Βουλής, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, βλέπουν κορυφαίοι κύκλοι του Μεγάλου Συνασπισμού ως πιθανότερο διάδοχο της Άνγκελα Μέρκελ στην καγκελαρία, σύμφωνα με τον "Spiegel".
Του Δημήτρη Κατσαγάνη
Το σενάριο αυτό "παίζεται", όπως εξηγούν πηγές του "Κ" στο Βερολίνο, ως η πιο αξιόπιστη εναλλακτική στο τεράστιο κενό που θα άφηνε στην πολιτική ηγεσία του κόμματος της Μέρκελ (CDU), της Γερμανίας, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενδεχόμενη πρόωρη παραίτηση της Μέρκελ.
Κι αυτό γιατί μόνο ο Σόιμπλε φαίνεται ικανός να αναχαιτίσει τις εκ δεξιών πιέσεις στο CDU από το βαυαρικό CSU και το ΑfD, ου μην αλλά και από την αυστριακή κυβέρνηση των Κουρτς-Στράχε, αλλά και να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε εκείνο που διασταυρώνονται οι περισσότερες πληροφορίες από τη γερμανική πρωτεύουσα, είναι πως η παραίτηση της Γερμανίδας καγκελαρίου (και έπειτα η διαδοχή) είναι πιθανόν να έλθει πριν από τις ερχόμενες ομοσπονδιακές εκλογές, ανεξάρτητα αν αυτές διεξαχθούν πρόωρα, π.χ., το αργότερο έως το φθινόπωρο του 2019 ή στην ώρα τους, δηλαδή το φθινόπωρο του 2021.
Ορισμένοι βλέπουν την παραίτηση Μέρκελ από την προεδρία της CDU και την καγκελαρία αρκετά πριν από τις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019 (π.χ., μετά τις τοπικές εκλογές στη Βαυαρία τον Οκτώβριο του 2018) προκειμένου να προλάβει το κόμμα της να ανασυνταχθεί εν όψει της κρίσιμης για την Ε.Ε. κάλπης αυτής.
Το σπιράλ της εξόδου
Η έξοδος της Μέρκελ από τη γερμανική πολιτική σκηνή (με παράλληλη πιθανή είσοδό της στην ευρωπαϊκή σκηνή, π.χ. στη θέση του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία της Κομισιόν προς το τέλος του 2019) είναι –ειδικά από τις ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2018 και έπειτα– πανθομολογούμενη, λόγω της μεγάλης πτώσης των ποσοστών του κόμματός της.
Η προοπτική αυτή ενισχύθηκε περισσότερο λόγω της μετέπειτα κρίσης στις σχέσεις CDU-CSU γύρω από το προσφυγικό, καθώς αυτή έχει ρίξει κι άλλο τα ποσοστά του CDU, αν και η πλειοψηφία των Γερμανών στηρίζει τη Μέρκελ και όχι τον Ζέεχοφερ.
Πιθανή διάδοχη της κραταιάς (παρά τη φθορά της) Γερμανίδας πολιτικού σε κόμμα και καγκελαρία, έστω και μεταβατικά, δηλαδή έως τις επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές (χωρίς να αποκλείεται και η υποψηφιότητα του σ' αυτές) από τον Σόιμπλε –αν και δεν θα είναι "εύκολη υπόθεση" όπως τονίζουν πηγές του "Κ" από το Βερολίνο– φαίνεται να είναι επιθυμητή όχι μόνο από τον κύριο εκ δεξιών εσωκομματικό αντίπαλό της, πρώην στενό συνεργάτη του Σόιμπλε (σ.σ. ήταν γενικός γραμματέας στο ΥΠΟΙΚ, επί των ημερών του) και νυν υπουργό Υγείας, Γενς Σπαν, αλλά και από κορυφαία στελέχη των Σοσιαλδημοκρατών, όπως ο Κάρστεν Σνάιντερ (νυν γενικός διευθυντής κοινοβουλευτικής ομάδας SPD).
Ενστάσεις
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ενστάσεις σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο εντός του CDU και, φυσικά, του SPD. Κάθε άλλο. Διπλωματικοί κύκλοι στο Βερολίνο τονίζουν στο "Κ" πως η επιλογή της Μέρκελ να κρατήσει το CDU στο πολιτικό "Κέντρο" (die Mitte) της χώρας και της Ευρώπης και όχι στη δεξιά πτέρυγα είναι "στρατηγική".
Παράλληλα, η νεοεκλεγείσα πρόεδρος του SPD, Άντρεα Νάλες, διατηρεί καλές σχέσεις με την πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος της Αριστεράς (Linke), Σάρα Βάγκενκνεχτ και, φυσικά, με το κόμμα των Πρασίνων. Η δε Βάγκενκνεχτ, μαζί με το πρώην κορυφαίο στέλεχος του SPD και από καιρό της Linke , Όσκαρ Λαφοντέν, υποστηρίζουν τη σύσταση μιας μετωπικής κίνησης μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών - Αριστερών - Πρασίνων.
Δεδομένης της αριστερόστροφης τάσης της πρόεδρου των Σοσιαλδημοκρατών, Νάλες, αλλά και του ηγέτη της νεολαίας Κέβιν Κούνερτ (ο οποίος τάχθηκε κατά του Μεγάλου Συνασπισμού), θα ήταν δύσκολο –αν και όχι ακατόρθωτο– να γίνει δεκτός ως μεταβατικός καγκελάριος ο Σόιμπλε.
Κατά τ' άλλα, όσοι από το CDU υποστηρίζουν τη "λύση Σόιμπλε" κόντρα σε οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε (π.χ. Άρμιν Λάσετ, Ανεγκρέτ Κραπ-Καρενμπάουερ) διαδοχή από τον πολιτικό χώρο που εκφράζει η Μέρκελ τονίζουν πως μόνο ο τέως Γερμανός ΥΠΟΙΚ θα μπορούσε να αναχαιτίσει τις δεξιές πιέσεις τις οποίες δέχεται αυτήν την περίοδο το CDU από το βαυαρικό CSU ή ακόμα και από το AfD, έχοντας τουλάχιστον την ανοχή του SPD. Το ενδεχόμενο της μετατροπής του CSU σε πανεθνικό κόμμα, αν και δεν αποκλείεται (μετά τις εκλογές στη Βαυαρία) δεν φαίνεται, για την ώρα, ικανό να "αδειάσει" το AfD.
Έτσι, με Σόιμπλε στη γερμανική καγκελαρία (και Μέρκελ στη προεδρία της Κομισιόν) όπως εξηγούν πηγές του "Κ" από τη γερμανική πρωτεύουσα, θα μπορούσε να διασφαλισθεί ενδεχομένως και η συνοχή του κλυδωνιζόμενου από την κρίση Μεγάλου Συνασπισμού τόσο –κυρίως– από τα δεξιά (από όπου και απειλείται άμεσα αυτήν τη στιγμή) όσο και από τα αριστερά. Παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο, θα υπήρξε σταθερή συνέχεια στην πολιτική που άσκησε η Γερμανία στην Ε.Ε. από το 2010 έως και σήμερα,ειδικά καθώς τίθενται νέες προκλήσεις, κυρίως λόγω του Brexit και του εμπορικού πολέμου με τις ΗΠΑ.
Μπαράζ εκλογών στη Γερμανία έως τέλος 2019
Από τον Οκτώβριο του 2018 έως τον Οκτώβριο του 2019, θα διεξαχθούν 5 εκλογές σε αντίστοιχα ομοσπονδιακά κρατίδια.
Στο τέλος του 2018 θα ανοίξουν οι κάλπες σε Βαυαρία και Έσσεν, ενώ έως το τέλος του 2019 σε Σαξονία, Θουριγγία και Βρανδεμβούργο.
Ενδιαμέσως, μάλιστα, δηλαδή τον Μάιο του 2019 θα διεξαχθούν οι Ευρωεκλογές.
Οι έως τώρα δημοσκοπήσεις δείχνουν τεράστια αύξηση των ποσοστών του ακροδεξιού AfD. Αυτά κυμαίνονται από το 14% έως και το 24%, δηλαδή σε κάθε περίπτωση πάνω από το πανεθνικό ποσοστό που κατέκτησε το 2017 στις ομοσπονδιακές εκλογές (σ.σ. 12,6%). Μάλιστα, στο κρατίδιο του Βρανδεμβούργου (το οποίο περιβάλλει το Βερολίνο) το ΑfD διεκδικεί την 1η θέση σε βάρος του CDU.
Κι αυτό γιατί μόνο ο Σόιμπλε φαίνεται ικανός να αναχαιτίσει τις εκ δεξιών πιέσεις στο CDU από το βαυαρικό CSU και το ΑfD, ου μην αλλά και από την αυστριακή κυβέρνηση των Κουρτς-Στράχε, αλλά και να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε εκείνο που διασταυρώνονται οι περισσότερες πληροφορίες από τη γερμανική πρωτεύουσα, είναι πως η παραίτηση της Γερμανίδας καγκελαρίου (και έπειτα η διαδοχή) είναι πιθανόν να έλθει πριν από τις ερχόμενες ομοσπονδιακές εκλογές, ανεξάρτητα αν αυτές διεξαχθούν πρόωρα, π.χ., το αργότερο έως το φθινόπωρο του 2019 ή στην ώρα τους, δηλαδή το φθινόπωρο του 2021.
Ορισμένοι βλέπουν την παραίτηση Μέρκελ από την προεδρία της CDU και την καγκελαρία αρκετά πριν από τις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019 (π.χ., μετά τις τοπικές εκλογές στη Βαυαρία τον Οκτώβριο του 2018) προκειμένου να προλάβει το κόμμα της να ανασυνταχθεί εν όψει της κρίσιμης για την Ε.Ε. κάλπης αυτής.
Το σπιράλ της εξόδου
Η έξοδος της Μέρκελ από τη γερμανική πολιτική σκηνή (με παράλληλη πιθανή είσοδό της στην ευρωπαϊκή σκηνή, π.χ. στη θέση του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην προεδρία της Κομισιόν προς το τέλος του 2019) είναι –ειδικά από τις ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2018 και έπειτα– πανθομολογούμενη, λόγω της μεγάλης πτώσης των ποσοστών του κόμματός της.
Η προοπτική αυτή ενισχύθηκε περισσότερο λόγω της μετέπειτα κρίσης στις σχέσεις CDU-CSU γύρω από το προσφυγικό, καθώς αυτή έχει ρίξει κι άλλο τα ποσοστά του CDU, αν και η πλειοψηφία των Γερμανών στηρίζει τη Μέρκελ και όχι τον Ζέεχοφερ.
Πιθανή διάδοχη της κραταιάς (παρά τη φθορά της) Γερμανίδας πολιτικού σε κόμμα και καγκελαρία, έστω και μεταβατικά, δηλαδή έως τις επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές (χωρίς να αποκλείεται και η υποψηφιότητα του σ' αυτές) από τον Σόιμπλε –αν και δεν θα είναι "εύκολη υπόθεση" όπως τονίζουν πηγές του "Κ" από το Βερολίνο– φαίνεται να είναι επιθυμητή όχι μόνο από τον κύριο εκ δεξιών εσωκομματικό αντίπαλό της, πρώην στενό συνεργάτη του Σόιμπλε (σ.σ. ήταν γενικός γραμματέας στο ΥΠΟΙΚ, επί των ημερών του) και νυν υπουργό Υγείας, Γενς Σπαν, αλλά και από κορυφαία στελέχη των Σοσιαλδημοκρατών, όπως ο Κάρστεν Σνάιντερ (νυν γενικός διευθυντής κοινοβουλευτικής ομάδας SPD).
Ενστάσεις
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ενστάσεις σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο εντός του CDU και, φυσικά, του SPD. Κάθε άλλο. Διπλωματικοί κύκλοι στο Βερολίνο τονίζουν στο "Κ" πως η επιλογή της Μέρκελ να κρατήσει το CDU στο πολιτικό "Κέντρο" (die Mitte) της χώρας και της Ευρώπης και όχι στη δεξιά πτέρυγα είναι "στρατηγική".
Παράλληλα, η νεοεκλεγείσα πρόεδρος του SPD, Άντρεα Νάλες, διατηρεί καλές σχέσεις με την πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος της Αριστεράς (Linke), Σάρα Βάγκενκνεχτ και, φυσικά, με το κόμμα των Πρασίνων. Η δε Βάγκενκνεχτ, μαζί με το πρώην κορυφαίο στέλεχος του SPD και από καιρό της Linke , Όσκαρ Λαφοντέν, υποστηρίζουν τη σύσταση μιας μετωπικής κίνησης μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών - Αριστερών - Πρασίνων.
Δεδομένης της αριστερόστροφης τάσης της πρόεδρου των Σοσιαλδημοκρατών, Νάλες, αλλά και του ηγέτη της νεολαίας Κέβιν Κούνερτ (ο οποίος τάχθηκε κατά του Μεγάλου Συνασπισμού), θα ήταν δύσκολο –αν και όχι ακατόρθωτο– να γίνει δεκτός ως μεταβατικός καγκελάριος ο Σόιμπλε.
Κατά τ' άλλα, όσοι από το CDU υποστηρίζουν τη "λύση Σόιμπλε" κόντρα σε οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε (π.χ. Άρμιν Λάσετ, Ανεγκρέτ Κραπ-Καρενμπάουερ) διαδοχή από τον πολιτικό χώρο που εκφράζει η Μέρκελ τονίζουν πως μόνο ο τέως Γερμανός ΥΠΟΙΚ θα μπορούσε να αναχαιτίσει τις δεξιές πιέσεις τις οποίες δέχεται αυτήν την περίοδο το CDU από το βαυαρικό CSU ή ακόμα και από το AfD, έχοντας τουλάχιστον την ανοχή του SPD. Το ενδεχόμενο της μετατροπής του CSU σε πανεθνικό κόμμα, αν και δεν αποκλείεται (μετά τις εκλογές στη Βαυαρία) δεν φαίνεται, για την ώρα, ικανό να "αδειάσει" το AfD.
Έτσι, με Σόιμπλε στη γερμανική καγκελαρία (και Μέρκελ στη προεδρία της Κομισιόν) όπως εξηγούν πηγές του "Κ" από τη γερμανική πρωτεύουσα, θα μπορούσε να διασφαλισθεί ενδεχομένως και η συνοχή του κλυδωνιζόμενου από την κρίση Μεγάλου Συνασπισμού τόσο –κυρίως– από τα δεξιά (από όπου και απειλείται άμεσα αυτήν τη στιγμή) όσο και από τα αριστερά. Παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο, θα υπήρξε σταθερή συνέχεια στην πολιτική που άσκησε η Γερμανία στην Ε.Ε. από το 2010 έως και σήμερα,ειδικά καθώς τίθενται νέες προκλήσεις, κυρίως λόγω του Brexit και του εμπορικού πολέμου με τις ΗΠΑ.
Μπαράζ εκλογών στη Γερμανία έως τέλος 2019
Από τον Οκτώβριο του 2018 έως τον Οκτώβριο του 2019, θα διεξαχθούν 5 εκλογές σε αντίστοιχα ομοσπονδιακά κρατίδια.
Στο τέλος του 2018 θα ανοίξουν οι κάλπες σε Βαυαρία και Έσσεν, ενώ έως το τέλος του 2019 σε Σαξονία, Θουριγγία και Βρανδεμβούργο.
Ενδιαμέσως, μάλιστα, δηλαδή τον Μάιο του 2019 θα διεξαχθούν οι Ευρωεκλογές.
Οι έως τώρα δημοσκοπήσεις δείχνουν τεράστια αύξηση των ποσοστών του ακροδεξιού AfD. Αυτά κυμαίνονται από το 14% έως και το 24%, δηλαδή σε κάθε περίπτωση πάνω από το πανεθνικό ποσοστό που κατέκτησε το 2017 στις ομοσπονδιακές εκλογές (σ.σ. 12,6%). Μάλιστα, στο κρατίδιο του Βρανδεμβούργου (το οποίο περιβάλλει το Βερολίνο) το ΑfD διεκδικεί την 1η θέση σε βάρος του CDU.
