Το ναρκοπέδιο ήταν αχαρτογράφητο, με νεροφαγώματα και επιχωματώσεις, χορταριασμένο θανάσιμα. Οι νάρκες ήταν μικρές ( κατά προσωπικού) άρα δυσδιάκριτες. Κι όμως, δεν είδα ούτε μία σταγόνα ιδρώτα στο μέτωπό τους. Ούτε ίχνος φόβου, κι ας είχαν χάσει πρόσφατα συνάδελφό τους σε ναρκοπέδιο στον Έβρο ( αν δεν με απατά η μνήμη μου)! Τους έδειξα την περιοχή που ως πρόσκοποι είχαμε δει σκοτωμένη αρκούδα από νάρκη 8 χρόνια νωρίτερα.
Με παρακάλεσαν να να κάτσω μακρυά. Επέμεινα. Τότε ο επι κεφαλής μου είπε: δεν καταλαβαίνεις γιατρέ ότι εσύ είσαι η ελπίδα μας να μας σώσεις αν κάτι πάει στραβά;
Γιατί θέλεις να μας κάνεις να φοβηθούμε;
Υπάκουσα. Το μεσημέρι συζητώντας και τρώγοντας θαύμασα την προσωπικότητα αυτών των ανδρών. Κανένας φόβος για τον θάνατο! Θαρρείς και ήταν ο φίλος τους, ο σύντροφός τους!
Μου άλλαξαν μέσα σε λίγα λεπτά την στάση στον θάνατο. Το απόγιομα με άφησαν να σκάσω κάποιες... Όταν τελείωσαν γύρισα στην μονάδα. Λίγο αργότερα απολύθηκα αλλά ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό μου η εικόνα αυτών των ατρόμητων ανδρών...
Ούτε εγώ ήμουν ο ίδιος μετά από αυτό... Και κάθε που τους θυμάμαι υποκλίνομαι νοερά .
Δημήτριος Γάκης
