γκανγκστερικές προσπάθειες του ευρωφασισμού που εκπροσωπεί σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη εναντίον κάθε λαϊκής απόπειρας να αποτινάξει, με δημοκρατικά μέσα, το φασισμό αυτό.
Τάκης Φωτόπουλος
Έτσι, μετά το θριαμβευτικό OXI του Βρετανικού λαού στην ΕΕ πριν δύο χρόνια, όταν πάνω από 17 εκατομ. ψηφοφόρων (πάνω από τους μισούς), δηλαδή τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, αψήφησαν τη μαύρη προπαγάνδα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, τόσο της ευρωπαϊκής ελίτ αλλά και
της υπερεθνικής Ελίτ γενικότερα
(Ομπάμα κλπ), αλλά και της «Αριστεράς» (Εργατικό Κόμμα κ.α.) και
ψήφισαν το Brexit, ξεκίνησε μία τιτάνια εκστρατεία από τις ίδιες τις
ελίτ και την «Αριστερά», ιδιαίτερα μέσα στο βρετανικό Κοινοβούλιο, να
ανατρέψουν την ιστορική αυτή ψήφο. Σήμερα βγαίνει και ο διοργανωτής κάθε
«ροζ» επανάστασης στην Ανατολική Ευρώπη και αλλού, ο
πολυεκατομμυριούχος Σόρος και οργανώνει επίσημο κίνημα να
ανατρέψει τη βούληση του λαού. Γιατί; Διότι η λαϊκή βούληση δεν βόλευε
τις ελίτ και την ευεργετημένη μειοψηφία από την παγκοσμιοποίηση. Και
αυτό, ενώ σήμερα είναι πια γενικά παραδεκτό ότι η παγκοσμιοποίηση έχει
οδηγήσει στη μεγαλύτερη μεταπολεμική ανισότητα, την ουσιαστική κατάργηση
της πλήρους απασχόλησης και ένα νέο εργατικό μεσαίωνα (μέσα από τα
συμβόλαια μηδενικών ωρών αλλά και τη μαζική παράνομη μετανάστευση που
ενθαρρύνουν οι ελίτ), καθώς και τη διάλυση του κράτους πρόνοιας που
επιβλήθηκε μέσα από το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών
κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών. Ο βρετανικός λαός τότε είπε
«ΟΧΙ» σε όλα αυτά και σήμερα πληρώνει την τιμή.
Αντίστοιχα, ο Ιταλικός λαός τόλμησε να υπερψηφίσει κόμματα που άμεσα ή
έμμεσα στρέφονται κατά της ΕΕ και των πολιτικών της, δίνοντάς τους
απόλυτη πλειοψηφία. Τότε, αμέσως, κινήθηκε ο ευρωφασιστικός μηχανισμός
και μέσω των συνήθων οργάνων του, των Προέδρων της Δημοκρατίας, που
συνήθως δεν εκλέγονται από τον λαό (εκεί του Ματταρέλα), έβαλε θρασύτατο
βέτο στον υποψήφιο Υπ. Οικονομικών που πρότειναν τα κόμματα που νίκησαν
θριαμβευτικά, γιατί δεν είχε το απαραίτητο «πιστοποιητικό
ευρωφροσύνης». Η ψευτο-δικαιολογία ήταν ότι ο διορισμός του θα
προκαλούσε κρίση στις αγορές και θα υπέφερε ο λαός! Βέβαια, παρέλειψαν
οι φασίστες αυτοί να αναφέρουν ότι τις αγορές τις ελέγχουν οι ίδιες οι
ελίτ των πολυεθνικών και κινούνται ανάλογα με τα κελεύσματά τους για να
τρομοκρατήσουν τους λαούς. Αυτό έκαναν και κάνουν με τη στερλίνα που
έχει χάσει πάνω από 15% της αξίας της από τον καιρό του δημοψηφίσματος
και αυτό κάνουν και κατά της Ιταλίας, χτυπώντας την πιστοληπτική της
ικανότητα, όταν η χώρα, χάρη στο «άνοιγμα» και την «απελευθέρωση» των
αγορών που της επέβαλε η ΕΕ έχει το δεύτερο δημόσιο χρέος μετά το
ελληνικό στην Ευρωζώνη.
Ο Ευρωφασιστικός μηχανισμός λειτουργεί πολύ απλά και ξεκινά από το οικονομικό επίπεδο. Από τη στιγμή που μια χώρα χάνει την οικονομική κυριαρχία της ανοίγοντας και απελευθερώνοντας τις αγορές της, όπως επιβάλλει η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, χάνει κάθε δυνατότητα ουσιαστικού ελέγχου τους και γίνεται έρμαιο των αγορών και αυτών που τις ελέγχουν: δηλαδή των μεγάλων πολυεθνικών που ελέγχουν σήμερα την παγκόσμια οικονομία. Σε περίπτωση επομένως που ο λαός σε κάποια χώρα εκλέξει κυβέρνηση με αιτήματα που βλάπτουν τις πολυεθνικές διότι μειώνουν την κερδοφορία τους π.χ. μια κυβέρνηση που επιδιώκει αύξηση των δημοσίων δαπανών για να καλυφθούν τα έξοδα της Παιδείας η της Υγείας η των Κοινωνικών Υπηρεσιών (συντάξεις κλπ) ή που επιδιώκει ενεργά μείωση της ανεργίας-υποαπασχόλησης και της φτώχειας — πράγμα που τελικά θα σημάνει μείωση της κερδοφορίας τους, οι ελίτ δεν έχουν παρά να υποτιμήσουν με κερδοσκοπικές κινήσεις το νόμισμα της χώρας αυτής (όπως έγινε με τη στερλίνα) ή, ακόμη πιο εύκολα αν ανήκει στην Ευρωζώνη (όπως η Ιταλία και η Ελλάδα πριν από αυτή), να κτυπήσουν την πιστοληπτική της ικανότητα στις αγορές. Ο Γερμανός μάλιστα Ευρωπαίος Επίτροπος ήταν πολύ σαφής στην ωμότητα του: «η προσδοκία μου είναι ότι οι εξελίξεις στις Ιταλικές αγορές, τα ομόλογα και την οικονομία κατά τις προσεχείς εβδομάδες θα γίνουν τόσο ακραίες που θα έδιναν σήμα στους ψηφοφόρους να μην ψηφίζουν τους λαϊκιστές της Δεξιάς ή της Αριστεράς». Είναι άλλωστε γνωστό ότι ο ίδιος ο Γιούνκερ, Πρόεδρος της Κομισιόν, το 2015 όταν δέχτηκε ασμένως τη μεγάλη κωλοτούμπα του Τσίπρα είχε δηλώσει ευθαρσώς «δεν μπορούν να υπάρξουν δημοκρατικές επιλογές ενάντια στις Ευρωπαϊκές συνθήκες».
Και φυσικά αποτελεί άλλον ένα μύθο της παγκοσμιοποιητικής «Αριστερας» τύπου Βαρουφάκη και του πάτρωνα του Σόρος ότι αρκεί οι Ευρωφασίστες να συνετιστούν και να καταργήσουν τις πολιτικές λιτότητας για να λυθούν τα προβλήματα των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης. Όπως έχω δείξει επανειλημμένα στο παρελθόν, οι πολιτικές λιτότητας είναι αναπόφευκτες σε χώρες ενσωματωμένες στην ΝΔΤ που θέλουν να επιβιώσουν στον διεθνή ανταγωνισμό. Το τέλος άλλωστε του Κεϋνσιανισμού και των Κεϋνσιανών πολιτικών αντιστάθμισης των υφέσεων με ελλείμματα στον Προϋπολογισμό ήταν αναπόφευκτο από τη στιγμή που μια χώρα ανοίγει και απελευθερώνει τις αγορές της, χάνοντας την οικονομική της κυριαρχία.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι σήμερα δεν κινδυνεύουμε από κάποιο μυθικό «φασισμό» προπολεμικού τύπου, όπως διαδίδουν ξεδιάντροπα τα απόλυτα ελεγχόμενα από τις ελίτ ΜΜΕ. Τον φασισμό αυτόν το συνέτριψαν στρατιωτικά οι λαοί και, κυρίως, ο Σοβιετικός στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και συνακόλουθα πολιτικά και ιδεολογικά, γι’ αυτό και τα τυχόν υπολείμματά του σήμερα είναι θλιβερά κακέκτυπα των πραγματικών φασιστικών κινημάτων. Ο πραγματικός φασισμός από τον οποίο κινδυνεύουμε σήμερα είναι ο φασισμός των Υπερεθνικών Ελίτ (αμερικανικών και ευρωπαϊκών) που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε δημοκρατικά εκφρασμένη λαϊκή βούληση. Και φυσικά οι ίδιοι αυτοί φασίστες ξεπερνώντας κάθε Γκέμπελς αποκαλούν φασιστικά και ακροδεξιά όλα τα κινήματα για την Εθνική και Οικονομική Κυριαρχία, που άμεσα ή έμμεσα στρέφονται ενάντια στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης.
Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι άμεσοι συνεργάτες αυτών των ευρωφασιστών είναι οι «Αριστερόστροφοι Φασίστες» τύπου ΣΥΡΙΖΑ, όπως εύστοχα τους αποκάλεσε ο Μίκης Θεοδωράκης, που δεν είχαν κανένα δισταγμό να ανατρέψουν τη λαϊκή βούληση όπως εκφράστηκε με 61% το 2015, άμεσα ενάντια στα Μνημόνια, αλλά και έμμεσα ενάντια στην ίδια την ΕΕ που τα επέβαλε. Οι Αριστερόστροφοι Φασίστες παίζουν παντού το ρόλο του δεκανικιού στους Ευρωφασίστες ή τους φασίστες γενικότερα της Υπερεθνικής Ελίτ στην καταπάτηση της λαϊκής βούλησης. Στην Ιταλία, ακόμη και αμέσως μετά την έκρηξη της κρίσης που προκάλεσε το θρασύτατο βέτο της ΕΕ μέσω του οργάνου τους Ματαρέλα, άρχισαν διαπραγματεύσεις για να πείσουν το λιγότερο δεσμευμένο στις αρχές της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας κόμμα των 5 αστέρων να δεχτεί να κάνει μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα τύπου Τσίπρα και να μην επιμείνει στον διορισμό ενός ‘Ευρωσκεπτικιστή’ στη θέση του Υπ. Οικονομικών.
Δεν υπάρχει λοιπόν πια καμιά αμφιβολία ότι οι Ευρωφασίστες, σε συνεργασία με τους αριστερόστροφους φασίστες, είναι αδίστακτοι και είναι ικανοί να χρησιμοποιήσουν κάθε μορφή βίας στη διάθεσή τους (οικονομική, αστυνομική, στρατιωτική κλπ) για να συντρίψουν τη λαϊκή οργή. Και αυτό διότι βέβαια ο λαός, όταν δει την έκφραση της βούλησή του να καταπατείται έτσι βάναυσα, αναγκαστικά, όπως δείχνει πεντακάθαρα η Ιστορία, θα εκφραστεί τελικά και βίαια. Είναι, όμως, τέτοιος ο καθολικός έλεγχος της πληροφόρησης σήμερα από τις ίδιες τις ελίτ (που ούτε μπορούσε να τον ονειρευτεί ο Όργουελ στο «1984»), ώστε με την τρομερή σύγχυση που δημιουργούν μέχρι σήμερα στα λαϊκά στρώματα, κάποια από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης να μην έχουν καταλάβει ακόμη ποιοι είναι σήμερα οι πραγματικοί φασίστες. Όμως συγχρόνως είναι τέτοιο το θράσος των Ευρωφασιστών και τέτοια η μαζική οργή που συσσωρεύεται από κάτω σε ολόκληρη την Ευρώπη ενάντια στους απατεώνες της πολιτικής και των ΜΜΕ, που τελικά θα τους παρασύρει όλους, καθώς και το σαθρό οικοδόμημα τους, την ΕΕ και την Ευρωζώνη και τελικά την ίδια τη ΝΔΤ.
Η κατάκτηση όμως της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας για μια χώρα είναι αναγκαία προϋπόθεση στον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση—κάτι που «ξεχνούν» τα κομμουνιστικά κόμματα και τα άλλα κόμματα της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» πέρα βέβαια από αριστερόστροφους φασίστες. Μολονότι, ιστορικά, κανένας λαός δεν πέτυχε κοινωνική απελευθέρωση πριν την εθνική απελευθέρωση, τα κόμματα αυτά κατακρίνουν τα κινήματα για εθνική και οικονομική κυριαρχία, που φιλοδοξούν να εκφράσουν τα λαϊκά κινήματα για εθνική απελευθέρωση γιατί δεν είναι…αντικαπιταλιστικά ή ότι εκφράζουν απροσδιόριστες ενδο-καπιταλιστικές η ενδο-αστικές αντιθέσεις! Αν και, βέβαια, τα κόμματα αυτά μπορεί κάλλιστα να προδώσουν τα λαϊκά κινήματα που τους ψηφίζουν, όπως κάνει σήμερα για παράδειγμα ο Τραμπ, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι γι’ αυτό φταίνε τα ίδια τα λαϊκά κινήματα, παρά μόνο στο βαθμό που δεν έχουν βρει ακόμη τη δύναμη να αυτό-οργανωθούν. Μέχρι τότε όμως δεν έχουν καμία άλλη επιλογή για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους κατά των ελίτ, ιδιαίτερα όταν η παγκοσμιοποιητική «αριστερά» γενικώς ουσιαστικά συμπλέει με τις ελίτ και τους αριστερόστροφους φασίστες στη καταδυνάστευση των λαών, πράγμα που ήδη έχει οδηγήσει στη σημερινή χρεωκοπία της σε ολόκληρη την Ευρώπη…
ΠΗΓΕΣ:
EU faces backlash after Italian president blocks populists, Bruno Waterfield, The Times, 30/05/2018
Ο Ευρωφασιστικός μηχανισμός λειτουργεί πολύ απλά και ξεκινά από το οικονομικό επίπεδο. Από τη στιγμή που μια χώρα χάνει την οικονομική κυριαρχία της ανοίγοντας και απελευθερώνοντας τις αγορές της, όπως επιβάλλει η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, χάνει κάθε δυνατότητα ουσιαστικού ελέγχου τους και γίνεται έρμαιο των αγορών και αυτών που τις ελέγχουν: δηλαδή των μεγάλων πολυεθνικών που ελέγχουν σήμερα την παγκόσμια οικονομία. Σε περίπτωση επομένως που ο λαός σε κάποια χώρα εκλέξει κυβέρνηση με αιτήματα που βλάπτουν τις πολυεθνικές διότι μειώνουν την κερδοφορία τους π.χ. μια κυβέρνηση που επιδιώκει αύξηση των δημοσίων δαπανών για να καλυφθούν τα έξοδα της Παιδείας η της Υγείας η των Κοινωνικών Υπηρεσιών (συντάξεις κλπ) ή που επιδιώκει ενεργά μείωση της ανεργίας-υποαπασχόλησης και της φτώχειας — πράγμα που τελικά θα σημάνει μείωση της κερδοφορίας τους, οι ελίτ δεν έχουν παρά να υποτιμήσουν με κερδοσκοπικές κινήσεις το νόμισμα της χώρας αυτής (όπως έγινε με τη στερλίνα) ή, ακόμη πιο εύκολα αν ανήκει στην Ευρωζώνη (όπως η Ιταλία και η Ελλάδα πριν από αυτή), να κτυπήσουν την πιστοληπτική της ικανότητα στις αγορές. Ο Γερμανός μάλιστα Ευρωπαίος Επίτροπος ήταν πολύ σαφής στην ωμότητα του: «η προσδοκία μου είναι ότι οι εξελίξεις στις Ιταλικές αγορές, τα ομόλογα και την οικονομία κατά τις προσεχείς εβδομάδες θα γίνουν τόσο ακραίες που θα έδιναν σήμα στους ψηφοφόρους να μην ψηφίζουν τους λαϊκιστές της Δεξιάς ή της Αριστεράς». Είναι άλλωστε γνωστό ότι ο ίδιος ο Γιούνκερ, Πρόεδρος της Κομισιόν, το 2015 όταν δέχτηκε ασμένως τη μεγάλη κωλοτούμπα του Τσίπρα είχε δηλώσει ευθαρσώς «δεν μπορούν να υπάρξουν δημοκρατικές επιλογές ενάντια στις Ευρωπαϊκές συνθήκες».
Και φυσικά αποτελεί άλλον ένα μύθο της παγκοσμιοποιητικής «Αριστερας» τύπου Βαρουφάκη και του πάτρωνα του Σόρος ότι αρκεί οι Ευρωφασίστες να συνετιστούν και να καταργήσουν τις πολιτικές λιτότητας για να λυθούν τα προβλήματα των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης. Όπως έχω δείξει επανειλημμένα στο παρελθόν, οι πολιτικές λιτότητας είναι αναπόφευκτες σε χώρες ενσωματωμένες στην ΝΔΤ που θέλουν να επιβιώσουν στον διεθνή ανταγωνισμό. Το τέλος άλλωστε του Κεϋνσιανισμού και των Κεϋνσιανών πολιτικών αντιστάθμισης των υφέσεων με ελλείμματα στον Προϋπολογισμό ήταν αναπόφευκτο από τη στιγμή που μια χώρα ανοίγει και απελευθερώνει τις αγορές της, χάνοντας την οικονομική της κυριαρχία.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι σήμερα δεν κινδυνεύουμε από κάποιο μυθικό «φασισμό» προπολεμικού τύπου, όπως διαδίδουν ξεδιάντροπα τα απόλυτα ελεγχόμενα από τις ελίτ ΜΜΕ. Τον φασισμό αυτόν το συνέτριψαν στρατιωτικά οι λαοί και, κυρίως, ο Σοβιετικός στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και συνακόλουθα πολιτικά και ιδεολογικά, γι’ αυτό και τα τυχόν υπολείμματά του σήμερα είναι θλιβερά κακέκτυπα των πραγματικών φασιστικών κινημάτων. Ο πραγματικός φασισμός από τον οποίο κινδυνεύουμε σήμερα είναι ο φασισμός των Υπερεθνικών Ελίτ (αμερικανικών και ευρωπαϊκών) που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε δημοκρατικά εκφρασμένη λαϊκή βούληση. Και φυσικά οι ίδιοι αυτοί φασίστες ξεπερνώντας κάθε Γκέμπελς αποκαλούν φασιστικά και ακροδεξιά όλα τα κινήματα για την Εθνική και Οικονομική Κυριαρχία, που άμεσα ή έμμεσα στρέφονται ενάντια στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης.
Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο ότι άμεσοι συνεργάτες αυτών των ευρωφασιστών είναι οι «Αριστερόστροφοι Φασίστες» τύπου ΣΥΡΙΖΑ, όπως εύστοχα τους αποκάλεσε ο Μίκης Θεοδωράκης, που δεν είχαν κανένα δισταγμό να ανατρέψουν τη λαϊκή βούληση όπως εκφράστηκε με 61% το 2015, άμεσα ενάντια στα Μνημόνια, αλλά και έμμεσα ενάντια στην ίδια την ΕΕ που τα επέβαλε. Οι Αριστερόστροφοι Φασίστες παίζουν παντού το ρόλο του δεκανικιού στους Ευρωφασίστες ή τους φασίστες γενικότερα της Υπερεθνικής Ελίτ στην καταπάτηση της λαϊκής βούλησης. Στην Ιταλία, ακόμη και αμέσως μετά την έκρηξη της κρίσης που προκάλεσε το θρασύτατο βέτο της ΕΕ μέσω του οργάνου τους Ματαρέλα, άρχισαν διαπραγματεύσεις για να πείσουν το λιγότερο δεσμευμένο στις αρχές της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας κόμμα των 5 αστέρων να δεχτεί να κάνει μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα τύπου Τσίπρα και να μην επιμείνει στον διορισμό ενός ‘Ευρωσκεπτικιστή’ στη θέση του Υπ. Οικονομικών.
Δεν υπάρχει λοιπόν πια καμιά αμφιβολία ότι οι Ευρωφασίστες, σε συνεργασία με τους αριστερόστροφους φασίστες, είναι αδίστακτοι και είναι ικανοί να χρησιμοποιήσουν κάθε μορφή βίας στη διάθεσή τους (οικονομική, αστυνομική, στρατιωτική κλπ) για να συντρίψουν τη λαϊκή οργή. Και αυτό διότι βέβαια ο λαός, όταν δει την έκφραση της βούλησή του να καταπατείται έτσι βάναυσα, αναγκαστικά, όπως δείχνει πεντακάθαρα η Ιστορία, θα εκφραστεί τελικά και βίαια. Είναι, όμως, τέτοιος ο καθολικός έλεγχος της πληροφόρησης σήμερα από τις ίδιες τις ελίτ (που ούτε μπορούσε να τον ονειρευτεί ο Όργουελ στο «1984»), ώστε με την τρομερή σύγχυση που δημιουργούν μέχρι σήμερα στα λαϊκά στρώματα, κάποια από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης να μην έχουν καταλάβει ακόμη ποιοι είναι σήμερα οι πραγματικοί φασίστες. Όμως συγχρόνως είναι τέτοιο το θράσος των Ευρωφασιστών και τέτοια η μαζική οργή που συσσωρεύεται από κάτω σε ολόκληρη την Ευρώπη ενάντια στους απατεώνες της πολιτικής και των ΜΜΕ, που τελικά θα τους παρασύρει όλους, καθώς και το σαθρό οικοδόμημα τους, την ΕΕ και την Ευρωζώνη και τελικά την ίδια τη ΝΔΤ.
Η κατάκτηση όμως της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας για μια χώρα είναι αναγκαία προϋπόθεση στον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση—κάτι που «ξεχνούν» τα κομμουνιστικά κόμματα και τα άλλα κόμματα της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» πέρα βέβαια από αριστερόστροφους φασίστες. Μολονότι, ιστορικά, κανένας λαός δεν πέτυχε κοινωνική απελευθέρωση πριν την εθνική απελευθέρωση, τα κόμματα αυτά κατακρίνουν τα κινήματα για εθνική και οικονομική κυριαρχία, που φιλοδοξούν να εκφράσουν τα λαϊκά κινήματα για εθνική απελευθέρωση γιατί δεν είναι…αντικαπιταλιστικά ή ότι εκφράζουν απροσδιόριστες ενδο-καπιταλιστικές η ενδο-αστικές αντιθέσεις! Αν και, βέβαια, τα κόμματα αυτά μπορεί κάλλιστα να προδώσουν τα λαϊκά κινήματα που τους ψηφίζουν, όπως κάνει σήμερα για παράδειγμα ο Τραμπ, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι γι’ αυτό φταίνε τα ίδια τα λαϊκά κινήματα, παρά μόνο στο βαθμό που δεν έχουν βρει ακόμη τη δύναμη να αυτό-οργανωθούν. Μέχρι τότε όμως δεν έχουν καμία άλλη επιλογή για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους κατά των ελίτ, ιδιαίτερα όταν η παγκοσμιοποιητική «αριστερά» γενικώς ουσιαστικά συμπλέει με τις ελίτ και τους αριστερόστροφους φασίστες στη καταδυνάστευση των λαών, πράγμα που ήδη έχει οδηγήσει στη σημερινή χρεωκοπία της σε ολόκληρη την Ευρώπη…
ΠΗΓΕΣ:
EU faces backlash after Italian president blocks populists, Bruno Waterfield, The Times, 30/05/2018
‘Not a German or EU colony’: EU’s budget chief Oettinger slammed for telling Italians how to vote, RT, 30/05/2018
antipagkosmiopoihsh.gr
