Μανώλης Κοττακης: Τό θέμα του εκλογικου νόμου δέν έχει κλείσει – Παραμένει ανοικτό

Τι δείχνουν οι πραγματικές δημοσκοπήσεις

Καί όσο οι πραγματικές δημοσκοπήσεις δείχνουν τή Νέα Δημοκρατία νά ξεπερνα μέ δυσκολία τό όριο του 25%, από τό οποιο ξεκινα η παροχή του μπόνους των 50 εδρων στό πρωτο κόμμα, κλιμακωτά, τόσο θά πυκνώνει η συζήτηση στό εσωτερικό της κυβερνώσας παρατάξεως γιά τήν αλλαγή του.

Μανωλης Κοττακης από την Εφημερίδα Εστία

Κι άλλο τόσο θά αυξάνεται ο προβληματισμός του Πρωθυπουργου, ο οποιος, άν συνεχιστει αυτή η τάση, θά κινδυνεύσει νά βρεθει στό τραπέζι των διερευνητικων επαφων γιά συγκρότηση Κυβερνήσεως μετά από τίς πρωτες κάλπες μέ 80 έως 90 έδρες στήν διάθεσή του, από τίς 157 πού διαθέτει σήμερα. Η τελευταία δημοσκόπηση της MRB έδειξε ότι μόνο τό 26,5% των Ελλήνων επιθυμει τρίτη θητεία Μητσοτάκη, τό 70% όχι.

Καί άν αυτή η τάση μονιμοποιηθει, οι αποσκιρτήσεις βουλευτων της ΝΔ πρός ψηφοδέλτια άλλων κομμάτων, πού θά τούς δίδουν καλύτερες πιθανότητες επανεκλογης, θά πρέπει νά θεωρειται βεβαία.
Η συζήτηση αυτή έχει όμως δύο προβλήματα:

Το πρωτο ειναι ότι ουδέποτε κεντροδεξιά παράταξη στήν ιστορία της άλλαξε τούς κανόνες της δημοκρατίας τήν τελευταία στιγμή. Ειδικως μεταπολιτευτικά. Ο Κωνσταντινος Μητσοτάκης άλλαξε τόν εκλογικό νόμο του 1990 επί υπουργίας Σωτήρη Κούβελα στήν αρχή της θητείας του καί, παρά τό γεγονός ότι οι δημοσκοπήσεις ανέτρεψαν τήν πρωτοπορία του καί οδηγήθηκε σέ εκλογές ως δεύτερο κόμμα, δέν διανοήθηκε νά προχωρήσει σέ αλλαγή του. Μέ τόν νόμο πού ψήφισε, μέ τόν ίδιο αυτόν νόμο έχασε.

Σέ αντίθεση μέ τό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, τό οποιο, τό 1989, βλέποντας τήν ηττα νά έρχεται, ψήφισε τήν τελευταία στιγμή τόν εκλογικό νόμο Κουτσόγιωργα (σύν ένα, σκληρή απλη αναλογική), πού οδήγησε τήν χώρα σέ τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι νά αποκτήσει πλειοψηφία μίας έδρας η Νέα Δημοκρατία του 47%. Ειχε κάθε λόγο ο Κωνσταντινος Μητσοτάκης νά κάνει κάτι ανάλογο στόν Παπανδρέου τό 1993 καί νά του ανταποδώσει τά ίσα, αλλά, ως πολιτικός αρχων πού ηταν, δέν τό έπραξε. Τό ίδιο συνέβη καί τό 2007, επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλη. Ο τότε Πρωθυπουργός τροποποίησε τόν εκλογικό νόμο στήν αρχή της δεύτερης θητείας του αναθέτοντας στόν τότε υπουργό Εσωτερικων Προκόπη Παυλόπουλο τήν σύνταξη καί ψήφισή του. Κύριο χαρακτηριστικό εκείνου του εκλογικου νόμου ηταν η αύξηση του bonus των εδρων από τίς 40 έδρες πού προέβλεπε ο νόμος Σκανδαλίδη στίς 50 έδρες. Όταν, δύο χρόνια μετά, η Νέα Δημοκρατία έχασε τήν πρωτοπορία στίς δημοσκοπήσεις, ο πρώην Πρωθυπουργός δέν διανοήθηκε νά αλλάξει τόν εκλογικό νόμο. Μακρυά καί από αυτόν τέτοιου είδους παιχνίδια.

Τό δεύτερο πρόβλημα πού έχει σήμερα η Νέα Δημοκρατία ειναι ότι τό πολιτικό σκηνικό ειναι κινούμενη άμμος καί ότι οι εκλογές δέν ειναι μαθηματικά. Η ακρίβεια, η διαφθορά, οι υποχωρήσεις στά εθνικά θέματα, η εγκατάλειψη της υπαίθρου καί η απόσυρση του Kράτους από αυτήν πλήττουν τό ηθικό της παρατάξεως καί οδηγουν τά ποσοστά της σέ φθίνουσα πορεία. Ακόμα λοιπόν καί η τροποποίηση του εκλογικου νόμου μπορει νά αποδειχθει λάθος υπολογισμός, υπό τήν έννοια ότι θά προσφέρει πάρα πολύ λίγα σέ σύγκριση μέ τά προσδοκώμενα στήν νέα κατάσταση. Ειδικως άν εκληφθει ως πολιτική ατιμία δημοκρατικης Κυβερνήσεως πού διολισθαίνει σέ καθεστώς.

Οι ιδέες πού συζητωνται εσωτερικά ειναι η επαναφορά του νόμου Παυλόπουλου, ώστε ανεξαρτήτως ποσοστου του πρώτου κόμματος η ΝΔ νά κερδίσει 50 έδρες απ’ ευθείας από τήν πρώτη ψηφο καί νά ηρεμήσει τήν Κοινοβουλευτική της Ομάδα. Θά λάβει έτσι τό μπόνους ακόμη κι άν τό ποσοστό της κινηθει κάτω από 25%.

Η παραλλαγή, γιά νά μή φανει ότι αντιγράφει τόν νόμο Παυλόπουλου, τό πρόσωπο του οποίου δέν συμπαθει ιδιαιτέρως ο Πρωθυπουργός, ειναι νά νομοθετηθει τό μπόνους των 50 εδρων μέ βάση τήν διαφορά μεταξύ πρώτου καί δεύτερου κόμματος. Ούτως ώστε, άν παραμείνουν αυτές οι διψήφιες διαφορές σέ συνθηκες κατακερματισμου, καί τό μπόνους νά πάρει η ΝΔ, αλλά καί νά μήν έχει νά… ντρέπεται ότι θέτει σέ ισχύ ξανά τόν νόμο Παυλόπουλου.
Τό πιθανώτερο ειναι ότι θά επιχειρήσει νά επιλέξει τήν καινούργια εκδοχή, τήν δεύτερη εκδοχή

Καί τουτο διότι η αρθρογραφία φιλικων της προσώπων αυτό τό διάστημα γιά τήν στρατηγική της δεύτερης κάλπης, γιά τήν οποία οι αναγνωστες μας ειναι ενήμεροι εδω καί πάρα πολύ καιρό, εστιάζει στήν αδυναμία συνεννοήσεως μεταξύ των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως γιά τήν συγκρότηση Κυβερνήσεως. Άρα, μέ αυτήν τήν λογική, νομιμοποιειται η αλλαγή της τελευταίας στιγμης επειδή θά τιναχτει στόν αέρα η χώρα, καθώς πολλά κόμματα του 10 έως 15% δέν θά μπορουν νά συνεννοηθουν μεταξύ τους. Η λύση θά ειναι Κυβέρνηση μέ επί κεφαλης τό κόμμα πού έχει πάρει λίγο παραπάνω… από 25%. Κάτι τέτοιο βεβαίως θά οδηγουσε σέ συνθηκες πολιτικης ανωμαλίας καί σέ έκθεση της χώρας στό εξωτερικό καί στούς αγαπημένους της επενδυτές.
Κυβέρνηση μειοψηφίας μέ επιχείρημα τήν σταθερότητα;

Αλλά αυτά τά μυαλά υπάρχουν αυτήν τήν στιγμή στό Μαξίμου. Ειναι βεβαίως γνωστό τί συμβαίνει σέ όλες τίς ευρωπαϊκές χωρες όταν υπάρχουν αντίστοιχα προβλήματα. Δειτε τήν Ιταλία. Κυβέρνηση συνεργασίας. Δειτε τό Βέλγιο. Κυβέρνηση συνεργασίας. Δειτε τήν Ολλανδία. Κυβέρνηση συνεργασίας. Δειτε καί τήν Γερμανία. Η μόνη ανορθογραφία ειναι η Μεγάλη Βρεταννία των Εργατικων μέ τά γνωστά αποτελέσματα. Ήδη έχουν πάρει κεφάλι στίς δημοσκοπήσεις οι ευρωσκεπτικιστές του Φάρατζ πού κατεδαφίζουν τούς ιστορικούς Τόρις. Αυτή ειναι όμως η κατάσταση στήν πατρίδα μας. Τά υπόλοιπα προσεχως.