Του Αθανάσιου Κατσίμπελη*
Τι θα πούμε στο παιδί που προσπάθησε, που κόπιασε και που αρίστευσε προσδοκώντας, με βάση το νόμο που γνώριζε και ίσχυε, να σηκώσει στο επόμενο σχολικό έτος ψηλά και περήφανα την Ελληνική σημαία στην παρέλαση;
Τι θα πούμε σε αυτό το παιδί του δημοτικού που πήγαινε στην Ε΄ τάξη που είχε εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δημοκρατία και τους θεσμούς αλλά και στον εξαίρετο Συνταγματολόγο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας που υπογράφει το Προεδρικό Διάταγμα 79/1-8-2017 το οποίο χωρίς κανένα διάλογο, καμία δημοκρατική διαδικασία, διαβούλευση ή συζήτηση του στερεί τη δυνατότητα να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα;
“Δεν θα πάρεις εσύ τη σημαία παιδί μου γιατί άλλαξε ο νόμος και στο εξής σημαιοφόρος δεν θα είναι ο μαθητής με τους καλύτερους βαθμούς, αλλά ο πιο τυχερός, καθώς η επιλογή θα γίνεται με κλήρωση”.Αυτό ζητάει ο Υπουργός Παιδείας να πουν οι εκπαιδευτικοί στους αριστούχους για τους οποίους αποφάσισε για κάτι χωρίς να λάβει υπόψη του το δικαίωμα προσδοκίας που είχαν κατακτήσει με την αξία τους.
Δεν εξετάζω αν η απόφαση της κυβερνητικής πλειοψηφίας ήταν σωστή για την πλειοψηφία, την οποία σε μια δημοκρατική Πολιτεία βεβαίως εκφράζει η κυβέρνηση, αλλά αναρωτιέμαι: Ποια τα όρια της κάθε κυβερνητικής πλειοψηφίας που δεν κατανοεί πως δεν μπορεί να νομοθετεί αιφνιδιάζοντας και καταπατώντας ατομικά και κεκτημένα δικαιώματα πόσω μάλλον όταν με τους νόμους αυτούς δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον αλλά ιδεοληπτικούς και προπαγανδιστικούς σκοπούς της;
Προφανώς και την παροιμία “Μην τάξεις σ΄άγιο κερί και σε παιδί κουλούρι” δεν την γνωρίζουν οι νομοθέτες αλλά το ανησυχητικό είναι πως αυτοί που θα ήταν “κάθε λέξη του Συντάγματος” αγνοούν και την Αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του πολίτη και του μαθητή απέναντι σε αυτό το κράτος αλλά και στους δασκάλους του.
Μια βασική αρχή συνταγματική, που αγνοεί αποδεδειγμένα όχι μόνο η σημερινή κυβέρνηση αλλά και όσες κυβέρνησαν τον τόπο τόσα χρόνια χωρίς την ύπαρξη ανεξάρτητου Συνταγματικού Δικαστηρίου, είναι η λεγόμενη αρχή της προστασίας της δικαιολογημένη εμπιστοσύνης του πολίτη απέναντι σε αυτό το κράτος και τους νόμους που υιοθετεί κάθε φορά.
Αναμφισβήτητα η έννοια της εμπιστοσύνης στο νου του μέσου ανθρώπου είναι συνυφασμένη με κάτι οπωσδήποτε καλό, ηθικό, έντιμο και δίκαιο. Η αρχή της εμπιστοσύνης του ανθρώπου προς το κράτος έχει καταρχήν έντονα ανθρωπομορφικό χαρακτήρα και βρίσκεται πάντα πίσω της το κοινό αίσθημα δικαίου.
Είναι λοιπόν αναγκαίο η συμπεριφορά από μέρους της δημόσιας εξουσίας να καλύπτεται από ένα τεκμήριο σταθερότητας, δηλαδή να έχει κάποια διάρκεια στο χρόνο, ώστε να μπορεί να αναπτύσσετε η σχέση αυτή ανάμεσα στα δύο υποκείμενα δηλαδή τον πολίτη και το κράτος.
Ο Έλληνας πολίτης από την παιδική του ηλικία ζει την παραβίαση αυτής της βασικής αρχής.Χάνει κάθε εμπιστοσύνη σε αυτό το κράτος.Πλήττεται η πίστη του απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς και εμπεδώνει το συναίσθημα πως μόνο αν είναι τυχερός ή κυβερνητικός θα πετύχει κάτι στη ζωη του.
Το παιδί που νόμιζε πως θα γινόταν σημαιοφόρος επειδή ήταν άριστο κατανοεί πως είναι το άτυχο παιδί που όταν μεγαλώσει θα εκδιωχθεί από την Πατρίδα του.
.jpg)
.jpg)
