Ευρωεκλογές. Όπου εκεί θα υπάρχει ή η λύτρωση ή η αρχή του χάους...
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Αυτό που συμβαίνει στις αγορές τον τελευταίο καιρό δεν είναι ασφαλώς τυχαίο. Η ανησυχία για την είσοδο σε μία νέα περίοδο παρατεταμένης ύφεσης, έχει στο background τον φόβο για μία παγκόσμια πολιτική κρίση που μπορεί να συνοδευτεί και από κατάρρευση μίας σειράς κατακτήσεων της μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την Ευρώπη. Ούτε φυσικά αποτελεί τυχαίο γεγονός ο συστηματικός επαναπατρισμός χρυσού στον οποίο έχουν προχωρήσει φέτος οι κεντρικές τράπεζες πολλών ευρωπαϊκών χωρών, εντός και εκτός της Ε.Ε. από την Τράπεζα της Αγγλίας και την FED. Χωρών όπως η Γερμανία, η Ρωσία, η Ουγγαρία, η Αυστρία, η Ολλανδία, η Πολωνία και άλλες...
Στο επίκεντρο των ανησυχιών η σταθερότητα στην Ευρωζώνη, οι σχέσεις της Ε.Ε. με τη Ρωσία, το Brexit, η διακυβέρνηση Τραμπ και ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ – Κίνας. Καθώς και τα σοβαρά φαινόμενα επιβράδυνσης στις μέχρι πρόσφατα ακμάζουσες οικονομίες, όπως η Κίνα και η εμπλεκόμενη σε νομισματικές περιπέτειες Ινδία. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι αγορές παρουσιάζουν εσχάτως σημάδια αποσύνθεσης με τρομακτικές συνολικές απώλειες, που θυμίζουν την περίοδο του σκανδάλου της Lehman Brothers...
Ας μείνουμε όμως στην Ευρώπη. Εκεί όπου το πρόβλημα είναι πλέον όχι απλά οικονομικό ή τραπεζικό αλλά βαθύτατα κοινωνικό και πολιτικό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει πλέον σημαντικά προβλήματα ως προς την αρχιτεκτονική της αλλά και τις επιβεβλημένες αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Αλλά πώς θα γίνουν και από ποιους; Από την αδύναμη πολιτικά γερμανική κυβέρνησης της αποχωρούσας σιγά σιγά από το προσκήνιο Μέρκελ; Ή τη Γαλλία του επίσης ασθμαίνοντος ελάχιστα μετά την εκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν;
Απέναντι σε ένα καλπάζοντα ευρωσκεπτικισμό και μία υπεροχή που αρχίζει να διαμορφώνεται υπέρ των ακραίων μορφωμάτων; Σε βαθμό που όλοι πλέον να ανησυχούν σφόδρα για τις Ευρωεκλογές και τη δυναμική που δύνανται οι τάσεις αυτές να αποκτήσουν. Με ό,τι αυτό θα σημαίνει για την επόμενη ημέρα σε μία Ευρώπη όπου οι σημερινές ηγεσίες θα νιώθουν ακόμα πιο αδύναμες και οι ακραίοι... εν αναμονή ηγέτες. Πόσο βέβαιη και υπεράνω θυσιών θα μπορεί τότε να θεωρηθεί η ευρωπαϊκή συνοχή και το οικοδόμημα του ευρώ;
Όσα είπε ο Γάλλος προέδρος Μακρόν στο περιθώριο της επίσκεψής του σε έκθεση αφιερωμένη στον Ζορζ Κλεμανσό, προκαλούν όχι μόνο ανησυχία, αλλά και χτυπούν ηχηρά προειδοποιητικά καμπανάκια. "Είμαι κατάπληκτος από την ομοιότητα ανάμεσα στην κατάσταση που ζούμε και την κατάσταση του Μεσοπολέμου", δήλωσε. Ο Γάλλος πρόεδρος προειδοποιεί ότι σήμερα, "η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν κίνδυνο: τον κίνδυνο του διαμελισμού από την εθνικιστική λέπρα και της αποσταθεροποίησης από εξωτερικές δυνάμεις. Και, κατά συνέπεια, απώλειας της κυριαρχίας της".
Με αυτά τα δεδομένα στην αυλή μας, πραγματικά φαντάζει περίεργο που στο εσωτερικό κινούμαστε σαν να ζούμε σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον που δεν επηρεάζεται από τις διεθνείς εξελίξεις. Και σε αυτό το πλαίσιο εξελίσσεται η μικροπολιτική μας. Πρόσφατα άκουσα μία ατάκα που δίνει χαρακτηριστικά το πώς αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα το τι συμβαίνει γύρω μας. Μοιάζει σαν η χώρα να είναι ένα καραβάκι μέσα σε ένα γυάλινο μπουκάλι και εμείς να ανησυχούμε αν θα σηκώσει τρικυμία το λιγοστό νερό που μας περιβάλλει.
dimitris.papakonstantinou@capital.gr
