Του Γιάννη Κεσσόπουλου, δημοσιογράφου
Το λουκέτο στον Ελεύθερο Τύπο είναι θλιβερό, όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήταν προβλέψιμο. Η κρίση στα μεγάλα μαγαζιά είναι κοινό μυστικό εδώ και είκοσι χρόνια ενώ εδώ και -τουλάχιστον- δέκα χρόνια η κρίση αυτή άρχισε να αποτυπώνεται ολοένα με περισσότερη σαφήνεια στις εργασιακές σχέσεις. Όμως ούτε οι Ενώσεις Συντακτών ούτε οι εργαζόμενοι από μόνοι τους δεν κατόρθωσαν να δώσουν λύσεις.
Όπως είναι φυσικό, στις περιόδους κρίσης ανθούν οι επιτήδειοι, οι τυχοδιώκτες, οι φαφλατάδες, οι μουλωχτοί, οι μέτριοι, οι ανήθικοι, οι αχρείοι, οι κόλακες, οι κολλητοί, οι αχυράνθρωποι, οι συνδικαλισμένοι. Όλοι όσοι εκμεταλλεύονται την άγνοια των επιχειρηματιών που θέλουν απλώς να έχουν στα χέρια τους μια εφημερίδα -μεχρι να τους "μείνει" στα χέρια...
Στη Θεσσαλονίκη το πληρώνουμε αυτό εδώ και χρόνια. Και θα συνεχίσουμε να το πληρώνουμε όσο τα λάθη επαναλαμβάνονται, όσο οι εφημερίδες δεν χρησιμοποιούνται παρά μόνο ως του κασίδη το κεφάλι για κάθε φιγούρα που δεν μυρίζει το χαρτί αλλά μυρίζεται μόνο το χρήμα. Η "λύση" μπορεί να έρθει μόνο από δημοσιογράφο (όχι από κάθε δημοσιογράφο) αλλά... φαίνεται ότι πολλοί εκδότες δεν το αντιλαμβάνονται -ούτως ή άλλως, όλοι στην Ελλάδα θεωρούν ότι θα μπορούσαν να παριστάνουν τον δημοσιογράφο, τουλάχιστον αυτόν που έκαστος θαυμάζει στα τηλεπαράθυρα.
Εάν οι εκδότες συνεχίζουν να εμπιστεύονται στα χέρια μανάβηδων, μπακάληδων και κονφερανσιέ τις εφημερίδες τους, τότε φοβάμαι ότι τα λουκέτα δεν θα σταματήσουν. Εάν δεν αναζητηθούν λύσεις κοντά στα σύγχρονα δεδομένα στο χώρο του Τύπου, τότε οι δημοσιογράφοι θα έχουμε απλώς ανάγκη από έναν καλό δικηγόρο για τα δεδουλευμένα. Αν δεν γίνει αυτοκριτική από ανθρώπους ικανούς να την κάνουν και να την αξιοποιήοσυν, τότε τα δολάρια θα συνεχίζουν να χάνονται στις βλακώδεις επιλογές των πλουσιοπάροχα αμειβομένων "μάγων" (αυτούς καταγγέλουν τώρα και στον ΕΤ). Κι αν δεν υπάρξει επιστροφή στις αρχές της δημοσιογραφίας, τότε ναι, εφημερίδες καληνύχτα!
Το λουκέτο στον Ελεύθερο Τύπο είναι θλιβερό, όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήταν προβλέψιμο. Η κρίση στα μεγάλα μαγαζιά είναι κοινό μυστικό εδώ και είκοσι χρόνια ενώ εδώ και -τουλάχιστον- δέκα χρόνια η κρίση αυτή άρχισε να αποτυπώνεται ολοένα με περισσότερη σαφήνεια στις εργασιακές σχέσεις. Όμως ούτε οι Ενώσεις Συντακτών ούτε οι εργαζόμενοι από μόνοι τους δεν κατόρθωσαν να δώσουν λύσεις.
Όπως είναι φυσικό, στις περιόδους κρίσης ανθούν οι επιτήδειοι, οι τυχοδιώκτες, οι φαφλατάδες, οι μουλωχτοί, οι μέτριοι, οι ανήθικοι, οι αχρείοι, οι κόλακες, οι κολλητοί, οι αχυράνθρωποι, οι συνδικαλισμένοι. Όλοι όσοι εκμεταλλεύονται την άγνοια των επιχειρηματιών που θέλουν απλώς να έχουν στα χέρια τους μια εφημερίδα -μεχρι να τους "μείνει" στα χέρια...
Στη Θεσσαλονίκη το πληρώνουμε αυτό εδώ και χρόνια. Και θα συνεχίσουμε να το πληρώνουμε όσο τα λάθη επαναλαμβάνονται, όσο οι εφημερίδες δεν χρησιμοποιούνται παρά μόνο ως του κασίδη το κεφάλι για κάθε φιγούρα που δεν μυρίζει το χαρτί αλλά μυρίζεται μόνο το χρήμα. Η "λύση" μπορεί να έρθει μόνο από δημοσιογράφο (όχι από κάθε δημοσιογράφο) αλλά... φαίνεται ότι πολλοί εκδότες δεν το αντιλαμβάνονται -ούτως ή άλλως, όλοι στην Ελλάδα θεωρούν ότι θα μπορούσαν να παριστάνουν τον δημοσιογράφο, τουλάχιστον αυτόν που έκαστος θαυμάζει στα τηλεπαράθυρα.
Εάν οι εκδότες συνεχίζουν να εμπιστεύονται στα χέρια μανάβηδων, μπακάληδων και κονφερανσιέ τις εφημερίδες τους, τότε φοβάμαι ότι τα λουκέτα δεν θα σταματήσουν. Εάν δεν αναζητηθούν λύσεις κοντά στα σύγχρονα δεδομένα στο χώρο του Τύπου, τότε οι δημοσιογράφοι θα έχουμε απλώς ανάγκη από έναν καλό δικηγόρο για τα δεδουλευμένα. Αν δεν γίνει αυτοκριτική από ανθρώπους ικανούς να την κάνουν και να την αξιοποιήοσυν, τότε τα δολάρια θα συνεχίζουν να χάνονται στις βλακώδεις επιλογές των πλουσιοπάροχα αμειβομένων "μάγων" (αυτούς καταγγέλουν τώρα και στον ΕΤ). Κι αν δεν υπάρξει επιστροφή στις αρχές της δημοσιογραφίας, τότε ναι, εφημερίδες καληνύχτα!
