Τώρα πρέπει να κυβερνήσουν, αλλά πώς και με ποιους

Επί δυόμισι χρόνια, τα πάντα σε αυτή τη χώρα περιστρέφονται γύρω από την παραμονή ή όχι στο ευρώ και τις
διαπραγματεύσεις - αξιολογήσεις των προγραμμάτων λιτότητας και τα συνακόλουθα μέτρα.Ολα τα άλλα που αφορούν τη δημόσια ζωή και την καθημερινότητα του πολίτη έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Οχι ότι οι όποιες αποφάσεις έχουν ληφθεί και όλοι οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί στο διάστημα αυτό δεν αφορούν τις ζωές των πολιτών. Τις αφορούν και τις παρααφορούν, καθώς η μόνιμη στόχευση είναι η απέραντη φτωχοποίηση και εξαθλίωση του συντριπτικά μεγαλύτερου κομματιού της κοινωνίας.
Βασίλης Στεφανακίδης

Πέραν όμως της οικονομίας, υπάρχουν και άπειρα άλλα καθημερινά ζητήματα από τα οποία κρίνεται αν η χώρα ανήκει ακόμα στις προηγμένες δυτικές κοινωνίες ή αν έχει καταποντιστεί στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο. Τομείς της δημόσιας ζωής όπως η Υγεία, η Παιδεία, η ασφάλεια, η κοινωνική πρόνοια, τα δικαιώματα του πολίτη, η επικούρηση των αδύναμων και ευπαθών κοινωνικών ομάδων, η Δικαιοσύνη και πλείστοι άλλοι έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα τα τελευταία χρόνια και είναι άγνωστο πώς μπορούν το ελληνικό κράτος και η εκτελεστική εξουσία να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Η πρώτη φορά αριστερή μας κυβέρνηση με τους πειραματισμούς της, τους ερασιτεχνισμούς και τις ιδεοληψίες της κατάφερε μέσω των αέναων διαπραγματεύσεων να ροκανίσει τον χρόνο και να παραμείνει στην εξουσία αφήνοντας ουσιαστικά τη χώρα ακυβέρνητη. Προείχε, βλέπετε, να καταλήξει στο τι τελικά θέλει για τη χώρα και στη συνέχεια να βρει τον τρόπο να δικαιολογήσει στην κοινή γνώμη τις επιλογές της οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Αυτά όμως τελείωσαν με το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και τώρα είναι υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να κυβερνήσει. Και εδώ ξαναρχίζουν τα δύσκολα, καθώς εκλείπουν οι δικαιολογίες και δεν υπάρχει και η καραμέλα «για όλα φταίνε οι προηγούμενοι».

Πώς και με ποιους, όμως, να κυβερνήσει; Με τους Πολάκηδες, Γαβρόγλου, Κοντονήδες, Σταθάκηδες, Τσακαλώτους και Παπαδημητρίου, που ανάθεμα κι αν έχουν καταλάβει ποιους τομείς ανέλαβαν να διοικήσουν; Με τον περιοδεύοντα κυβερνητικό θίασο που δεν έμαθε τίποτε άλλο απ’ το να καταγγέλλει και να διαμαρτύρεται για τα πάντα και την έννοια «ευθύνη» δεν την έχει ακουστά;

Με τους συμβούλους Καρανίκες και τους κατ’ επάγγελμα αριστερούς οι οποίοι στο μόνο στο οποίο είναι ατσίδες είναι το βόλεμα ημών και συντρόφων σε κάποιο κρατικοδίαιτο κηφηναριό; Με αυτούς που δεν έμαθαν να βγάζουν μια δραχμή από πραγματική δουλειά και βίωναν λάθρα και με τα επιδόματα των αγώνων; Δύσκολο, όντως, πράγμα να κυβερνήσεις μια χώρα. Και μάλιστα αν έχεις στον σβέρκο σου μια τρόικα να σου τραβάει τ’ αυτί μόλις πας να ξοδέψεις κάτι εκτός συμφωνίας. Ακόμη και να τα παρατήσουν όμως τώρα είναι δύσκολο, γιατί ο λογαριασμός της καταστροφής που συνομολογούν οι πάντες δεν μπορεί να περάσει χωρίς συνέπειες. Τους στοιχειώνει ο φόβος για τα γουνάκια.

Το καλό το παλικάρι, όμως, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, ξέρει κι άλλο μονοπάτι... για την παραμονή στην εξουσία.

Επιχείρηση σπίλωσης και λάσπης κατά πάντων, καθώς ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Μια επιχείρηση που μπήκε μπροστά και δεν έχει σκοπό να αφήσει τίποτα όρθιο. Ούτε το Σύνταγμα, ούτε τους θεσμούς, ούτε τα κόμματα, αλλά ούτε και οιονδήποτε αντικαθεστωτικό, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται. Πόλεμος σε όποιον δεν είναι μαζί μας και γαία πυρί μειχθήτω!

Δεν ξέρω πόσο μακριά θα πάνε με αυτές τις μεθόδους και πόσους μπορούν να κρατήσουν με το μέρος τους, αλλά, κατά τη γνώμη μου, στο τέλος δεν θα καταφέρουν να αποφύγουν αυτό για το οποίο τα κάνουν όλα αυτά. Και έχουν δει τα μάτια μας πολλά τις τελευταίες δεκαετίες - και κυρίως είδαμε πολλούς αλαζόνες καβαλάρηδες τι τύχη είχαν όταν ξεπέζεψαν!


protothema.gr