Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, κυβερνητικό και μη, είναι ότι σήμερα, οι ουσιαστικές – στο μυαλό των πολιτών – δημοκρατικές διαδικασίες ασκούνται εκτός των επίσημων χώρων της πολιτικής, όπως η Βουλή, τα υπουργεία, τα πολιτικά γραφεία, ή τα τηλεπαράθυρα. Εκεί, δηλαδή όπου κυριαρχούν τα συνθήματα, ο ξύλινος πολιτικός λόγος και τα επιχειρήματα που εξυπηρετούν τη συγκυρία.
Σε περιόδους κρίσης, και σε ατελή πολιτικά συστήματα όπως το ελληνικό, στους χώρους των κατεστημένων δομών, η δημοκρατία υπολειτουργεί, γίνεται θύμα των εκάστοτε συμφερόντων και επιδιώξεων. Εκτός και πέρα από αυτές, η δημοκρατία εκφράζεται ως καθημερινότητα του πολίτη, αφορά το σύνολο της ζωής μας και συζητείται στα καφενεία, στις ουρές, στον δρόμο και στις διακοπές, χειμώνα-καλοκαίρι. Απλά πράγματα.
Το τελευταίο διάστημα, η συζήτηση των πολιτών γίνεται και στο διαδίκτυο, στα πολιτικά ιστολόγια ή blogs, όπου ενίοτε γίνονται και αποκαλύψεις για... υποθέσεις που αφορούν δημόσια πρόσωπα, αξιωματούχους της κυβέρνησης, υπουργούς, κ.λπ. Άλλες φορές δημοσιοποιούνται και λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής πολιτικών και προσωπικοτήτων, γεγονός που ταράζει τα νερά και ενεργοποιεί δυνάμεις αντίδρασης από τους θιγόμενους, και γενικότερα τους υπερασπιστές του status quo.
Το ζήτημα της συκοφαντικής δυσφήμισης είναι σύνθετο στη δημοσιογραφία, την κλασική, αλλά και την – φαινομενικά, τουλάχιστον – ελεύθερη που απαντά κανείς στα χιλιάδες blogs που ασχολούνται με τη δημόσια ζωή. Το ελληνικό σύστημα ευνοεί την άσκηση αγωγών, άρα και τον εκφοβισμό των δημοσιολόγων, όταν βέβαια, υπάρχει πραγματική βάση για κάτι τέτοιο. Στη συνέχεια, όλα πρέπει να αποδειχθούν εκεί που πρέπει.
Πέραν αυτών, η ελεύθερη διατύπωση ιδεών, απόψεων, η σκληρή κριτική προς το πολιτικό σύστημα (η οποία επιβάλλεται στις μέρες μας), η αποκάλυψη κακώς κειμένων και η δημοσιοποίηση παραπόνων πολιτών, οι οποίοι, λόγω γραφειοκρατίας και αναποτελεσματικότητας του Κράτους δεν βρίσκουν το δίκιο τους, αποτελούν στοιχεία κοινωνικής προσφοράς. Ενισχύεται έτσι ο δημοκρατικός διάλογος, μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους, αποκαλύπτονται στους πολίτες οι κρυφές ατζέντες και επιδιώξεις του ενός και του άλλου και απογυμνώνονται οι ελίτ, που έχουν συνηθίσει να «καταναλώνουν τη χώρα» χωρίς να βρίσκουν αντιδράσεις.
Λέγεται ότι η δημοσιογραφία θριαμβεύει όταν οι ελίτ είναι διχασμένες. Όταν οι επιδιώξεις τους είναι αντικρουόμενες και οι στόχοι πολύτιμοι για κάθε πλευρά. Αυτό είναι αληθές, σε ορισμένες περιπτώσεις. Όμως, κατά κανόνα και στα περισσότερα ζητήματα, οι ελίτ, σε γενικές γραμμές συμφωνούν και συμπορεύονται.
Έτσι, στη μάχη για τη δημόσια διατύπωση του αυτονόητου, τα blogs, η αδόμητη, σχεδόν αναρχική πλευρά του δημόσιου διαλόγου, παρά τις υπερβολές, εξελίσσεται σε όαση ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Και είναι προσβάσιμη απ’ όλους. Μόλις ένα κλικ μακριά…
Σε περιόδους κρίσης, και σε ατελή πολιτικά συστήματα όπως το ελληνικό, στους χώρους των κατεστημένων δομών, η δημοκρατία υπολειτουργεί, γίνεται θύμα των εκάστοτε συμφερόντων και επιδιώξεων. Εκτός και πέρα από αυτές, η δημοκρατία εκφράζεται ως καθημερινότητα του πολίτη, αφορά το σύνολο της ζωής μας και συζητείται στα καφενεία, στις ουρές, στον δρόμο και στις διακοπές, χειμώνα-καλοκαίρι. Απλά πράγματα.
Το τελευταίο διάστημα, η συζήτηση των πολιτών γίνεται και στο διαδίκτυο, στα πολιτικά ιστολόγια ή blogs, όπου ενίοτε γίνονται και αποκαλύψεις για... υποθέσεις που αφορούν δημόσια πρόσωπα, αξιωματούχους της κυβέρνησης, υπουργούς, κ.λπ. Άλλες φορές δημοσιοποιούνται και λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής πολιτικών και προσωπικοτήτων, γεγονός που ταράζει τα νερά και ενεργοποιεί δυνάμεις αντίδρασης από τους θιγόμενους, και γενικότερα τους υπερασπιστές του status quo.
Το ζήτημα της συκοφαντικής δυσφήμισης είναι σύνθετο στη δημοσιογραφία, την κλασική, αλλά και την – φαινομενικά, τουλάχιστον – ελεύθερη που απαντά κανείς στα χιλιάδες blogs που ασχολούνται με τη δημόσια ζωή. Το ελληνικό σύστημα ευνοεί την άσκηση αγωγών, άρα και τον εκφοβισμό των δημοσιολόγων, όταν βέβαια, υπάρχει πραγματική βάση για κάτι τέτοιο. Στη συνέχεια, όλα πρέπει να αποδειχθούν εκεί που πρέπει.
Πέραν αυτών, η ελεύθερη διατύπωση ιδεών, απόψεων, η σκληρή κριτική προς το πολιτικό σύστημα (η οποία επιβάλλεται στις μέρες μας), η αποκάλυψη κακώς κειμένων και η δημοσιοποίηση παραπόνων πολιτών, οι οποίοι, λόγω γραφειοκρατίας και αναποτελεσματικότητας του Κράτους δεν βρίσκουν το δίκιο τους, αποτελούν στοιχεία κοινωνικής προσφοράς. Ενισχύεται έτσι ο δημοκρατικός διάλογος, μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους, αποκαλύπτονται στους πολίτες οι κρυφές ατζέντες και επιδιώξεις του ενός και του άλλου και απογυμνώνονται οι ελίτ, που έχουν συνηθίσει να «καταναλώνουν τη χώρα» χωρίς να βρίσκουν αντιδράσεις.
Λέγεται ότι η δημοσιογραφία θριαμβεύει όταν οι ελίτ είναι διχασμένες. Όταν οι επιδιώξεις τους είναι αντικρουόμενες και οι στόχοι πολύτιμοι για κάθε πλευρά. Αυτό είναι αληθές, σε ορισμένες περιπτώσεις. Όμως, κατά κανόνα και στα περισσότερα ζητήματα, οι ελίτ, σε γενικές γραμμές συμφωνούν και συμπορεύονται.
Έτσι, στη μάχη για τη δημόσια διατύπωση του αυτονόητου, τα blogs, η αδόμητη, σχεδόν αναρχική πλευρά του δημόσιου διαλόγου, παρά τις υπερβολές, εξελίσσεται σε όαση ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Και είναι προσβάσιμη απ’ όλους. Μόλις ένα κλικ μακριά…
