Πολλά θέματα, πολλές εισηγήσεις, συχνά για θέματα χωρίς πολύ ενδιαφέρον.
Μόνο που υποτίθεται ότι κάποιος που «ενδιαφέρεται για τα κοινά», αυτό ακριβώς το βρίσκει συναρπαστικό.
Αν για παράδειγμα είσαι εκλεγμένος να εκπροσωπείς του πολίτες του Πειραιά, τότε οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου οφείλουν να είναι το πιο σημαντικό πράγμα που κάνεις κάθε εβδομάδα.
Γιατί εκεί παίρνεις αποφάσεις για πράγματα που τους αφορούν.
Εάν πάλι το βαριέσαι, τότε καλύτερα να ασχοληθείς με κάτι άλλο.
Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να αποφεύγεις να κοιμάσαι στις περισσότερες συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου.
Προσοχή: είμαι ο τελευταίος που θα κατηγορήσει κάποιον που νυστάζει σε συνεδρίαση.
Μόνο που εγώ δεν είμαι πολιτικός.
Και δεν μου αρέσουν οι συνεδριάσεις.
Αν κανείς θέλει να είναι πολιτικός, καλό είναι να μη νυστάζει στις συνεδριάσεις.
Ειδικά τις… ευρωπαϊκές.
Δεν τα λέω αυτά γιατί θέλω να ψέξω κανέναν.
Τα λέω γιατί έχω κουραστεί με το όλο θέατρο που στήνεται γύρω από την υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη.
Όλη την προσπάθεια με τα στανιό να φτιαχτεί η εικόνα ενός μαχόμενου αριστερού ακτιβιστή, έτοιμου να ανατρέψει το σύστημα.
Τα έχουμε δει όλα σε αυτή την κατεύθυνση.
Από την αγιογραφική συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών μέχρι το αποκορύφωμα που ήταν η τρομερή «γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ να προβληθεί ότι ο Πέτρος Κόκκαλης είναι ο εγγονός του παππού του και όχι ο γιος του πατέρα του.
Και όλα για αυτά για να συγκαλυφθεί ένα από τα πιο προφανή πολιτικά επιχειρηματικά ντηλ που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα, ένα ντιλ ανάμεσα σε ένα κόμμα και έναν επιχειρηματικό όμιλο.
Ο επιχειρηματικός όμιλος αποκτά επίσημη πολιτική παρουσία και το κόμμα αποκτά τα στήριξη του ομίλου, με το κόστος να το αναλαμβάνει το δημόσιο μέσω προμηθειών και μεγάλων έργων.
Γιατί αυτό το είναι το επίδικο.
Να συνεχίσει ο όμιλος Κόκκαλη να είναι «εθνικός προμηθευτής».
Να αναλαμβάνει έργα.
Να έχει μερίδιο στους αμυντικούς εξοπλισμούς.
Όλα τα άλλα είναι απλώς «αφηγήματα» για να ενθουσιάζεται το κομματικό ακροατήριο.
Μόνο που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Γιατί ο Πέτρος Κόκκαλης, ο παππούς δεν ανέβηκε στο βουνό για όλα αυτά.
Και δεν θα ένιωθε υπερήφανος για τέτοιες συναλλαγές.
Γιατί εκεί παίρνεις αποφάσεις για πράγματα που τους αφορούν.
Εάν πάλι το βαριέσαι, τότε καλύτερα να ασχοληθείς με κάτι άλλο.
Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να αποφεύγεις να κοιμάσαι στις περισσότερες συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου.
Προσοχή: είμαι ο τελευταίος που θα κατηγορήσει κάποιον που νυστάζει σε συνεδρίαση.
Μόνο που εγώ δεν είμαι πολιτικός.
Και δεν μου αρέσουν οι συνεδριάσεις.
Αν κανείς θέλει να είναι πολιτικός, καλό είναι να μη νυστάζει στις συνεδριάσεις.
Ειδικά τις… ευρωπαϊκές.
Δεν τα λέω αυτά γιατί θέλω να ψέξω κανέναν.
Τα λέω γιατί έχω κουραστεί με το όλο θέατρο που στήνεται γύρω από την υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη.
Όλη την προσπάθεια με τα στανιό να φτιαχτεί η εικόνα ενός μαχόμενου αριστερού ακτιβιστή, έτοιμου να ανατρέψει το σύστημα.
Τα έχουμε δει όλα σε αυτή την κατεύθυνση.
Από την αγιογραφική συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών μέχρι το αποκορύφωμα που ήταν η τρομερή «γραμμή» του ΣΥΡΙΖΑ να προβληθεί ότι ο Πέτρος Κόκκαλης είναι ο εγγονός του παππού του και όχι ο γιος του πατέρα του.
Και όλα για αυτά για να συγκαλυφθεί ένα από τα πιο προφανή πολιτικά επιχειρηματικά ντηλ που έχουν γίνει ποτέ στην Ελλάδα, ένα ντιλ ανάμεσα σε ένα κόμμα και έναν επιχειρηματικό όμιλο.
Ο επιχειρηματικός όμιλος αποκτά επίσημη πολιτική παρουσία και το κόμμα αποκτά τα στήριξη του ομίλου, με το κόστος να το αναλαμβάνει το δημόσιο μέσω προμηθειών και μεγάλων έργων.
Γιατί αυτό το είναι το επίδικο.
Να συνεχίσει ο όμιλος Κόκκαλη να είναι «εθνικός προμηθευτής».
Να αναλαμβάνει έργα.
Να έχει μερίδιο στους αμυντικούς εξοπλισμούς.
Όλα τα άλλα είναι απλώς «αφηγήματα» για να ενθουσιάζεται το κομματικό ακροατήριο.
Μόνο που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Γιατί ο Πέτρος Κόκκαλης, ο παππούς δεν ανέβηκε στο βουνό για όλα αυτά.
Και δεν θα ένιωθε υπερήφανος για τέτοιες συναλλαγές.
to10.gr/
