ο Μακιαβέλι, δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο – επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του.
Άποψη
Η αιτία που υπερχρεώθηκε η Ελλάδα το 2009 είναι η πολιτική διαφθορά (ανάλυση), η οποία δεν θα ήταν εφικτή εάν οι κυβερνήσεις της δεν είχαν διαφθείρει με τη σειρά τους τον κρατικό μηχανισμό – καθώς επίσης εάν δεν προσέφεραν στους Πολίτες υπερβολικές παροχές, όπως οι μη αναγκαίες προσλήψεις στο δημόσιο, οι μεγάλες ή/και πρόωρες συντάξεις, οι κομματικές εξυπηρετήσεις κοκ. Πρόκειται βέβαια για τη μισή αλήθεια, αφού συνέβαλλε τόσο η πολιτική της ΕΚΤ, όσο και της Γερμανίας – κάτι που όμως αφορά ολόκληρη την Ευρωζώνη (άρθρο).
Η αιτία της χρεοκοπίας της Ελλάδας μετά το 2009 ήταν η «προδοσία» των κυβερνήσεων της, σε συνδυασμό με την κακοδιαχείριση της κρίσης τόσο εκ μέρους τους, όσο και από την Τρόικα – ξεκινώντας από την ενδοτική της υπαγωγή στο ΔΝΤ, μεταξύ άλλων με τη διεθνή δυσφήμιση της από τους Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, καθώς επίσης από την ενδεχόμενη παραποίηση του ελλείμματος εκ μέρους της ΕΛΣΤΑΤ.
Ακολούθησε η ψήφιση των μνημονίων, το καταστροφικό PSI και τα διαδοχικά «λάθη» του ΔΝΤ με τον πολλαπλασιαστή – με τελικό αποτέλεσμα το τρίτο μνημόνιο που ψήφισε η συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή. Μέσω του συγκεκριμένου μνημονίου παραδόθηκε ολοκληρωτικά η εθνική μας κυριαρχία, δημεύθηκε η δημόσια περιουσία για τα επόμενα 99 χρόνια, άνοιξε ο δρόμος για τις αποκρατικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές, αφελληνίσθηκε το τραπεζικό σύστημα, θα κατασχεθεί και θα πλειστηριασθεί ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας με καθεστώς αγγλικού δικαίου κοκ.
Το αργότερο έκτοτε η Ελλάδα δεν είναι πια κράτος, αφού δεν έχει ούτε καν τη δική της δημοσιονομική πολιτική – ενώ ακόμη και η συλλογή φόρων ελέγχεται από μία εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο. Δεν είναι ούτε μία δημοκρατική χώρα επειδή, όποιο κόμμα και αν εκλέξουν οι Πολίτες της, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα – οπότε πρόκειται για ένα προτεκτοράτο που κυβερνάται από το παρασκήνιο φασιστικά, ενώ το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο.
Μεταξύ άλλων, με αφετηρία την ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας με αντάλλαγμα την επιμήκυνση μέρους του χρέους, έναντι δηλαδή κυριολεκτικά 30 αργυρίων, δρομολογείται ο διαμελισμός της χώρας – έτσι ώστε να ελέγχεται καλύτερα από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Είναι απίστευτο πάντως το πόσο δεν υπολογίζουν η κυβέρνηση και οι δανειστές τους Πολίτες, σε σημείο που να μην τους ρωτούν καν για ένα τόσο σημαντικό θέμα με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, όπως είναι το Σκοπιανό – σαν να πρόκειται κυριολεκτικά για έναν βρώμικο όχλο, χωρίς δικαίωμα έκφρασης της άποψης του από εκείνη τη στιγμή και μετά που δεν αντέδρασε στην κυβίστηση του 2015. Ακόμη πιο εξευτελιστικό βέβαια είναι το ότι το δέχονται οι σημερινοί Έλληνες – δυστυχώς τεκμηριώνοντας πως δεν έχουν καμία σχέση με τους προγόνους τους.
Ειδικά όσον αφορά την ανάπτυξη, πρόκειται για μία ψευδαίσθηση που συντηρούν οι νέοι ιδιοκτήτες της χώρας, για να μην επαναστατήσουν οι Έλληνες έως ότου την εξαγοράσουν ολοσχερώς – αφού ανάπτυξη όσο μειώνεται η ζήτηση (μισθοί, συντάξεις κοκ.) είναι αδύνατον ποτέ να υπάρξει, ενώ η ύφεση καταπολεμάται μόνο με δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες είναι προφανώς αδύνατες κάτω από τις σημερινές συνθήκες (εκτός του ότι απαγορεύονται από την Τρόικα). Θα πρέπει δε να είναι εντελώς ανόητος κανείς για να πιστέψει πως είναι δυνατόν να υπάρξει ανάπτυξη, με πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και 2,2% σε μία χώρα που είναι βυθισμένη για 8ο συνεχές έτος στην ύφεση – με τις επενδύσεις παγίων να ευρίσκονται στο ναδίρ, προεξοφλώντας μεγάλες καταστροφές στις δημόσιες και ιδιωτικές υποδομές της (γράφημα).
Όσον αφορά την «ελπίδα» των αποκρατικοποιήσεων, έχουμε τεκμηριώσει δεκάδες φορές πως δεν πρόκειται για καινούργιες επενδύσεις – ενώ οι αγοραστές της δημόσιας περιουσίας δεν θα δημιουργήσουν καν νέες θέσεις εργασίας. Αντίθετα, θα τις μειώσουν, αυξάνοντας ταυτόχρονα τις τιμές – όπως η FRAPORT με τα τέλη αεροδρομίων, με εξαιρετικά δυσμενή μελλοντικά επακόλουθα για τον τουρισμό, ειδικά αν δημιουργηθεί τελικά ο γερμανό-τουρκικός άξονας.
Με κριτήριο τώρα όσα έχουν υπογράψει οι ελληνικές κυβερνήσεις, ιδίως τα τρία κόμματα που στήριξαν το PSI το 2011 (ανάλυση) και η σημερινή, η πατρίδα μας είναι δεμένη χειροπόδαρα – οπότε δεν έχει τη δυνατότητα να επιλέξει, για παράδειγμα, την έξοδο της από την Ευρωζώνη (αν και πιθανότατα θα συμβεί κάποια στιγμή στο μέλλον, με απόφαση της πρωσικής Γερμανίας και υπό δυσμενέστατες συνθήκες). Όπως έχουμε αναφέρει πάντως,
«Η φτώχεια δεν «νομιμοποιεί» τη ζητιανιά. Είναι καλύτερα να ζητάει ένας φτωχός και άνεργος δουλειά, παρά δανεικά – με τα οποία παραμένει όχι μόνο άνεργος και φτωχός στο διηνεκές, αλλά χρεωμένος και δούλος. Η ζητιανιά, στην περίπτωση των κρατών, οδηγεί στη διαχρονική σκλαβιά τους – στην απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, καθώς επίσης στην «κηδεμονία» τους από τους δανειστές.
Όταν το χρέος μίας χώρας δεν είναι βιώσιμο, τότε δεν εκλιπαρεί γονατιστά για τη μείωση του – πόσο μάλλον όταν δεν έχει κανένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Απλά χρεοκοπεί – παύει δηλαδή να εξυπηρετεί τα δάνεια της, όπως η Ρωσία το 1998, χωρίς να επιτρέπει τη λεηλασία της από κανέναν».
Σε κάθε περίπτωση, καμία κυβέρνηση της Ελλάδας δεν πρόκειται να σταματήσει την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων, αντιστεκόμενη στους πιστωτές – ούτε φυσικά να προβεί σε στάση πληρωμών, αφού έτσι θα κινδύνευαν να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της τραγωδίας, οι οποίοι ευρίσκονται σε όλα τα κυβερνητικά κόμματα, ενώ θα διακινδύνευε να χάσει τη νομή της εξουσίας.
Αντίθετα, όλες συμπεριφέρονται με «γυφτιά», με την ευρεία έννοια της λέξης – με αποτέλεσμα να μας σιχαίνονται και να μας αποστρέφονται με το δίκιο τους οι πάντες. Στο παράδειγμα των συντάξεων, πρώτα διαπραγματευόμαστε και υπογράφουμε τη μείωση τους, χωρίς να τις εξαρτάμε από το οποιοδήποτε υπέρ-πλεόνασμα (που άλλωστε είναι πλασματικό, αφού διαφορετικά δεν θα αυξανόταν ασταμάτητα το δημόσιο χρέος) και μετά αναιρούμε τα συμφωνημένα – ενώ ο κάθε αξιόπιστος άνθρωπος γνωρίζει πως μπορεί να πει ότι θέλει πριν τη διαπραγμάτευση, να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει αποχωρώντας, αλλά μετά οφείλει να τηρεί αυτά που υπογράφει. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να μας σέβεται ο οποιοσδήποτε; Ποιος συμπαθεί αυτού του είδους τη «γυφτιά» και τη ζητιανιά;
Ολοκληρώνοντας, αφενός μεν είναι ανόητο να περιμένει κανείς πως θα βρεθεί λύση από κάποιο κυβερνητικό κόμμα, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά το ίδιο πείραμα (=ο ορισμός της ηλιθιότητας κατά τον Αϊνστάιν), αφετέρου να πιστεύει πως υπάρχει κάποια ειρηνική δυνατότητα για την Ελλάδα – χωρίς δηλαδή να μεσολαβήσουν μαζικές διαδηλώσεις, μέσω των οποίων οι Πολίτες θα απαιτούσαν την ανάκτηση της εθνικής τους κυριαρχίας και την επιστροφή της Δημοκρατίας, αναλαμβάνοντας το ρίσκο της χρεοκοπίας. Είναι επίσης ανόητο να ερωτάται κανείς σχετικά με το ποιά λύση προτείνει για την Ελλάδα ή τι προβλέπει – επειδή είναι φανερό πως οι «Έλληνες» δεν θα τη στήριζαν, ενώ αφού χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, καθώς επίσης αφού εξαθλιωθούν, τότε θα εξεγερθούν.
